-
In India is de priveruimte die mensen opeisen veel kleiner dan bij ons. Het voelt dan ook vreemd en bedreigend als Indiers heel dicht bij me gaan staan. Daar staat tegenover dat je best wel met 4 personen in een Tuktuk kunt. Gonnie, Ad en Tineke knus opeengepakt op de achterbank en ik, met mijn arm om de chauffeur en nog net met een bil op het bestuurdersbankje, voorin.
Daar kan ik waarnemen hoe zo'n Tuktukbestuurder manoeuvreert. De truc is om geen centimeter toe te geven en ruimte af te dwingen. Omdat alle verkeer zich op deze manier voortbeweegt sta je dan ook vrij snel weer stil. Om het stilstaan door te komen is de claxon uitgevonden. Veel geluid betekent dus weinig beweging.
Op de fiets vanmorgen bij Delihbycycle ontdekten we wel dat oversteken redelijk veilig verloopt. We hebben ook nog geen aanrijdingen gezien.
Wat we wel zagen is de meest bizarre wijk ooit. Old Delhi. 250.000 mensen opeengepakt in een buurt met smalle straatjes en met handel die zich op straat afspeelt. Halve karkassen. Geslachte dieren liggend bij de uitlaat van auto's. Vuil, veel vuil. Kabels, veel kabels.
En mensen die ook nog eens de moeite van het bekijken waard zijn, omdat bijv. op straat slapen, of met eigengemaakt vervoer over straat lopen. Het toppunt was wel een man die sliep op een druk kruispunt. Zijn rechterbeen zat helemaal onder de vliegen. In de kruidenbuurt is het ook homoverzamelplaats.
Om het complex van het Rode Fort binnen te gaan moeten we in twee rijen gaan staan. Links de vrouwen, rechts de mannen. Een militair met karabijn controleert of dit juist gebeurt. En ook of ik binnen de lijn sta. Hij loopt langs, kijkt heel serieus en geeft aanwijzingen. Dat gevoel... brengt me in gedachten terug naar treintransporten ooit. Nu is het om weer eens gefouilleerd te worden.
Vanmiddag bezochten we ook nog de Mashid Jaman, de Vrijdagmoskee. Omdat goede Islamieten geen entree vragen voor hun gebedshuis, hebben ze de hoofdprijs gezet op het meenemen van camera's, mobiele telefoons en fototoestellen. Alleen buitenlanders worden gecontroleerd op deze voorwerpen. Mooie moraal. Drie niet zo heel erg communicatieve moskeeguards zijn aangesteld voor de uitvoering van dit reglement. De prijs kan, aan het bord te zien, per week bijgesteld worden. Nu was het 300 roepees per fotomogelijkheid, een absurd bedrag. Overigens is dit de een na grootste moskee ter wereld.
Ik ontdek ook dat de module 'geld teruggeven' nog door weinig mensen is gevolgd. Bij geldteruggave is het bedrag structureel te weinig en moet je geduldig wachten op een nieuw briefje en weer een nieuw briefje en weer een nieuw briefje. De prijzen voor buitenlanders zijn ook verschillend. Dat kan ik nog begrijpen voor een museum, maar ook toiletbezoek wordt verschillend gecharged. Mijn urine is blijkbaar meer geld waard.
-Peter Berkers, vanaf de Ipad
Location:New and Old Delhi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten