Tuktukmanieren.

De tuktukdriver van maandagmorgen is een echte coureur. Hij ziet alle gaatjes en passeert zowel links als rechts. Hij geniet duidelijk van zijn werk. Zijn voertuig ziet er glanzend uit en is strak zwart met paars. De acquisitie is altijd lastiger. Dan moet hij het doen met gladde praatjes en dat werkt natuurlijk niet altijd. Maar na twee dagen hebben we al een aardige band opgebouwd. Helaas moet hij ons nu bij het treinstation afzetten.
De tuktuk van vandaag is heel anders. De voorbank moet eerst worden opgeruimd en wij zitten op een versleten bank. Na anderhalve kilometer stoppen we al. Onze chauffeur moet even op reserve: onder zijn bank haalt hij een fles tevoorschijn die half gevuld is met benzine. Trechtertje mee en vullen. Na weer twee kilometer moet er echt iets gebeuren. Hij maakt gebruik van vrienden om opnieuw een fles brandstof toe te voegen. Het is een grappige man. Hij toetert en zwaait alsof hij iedereen kent.
Dan moeten we omhoog, we zijn immers op weg naar een theefabriek en die ligt afgelegen bovenop een heuvel. Vraag me niet waarom. Ineens gaat het in de tuktuk veel langzamer en wordt er ook veel minder familiair gedaan. Gelukkig hoeven we niet te duwen.
Na ruim een uur gaan we weer met dezelfde tuktuk naar beneden. Een waar feest van stilte. Om brandstof uit te sparen wordt de motor niet aangezet. Ineens kan er ook betaald worden bij het benzinewinkeltje (benzine is er maar een bijproduct). Waarschijnlijk heeft hij boven iets geregeld. En wederom is hij de vriend van iedereen. Lachend, groetend. Wat zijn hier toch veel leuke mensen! De rit is zijn geld, toch met fooi zes euro, zeker waard.







-Peter Berkers, heeft als luistertip Tea for the Tillerman, Cat Stevens

Les in geduld

Gisteravond las ik dat JJ Cale is overleden. De componist van het prachtige After Midnight, Cocaine, Call me the breeze. Hij heeft aan de popmuziek het mooie slome geluid toegevoegd dat je in een relaxte mood brengt. Swamp Music. Dat heb ik even nodig. Vandaar een speciale luistertip bij dit blog. JJ Cale.

Ik heb het weer eens moeilijk onder controle: geduld. Het lijkt een ware levensles te worden. Op belangrijke momenten, maar wat is belangrijk, gaat het soms anders dan ik wens. Ik besef opnieuw dat ik moet leren te accepteren dat niet ik bepaal, maar dat er meer is dat het NU bepaalt.

Ik heb het over ons bezoek aan de tempel van de heilige tand. Deze tempel is het heiligste van het heiligste in Sri Lanka. In deze tempel wordt een tand van Buddha bewaard. De heilige tand is in de loop der eeuwen al op verschillende plaatsen in dit land geweest. De laatste rustplaats is Kandy. Daar komen dus veel pelgrims op af. En veel toeristen.
Rondom de relikwie is natuurlijk een hele ceremonie ontstaan. Gelovigen offeren bloemen, boodschappen, geld. De tand zelf is niet zichtbaar. Die is verstopt, wordt bewaard, in een kistje in een kistje. Drie maal per dag gaat er even een gordijn open en wordt het buitenste gouden voorwerp waarin dus de kistjes zich bevinden, van een afstand getoond.

Op het moment dat Tineke en ik er zijn weten we niet precies wat te doen. Ik heb me onvoldoende voorbereid. Ja, er is een website, die heb ik thuis aangeklikt en opgeslagen, maar hier niet meer bekeken. Ja, er is over geschreven, dat staat in mijn boek, maar dat heb ik niet meer nagelezen. Ja, de srilangkezen praten heel slecht engels.

We horen muziek, dat wil zeggen getrommel, en volgen de meute naar een plaats beneden waar een gordijn open gaat en waar enkele mannen in een huisje verdwijnen. Ruim twintig minuten staren we naar een gordijn. Op het moment dat ik dan maar naar boven wil gaan, waar ook alle pelgrims naar toe gaan, moet Tineke naar het toilet. Ze blijft een oneindige tijd weg en ik heb het een beetje gehad en sluit aan in de rij naar boven. Zinloos, want ik wil toch op haar wachten. Tezamen schuiven we een half uur later aan in de rij. Die komt plots tot stilstand. Waarom? Ik heb geen idee. Maar we wachten weer twintig minuten. Vervolgens komen we in beweging en mogen we langs de ruimte lopen waar de schrijn met de relikwie wordt tentoongesteld. Foto maken mag niet. Stilstaan mag niet. We worden gedwongen door te lopen. Na afloop gaan we even in de grote ruimte staan en zien daar wat we in de rij ook zagen. Kortom: ik heb me laten meevoeren in de hoop niets te missen. Ik heb weer eens het gevoel gehad dat ik tijd sta te verdoen. En dat is natuurlijk ook zo. De hele ceremonie is een grote test geweest voor mij. En ik heb er ook nog flink voor betaald.

