Vochtige streken

Als we de Chao Prao rivier willen oversteken dondert het. Een flinke knal. Miss Water (haar echte naam is Naan) en Ken helpen de fietsen in de ferry te laden. We gaan zitten voor de overtocht. Twee minuten later staan we weer aan de kade. De veerboot heeft een lekkage. De fietsen worden weer uit de boot getild en we krijgen plan B: naar de overkant via de Memorialbridge. Vervolgens fietsen we over smalle betonnen fietspaden tussen plantages. Jawel, we zijn op weg door Bangkok met Co van Kessel. We krijgen een indruk van Chinatown van binnenuit. Bangkoks Chinatown is de grootste ter wereld. Bedrijvigheid is het sleutelwoord. We zien handel in allerlei vorm. Ik herken even een Brabant tafereel: naast de tempel staat een ATM (zoals in Brabant altijd de Rabobank bij de kerk staat). Maar ook de wachtkamer voor de dokter is in het tempelcomplex.
Ondertussen heeft de regen niet echt doorgezet, maar wel is het flink bewolkt. De regenponcho's kunnen weer in het fietsmandje.















Wat kent Bangkok toch een werelden van verschil. Dat merken we deze ochtend, maar ook in de middag. Tineke en ik besluiten om met de boot naar Pier 23 te gaan, gewoon een flink eind naar het noorden. De buurt waar we doorheen lopen is duidelijk aan het veranderen. De oorspronkelijke woningen worden gesloopt, nieuwbouw gaat verrijzen. Door de wijk gaat ook een nieuwe autoweg komen, op ongeveer twintig meter hoogte. Mensen wonen nog langs kanaaltjes, klongs. We zien longhouses, vervallen hutjes, tempels met kippen. Bij toeval komen we bij een restaurant. Niet te herkennen voor ons. Alles staat geschreven in Thai. " Do you speak Thai?", vraagt de ober. Het lijken de enige woorden engels te zijn die hij kent. We wijzen aan wat we willen eten. Het wordt een bouillonfondue met veel verse groente, kruiden, en een weinig garnalen. Lekker! En tja, samen met het drinken moet ik voor vijf euro afrekenen. Als Nederlander wil je dat onthouden.
Bij Pier 21 nemen we weer de boot.



En vochtige streken? De titel van dit blog heeft niets met de film te maken, maar wel met het vocht dat je op zo'n warme dag verliest. En soms voel ik me zo nat!


- Peter hoorde onderweg alleen Thaise muziek.

Location:Bangkok

Two big ones

Ik bestel twee grote bier. Two big one. En dan gaat het natuurlijk fout. De serveerster verstaat het getal twee en het getal een. Ze weet niet meer wat ik bedoel. We lachen. Two beer. En dan komt alles goed. We nemen er ook een soep bij. Mijn soep is met curry en aardappel, kip en ui. Met een portie rijst een volledige maaltijd. Tinekes soep is met cocos, groente, garnalen en kruiden. Al onze smaakpappillen worden op de proef gesteld. Eenvoudig eten en oh zo lekker. We genieten van ons uitzicht. Veel verschillende types die langs komen. O.a. Een vrouw (verbouwd?) met wat plastic tassen en een broek die doet vermoeden dat er ontlasting langs is gegaan. Veel backpackers met allerlei soorten tattoos. Verkopers van houten dingetjes (ik weet geen ander woord) of gebraden schorpioen.
Als we even later bijna op dit terras in slaap vallen is het tijd om terug naar ons hotel Grand China Princess te gaan. Ja, we zijn in Bangkok. En ja, ons hotel staat midden in Chinatown.
Vanavond eten we in Harmonique , een restaurant dat in alle boeken wordt aangeraden. Het eten is bijzonder. Vooraf een gerechtje in een mini-cocosnootje met garnaal en cocos. De mie wordt ons door de buurman aangeraden. Het eten zit verstopt in een deegpakketje. En dan nog prawns. Met knof...
De tuktukdriver op de terugweg lacht om alles. Dat we niet even meewillen naar een winkeltje, dat we afdingen op zijn prijs, dat we morgen gaan fietsen, dat we de afgesproken prijs betalen...
Zo gaat dat met die tuktuks. De hele dag, en ook gisteren, hebben we ons over de rivier verplaatst. Een mooi kans om even af te koelen. Onze eerste tuktuk van vanavond plaatste ons in een James Bond scene. Een wilde achtervolging met een andere tuktuk. Jammer genoeg hebben we daar geen beelden van.









Luistertip: for your eyes only, James Bond verzameling.