De volgende middag ga ik terug. Ik geniet uitgebreid van het Internationaal Buddhamuseum. Ik laat de relikwie voor wat ie is. Ik betaal opnieuw en nu voelt het heel anders.

Er is een album van JJ Cale dat Grasshopper heet. Mooie titel. Maar mijn favoriete album is Naturally.









Peter Berkers, after midnight
En extra luistertip: Hey Jude, omdat de eigenaar van Amanda Hills in Kandy Jude heet.

Jungle life

Wilde olifanten zijn die bijzonder? Nogal leer ik. Ik leer van onze gids op safari in het Minneriya National Park over het leven van wilde olifanten. Ze trekken rond in kleinere en grotere groepen en verblijven tijdelijk in de parken. Er wordt aan de dieren de mogelijkheid gegeven zich naar andere parken te kunnen verplaatsen. Een paar dagen geleden wilden we een vijver bekijken, een paar kilometer verder. "Ik zou het niet doen", zei een man die we ontmoetten, "er zijn daar momenteel olifanten gesignaleerd". Ook op het platteland zijn er voor de arbeiders vluchtboomhutten gecreeerd voor het gaval er olifanten in de buurt verschijnen. Pas dan realiseer ik me hoe onvoorspelbaar en krachtig een wilde olifant kan zijn.
Wij zien meer dan honderd olifanten tijdens onze middagtocht. Zelfs baby's van een maand oud. Het lijkt of een olifant de opdracht heeft om de jeeps goed in de gaten te houden. Deze olifant houdt de safarigangers op afstand. Slim. Het steeds rondtrekken verklaart waarschijnlijk ook het goede geheugen van de olifanten. We zijn onder de indruk.



Tijdens de safari zien we ook gekleurde ooievaars, pelikanen en arenden.



Andere dieren waar we mee te maken krijgen tijdens ons verblijf in Clay Hut Village guesthouse in Polonnaruwa:
Varanen die zwemmen in het riviertje dichtbij.
White herons, kingfishers, hornbills, pauwen en ook black herons zijn rond het water aanwezig.






Tineke hoort veel muggen. Daarnaast heeft ze vanmiddag een flinke slang overreden. We konden het dier niet terugvinden. En ook een aap had onze bungalow gevonden.

Dit is jungle life. Een kop thee krijgen duurt even. Maar ja, als ik besef dat alles warm gemaakt wordt door water te verwarmen op hout, dan begrijp ik het. Internet en wifi zijn begrippen uit de toekomst. Als we een foto maken van mensen die we ontmoet hebben, dan vragen ze of we die willen opsturen per post.

We verblijven vier dagen aan de rand van de jungle en het is zeer relaxend. Ik mis alleen een zwembad.




-Peter Berkers, luistert naar Roxy Music

Secundaire arbeidsvoorwaarden

We zijn zojuist terug van een bezoek aan de buurman. Pradeep woont twee deuren van Clay Hut Village, het guesthouse waar we verblijven in Polonaruwa. In het donker, met een schijnwerper, lopen we naar het huisje waar Pradeep ons verwelkomt. We moeten plaatsnemen op de bank, nog half ingepakt in plastic. Pradeep is trots op zijn huisje, zijn vrouw en zijn kind. In de woonkamer staan de trouwfoto's en een collage met babyfoto's. Natuurlijk staat ook de televisie aan. Behalve wat stapelbare stoelen en een bank zijn er nog wat posters van Boeddha, Ganesha en nog een mooie hindoestaanse godin.
Al snel krijgen we black tea en koekjes, biscuitjes en bananen. Vader, broertje en zus komen ook even kijken. Wil je de keuken zien? Natuurlijk! De keuken heeft een groot aanrechtblok, met alleen een gootsteen voor koud water. Gekookt wordt er met hout.
We kennen Pradeep omdat hij vandaag onze gids was naar Sigrigya en het safaripark. Tineke heeft bijna de gehele dag bij hem voorin de jeep gezeten en gezellig gekletst. Hij waardeert duidelijk onze aanwezigheid, zoals hij ook de gehele dag een goede gids voor ons is geweest. Een mooi mens. Hij geniet van zijn leven en dankt Boeddha dagelijks.
Op dagen dat hij geen safariklanten heeft verkoopt hij armbandjes in het historisch park van Polonaruwa.
Dit park hebben wij gisteren bezocht. Het park grenst eigenlijk direct aan ons guesthouse, wij wonen maar een paar honderd meter verwijderd van de oostelijke exits.
Omdat we het park per fiets hebben bezocht dachten we even gebruik te kunnen maken van zo'n exit. De uitgang is herkenbaar aan een klein wachtershuisje met daarnaast een slagboom. Ik fiets dus richting wachtershuisje, om goed duidelijk te maken dat we eventueel nog terug willen komen. Ik rem en kijk naar het wachtershuisje. Ik zie door het open raam een vrouwengezicht, met lang donker haar snel omhoog komen. Vervolgens zie ik een man overeind komen en snel zijn broek optrekken. Rits moet ook dicht.
Even later komt de wacht, wat moeilijk lopend, mijn kant op. Hij kan ons niet echt helpen. Het gesprek loopt ook wat ongemakkelijk. Ik ben onvoldoende geconcentreerd op mijn vraag en ook de wachter lijkt me er niet helemaal bij. We fietsen verder. Tineke wenst hem nog een fijne middag! Dan kan meneer verder met de secundaire arbeidsvoorwaarden.










-Pradeep en Tineke luisterden naar Bob Marley.
Peter luistert naar David Bowies Fantastic Voyage.

Peter Berkers

Are you Christmas?

Rijst met curry, klinkt als een eenvoudige maaltijd. Maar in Sri Lanka is het een kleine rijsttafel. In Clay Hut Village kookt mama voor ons rijst met curry. Dat betekent een beetje kip en veel, heel veel groenten. Zoals pompoen, ladyfingers, aubergine, verschillende soorten boontjes. En elk gerecht krijgt een speciale kruidenbehandeling. Het smaakt super lekker en speciaal voor ons medium spicy. Dit is echt het lekkerste eten sinds we hier in dit land zijn.
De kruiden groeien overal om ons heen. Een buurman zit boven in een boom tamarine te plukken. Zijn dochtertje doet voor hoe je ze open maakt.
Mama kijkt naast ons aan tafel toe hoe we reageren op haar kookkunst. Ze geeft wat toelichting. Een van de geheimen is slow cooking. Het kost tijd. Wij nemen de tijd om het op te eten.
Over eten gesproken. We hebben ons restant M &M's weggegooid. Een muis of een rat heeft het pakje kapotgebeten, in Tinekes tas, en aan de chocolade geknabbeld.
We zijn in Pollonaruwa, een oude koningsstad. Maar we verblijven op het platteland, aan de rand van de jungle. Onze fantastische wandeling vanmiddag, langs een riviertje, liet ons het leven zien rond vijf uur. Mensen wassen zich in de rivier, of ze poetsen er hun tanden. Vrouwen doen er de was. Kinderen genieten spelend van het water. En iedereen groet ons. Vrolijk en oprecht. In een klein winkeltje kopen we wat gemberdrank en hebben een gesprekje met de familie die graag engels wil oefenen. Zij zijn buddhist. Are you Christmas?




Ook vandaag weer genieten we van de behulpzaamheid van de Srilankezen. Ondanks dat we te ver uitstapten, het laatste stuk hebben we met de bus gedaan, bemoeien zich minimaal vier mensen met een correcte weg naar ons guesthouse. Daar vragen ze dan wel uiteindelijk de hoofdprijs voor. Papa Clay Hut wil het teveel betaalde graag van de rekening halen. We worden geholpen aan een slaapplaats voor Kandy en aan een chauffeur voor overmorgen.
En nu, het is nog geen negen uur 's avonds, is het pikdonker, worden we omgeven door bomen en slingerplanten, horen we alleen krekels in de verte. En de wind door de bomen. Er zijn geen andere gasten. Het is volle maan. Pooya.