Location:Bangkok

Mijn maatje

De laatste vijftien jaar had ik een speciaal maatje op school. Iemand waarmee ik prima kon werken. We inspireerden elkaar om het voor de studenten bijzonder te maken. Wekenlang waren we bezig met de voorbereiding van het afscheid van de derde jaars, de diplomering. Hele toeren hebben we daarvoor uitgehaald. Ik herinner me dat we bij aanvang fotograaf Amann lieten komen voor een groepsfoto. Voordat de studenten voor het laatst het gebouw verlieten kregen ze de foto mee naar huis. We maakten cabaret, gebaseerd op gebeurtenissen van het jaar. We filmden onze opkomst tevoren, soms in Ierland, een andere keer in de caravan van Paul, en eenmaal in een Rolls Royce. We bedachten een act waarbij we te voorschijn kwamen uit een Boels toilet. We oefenden dansjes in. En mijn maatje schikte zich in iedere rol.
We waren de drijvende kracht achter goed georganiseerde excursies naar Londen. Goed georganiseerd? Tot in de puntjes voorbereid! We kwamen met onze studenten midden in het pitje van de Londense retail. We probeerden studenten zonder verblijfsvergunning legaal mee te krijgen. Iets wat na de bomaanslagen in 2005 niet meer ging.
We bezochten jarenlang grote en kleine events en toonden onze trots voor de inzet en ondernemendheid van de studenten.
We waren verschillend. Heel verschillend zelfs. Mijn maatje was heel nauwgezet en kon duidelijk grenzen stellen. Iets wat pas gewaardeerd werd als de student de school had verlaten. Als je dan iemand terug zag kreeg je dat te horen.
Bij haar bed lag een bloknootje. Als mijn maatje midden in de nacht een inval kreeg, schreef ze dat op. In de maanden mei en juni maakte ze overuren.
Ze bleef in de vakantie altijd een weekje doorwerken en begon ook altijd een paar dagen eerder dan ik.
En in vakantietijd was een filosofiereis naar Frankrijk geen opgave.
Met Peter, Peter, Peter en Paul vormde ze een hecht team. PPO. De bus is er nooit gekomen. Maar mijn maatje had daarvoor graag een extra rijbewijs gehaald.
Mijn maatje was dol op uitdagingen. Er waren geen grenzen bij stagebezoeken. Soms in Ierland, soms in Frankrijk, en ook in Amerika.
Mijn maatje is dol op plezier. En dat hadden we op het werk. Leuke dingen met leuke mensen. Met veel dank aan Peter C.




Samen met mijn maatje heb ik twee jaar NLP gestudeerd. Een jaar met een docentenbeurs. Het andere jaar studie heeft ze zelf betaald, omdat Peter van der Aa niet meer in haar wilde investeren. Dan maar een studie doen in Bapo-tijd.
Mijn maatje wist bijtijds een stapje terug te doen. Ze liet de coordinatie over aan anderen. Ze concentreerde zich op wat ze leuk vond: studenten uitdagen om ondernemendheid te tonen. Mijn maatje kan goed relativeren. Ze weet: als ik stop dan gaat alles gewoon door.
En mijn maatje houdt ook niet van afwachten. Want afwachten leidt tot frustraties. Niet afwachten of je leidinggevende initiatief neemt. Niet afwachten of er een exitgesprek komt. Ze is liever regiseusse van haar eigen leven.
Vanaf 1 mei heb ik op mijn werk geen maatje meer. Maar God, wat ben ik dankbaar voor deze vijftien bijzondere jaren. Dankbaar voor respect, kracht, steun, inspiratie en energie. You lift me up, zongen The Simple Minds in Alive and Kickin'.  En zo is het!

Gelukkig heb ik prive ook zo'n prima maatje.


Mijn maatje luistert graag naar muziek. Het liefst uit het zuiden van Amerika, maar ook naar Charles Aznavour of Maaike Rijnders.

De Cirkel

Dit weekend heb ik het boek helemaal uitgelezen. En al twee weken achtervolgen de ideeen me. De Cirkel, geschreven door Dave Eggers.
Echt een 'wat als...' boek. Plaats van handeling is een fantastisch bedrijf a la Facebook, Google, Apple. Je ziet de Silicon Valley helemaal voor je. In het bedrijf worden er kleine stapjes richting de toekomst gezet. Maatschappelijke problemen worden met behulp van camaratechnieken opgelost. De hoofdpersoon, Mae, maakt het allemaal mee en ontwikkelt zich tot een topwerknemer. Het is alsof de BrainsAward volop in actie is.

Even heb ik minder zin om facebookberichten te liken, dit blog te schrijven of me te verdiepen in de mogelijkheden van social media.

Een citaat uit het boek:

Achter hem op het scherm verscheen in grote witte letters:
privacy is diefstal

Mae draaide zich om en keek naar de drie zinnen. Ze knipperde haar tranen weg. Had ze dat echt allemaal zélf bedacht?

geheimen zijn leugens
delen is mee-leven
privacy is diefstal

Uittreksel van: Eggers, Dave. 'De cirkel.' Uitgeverij Lebowski







Afgelopen woensdag was ik op een lunchbijeenkomst voor het Centrum van Ondernemerschap. Een jonge ondernemer, Bram, illustreerde hoe hij social media, tevredenheidsenquetes en klantgegevens inzet.
Moet ik nu steeds wantrouwend zijn als er aan mij gevraagd wordt om mee te werken aan onderzoekjes? Of hebben we privacy in Nederland goed geregeld? Of is meegaan misschien wel de beste optie. Alles posten. En maar zien wat er gebeurt. Zoals dit blog.

Peter Berkers luistert naar Los Lobos, Disconnected in NY City