-Peter Berkers, luistertip bij dit blog is Bodhisattva van Steely Dan

For Sale in Uppuveli

Als we zondagmorgen bij een hotel in de buurt zijn, omdat hier onze boot naar Pigeon Island vertrekt, is een medewerker bezig met het uitstallen van mandjes, schelpenbeeldjes, offertjes van raffia, en onbestemd spul. Dit decoreren neemt ongeveer een klein half uur in beslag. Een submanager vertelt ons eerlijk dat ze op een goedkope manier aan al die spullen gekomen zijn. Ze hadden het ook in de kamers kunnen zetten. Er komt een groot bord bij te staan: For Sale.
Het is zondag en het is piekseizoen.
Wij gaan met drie Japanse meisjes in een motorbootje dat ons naar het snorkeleiland brengt. Pigeon Island, een natuurgebied, is veel kleiner dan ik dacht. De natuurlijke bewoners zijn geen duiven maar kraaien. Maar die schijten evengoed alles onder. We snorkelen zowel in de oostbaai als aan de westkant van het eilandje (dan moet je ongeveer twintig meter over land overbruggen). Mooie vissen, minder spectaculair koraal. Ik hoor een Nederlands meisje tegen haar vader roepen dat ze bij het snorkelen een haai heeft gezien. Ik doe mijn best er een te spotten, maar helaas (?).









Het is vier uur als we een maaltijd bestellen in het bovengenoemde hotel. Als ik mijn nasi goreng eet, zie ik dat de bediende zijn koopwaar weer voorzichtig opruimt. Alles gaat netjes terug in dozen en zakken. Niets verkocht. Morgen mag hij weer.


-Peter Berkers, luistertip is Yellow Shark van Frank Zappa

Familiereunie in Trincomalee

Op donderdagavond horen we prachtig gezang dat door het hele hotel galmt. Engelenstemmen zingen oa Edelweiss. In Duitsland of Oostenrijk is dat misschien niet zo vreemd, maar hier in Sri Lanka? Ik ga op onderzoek uit en vind een groepje mensen, volwassenen en kinderen, op de grote ballustrade. Er wordt gezongen. Er wordt gefilmd.
We zijn inmiddels in Trincomalee, een stad op Tamilgebied aan de noordoostkust.
Vanmorgen, vrijdag, zie ik het gezelschap tijdens het ontbijt en ik complimenteer ze met de voorstelling van de avond ervoor. Het blijkt een grote familie te zijn. Voor een reunie enkele dagen bij elkaar. Ze komen niet alleen vanuit Negombo en Colombo, maar ook uit Canada en Spanje. Een mooi gezelschap om te zien. Er zit een Europeaan tussen uit Oostenrijk, iemand die ook mooi klassiek kan zingen. En achteraf blijkt er ook een nazaat bij te zijn met Hollandse voorouders. Ze zijn met ongeveer 14 personen hier. Oma is achtergebleven in Colombo. Zo'n reis is te zwaar voor haar.
Twee uur later zitten Tineke en ik bij deze mensen in hun privebus op weg naar Marblebeach. Een rit van ongeveer een half uur naar een wel heel mooi
en bijzonder strand. Dit is namelijk militair terrein. Het leger exploiteert hier sinds kort een strand. Daarom is dit nog niet in the Lonely Planet en andere boeken te vinden. Een deel van het strand wordt gebruikt voor de locals. Hier gaan, zo zien en horen we (helaas lijkt elk land zijn Andre Hazes te hebben), waarschijnlijk veel schoolreisjes naar toe. Wij verblijven op het resort-in-ontwikkeling-gedeelte. Dat betekent wel dat we verschillende slagbomen moeten passeren. Omdat de burgeroorlog voorbij is, krijgt ook dit deel van het land kans zich te ontwikkelen. Ook voor de mensen uit Sri Lanka is dit een nieuwe kennismaking met dit deel van het land. We kunnen eindelijk weer onze snorkels opzetten en genieten van het onderwaterleven. Het koraal is bijna weg, maar blijkbaar weten veel vissen dit nog niet.






-bedelmonniken in Anuradhapura



Marble Beach

Peter Berkers, luisterde naar de Doobie Brothers, Toulouse Street

Ontvoerd! In Anuradhapura.

Alles is goed! Geen paniek! En we kunnen er ook kostelijk om lachen.
We zijn in Anuradhapura, een oude koningsstad. En omdat we morgen de oude stad uitgebreid willen bezoeken stel ik voor om eerst nog even een pinautomaat, een ATM, te zoeken. We zijn alletwee op de fiets. Banken zie je niet zo heel erg veel in Sri Lanka dus vragen we een tuktukchauffeur of hij een ATM weet. Ja, bij de roundabout rechtsaf, bij de tweede rotonde rechtdoor en dan bij de derde aan de linkerkant. Ok, wij fietsen. Maar het duurt wel erg lang en een tweede rotonde blijft weg . Ik heb allang spijt dat ik niet met de tuktuk gegaan ben. Aan de overkant wacht een chauffeur op een klant. Opnieuw vragen we de weg naar een bank. En jawel, voor een dollar brengt hij ons even. Het is een wat oudere aardig uitziende man. Tineke en ik stallen de fietsen ter plekke. Het is ongeveer een kilometer. Links bij de rotonde is de bank. Onze gids wijst even waar de ingang is.
Wij naar binnen, maar we ontdekken al snel dat deze bank mijn INGpasje niet herkent. Aan de overkant ziet Tineke een ander ATMhokje met het bekende logo voor maestro. En na een paar minuten hebben we onze portemonnee weer gevuld met grote flappen van 2000 roepies.
Terug naar de tuktuk. De chauffeur zoekt ons al bij de bank. Ik roep dat we aan de overkant zijn geweest en dat daar een bank was met ons logo. Deze bank, ik wijs naar de dichtstbijzijnde, is wellicht alleen voor locals. Yes, the commercial banks always give problems (chauffeur). Hij mompelt iets over commercial bank.
We stappen in de tuktuk. Maar onze driver draait niet om, hij rijdt om de rotonde heen een andere straat in. Stop maar, we have already our money, roep ik. De chauffeur roept iets terug over een commerciele bank en geeft vol gas. Stop, roept ook Tineke. Dit herhaalt zich een paar keer. Commercial bank only one kilometer. Breng ons terug naar onze fietsen right now, sir! (Tineke). Maar er verandert niets. Pas als we even vaart minderen kan Tineke uitstappen en nogmaals uitleggen dat we een geslaagde transactie hadden bij een ander bankkantoor.
Dit heeft effect, onze driver draait zijn voertuig. En gelukkig, bij de rotonde neemt hij de linkerafslag. Onze fietsen staan nog braaf te wachten.
We nemen hartelijk afscheid en geven deze sympathieke taakgerichte man een flinke fooi. Een groet tot afscheid. Wij waren nu toch zeker een tweetal minuten ontvoerd!
De foto's zijn bij de haven bij Negombo en een stupa, oorspronkelijk 2300 jaar oud, in Anuradhapura.












-Peter Berkers, heeft vanavond anderhalf uur naar Simon en Garfunkel moeten luisteren.

Are you born? Negombo

Het wordt me hier in Sri Lanka veel gevraagd. Are you Born. Soms met een kleine zin erachter. Mooie vraag in een Boeddhistisch land. Dus ik vraag vaak terug: Are you born? Vinden ze prima.
Enige bestudering van het Singalees leert me dat de groet hier is: aayu bowan. En het betekent goedendag, maar ook houdoe.
Een andere groet die ik onderweg leer is "monnie"? Het zijn vooral de minder sjofele mensen die dat onderweg roepen. Maar als ik dat ga zeggen tegen mensen krijg ik weinig respons. Alleen in restaurants brengen ze me dan de rekening.

Een kleine bijkomstigheid is dat de Tamils een andere taal spreken en dus een andere groet hebben. En ik kan geen srilangkees van een Tamil onderscheiden.

In Negombo lijken de bevolkingsgroepen naar religie bij elkaar te wonen. We fietsen vandaag door een vissersdorpje dat helemaal islamitisch is. De moskee puilt uit met mannen.
Even verderop staan verschillende kerken. Ook daar is het druk, met vrouwen.
Wat moet ik hiervan denken? Is de Islam vooral een mannenreligie? En zijn het vooral vrouwen die het leuk vinden meerdere heiligen te aanzingen (als variatie op aanbidden)?
Onze buurvrouw, die ik op het strand ontmoet, getuigt in ieder geval van een vurig katholiek leven. Meerdere keren per dag naar de kerk gaan is geen uitzonding. Het echtpaar, beiden gepensioneerd en eerder werkzaam in het onderwijs, stamt af van Portuguse voorouders.






De hindoetempels zien er gesloten uit. Geen kip te zien daar.

Genietend van een glas wijn zitten we heerlijk in een strandstoel in de tuin van The Icebear Guesthouse. Soms lopen er wat kippen of eenden voorbij. Aan de andere kant van de tuinmuur is een familie bezig met de visverwerking. De vis wordt overdag te drogen gelegd op lange repen plastic en tegen de avond weer meegenomen.






Dit is wel een heel relaxed begin.

We gebruiken deze dag ook om zo goedkoop kogelijk een taxi te vinden naar Anuradhapura. De laatste onderhandelingen vinden in het donker plaats in een steegje in de buurt van ons guesthouse. Helaas val de prijs bitter tegen.


-Peter Berkers, luistertip Catholic van Gavin Friday.