Hoe lanceer je cultuur?

"Ik vind het vanzelfsprekend dat ik taken van omvallende collega's overneem, mits ik hiervoor word gefaciliteerd."
Ik vond het de mooiste zin tijdens de bijeenkomst. Hij vat zo mooi samen hoe ingewikkeld het is om normen met elkaar af te spreken. Het woord 'vanzelfsprekend' gekoppeld aan een 'mits'. Prachtig.
Werkgroepen kregen de opdracht om waarden om te zetten in gedrag. In dit geval ging het om de waarden 'professionaliteit', 'loyaliteit' en 'verantwoordelijkheid'.
Waarden waar je wel beelden bij hebt, maar die pas onduidelijk worden als je ze deelt met anderen.
ROC Eindhoven wil haar missie verwoorden.
Zet dan 15 x 15 mensen bij elkaar. Vraag ze vervolgens een werkwoord toe te voegen  aan bovenstaande waarden.
Dan volgt een boeiend gesprek.
Koppel vervolgens de gesprekken aan elkaar. Dan ontstaat er geen keten, maar een optelsom aan zinsflarden. Of je een documentaire versneld afspeelt. Een aantal beelden blijft hangen. De meeste beelden worden verdrongen.
Of het moet zo'n machtige zin zijn!
Nog een prachtig voorbeeld: 'We praten met elkaar, niet over elkaar.'
Dat is lachen, de volgende dag.
Maar hoe moet het dan wel?
Hoe lanceer je cultuur?
Muziektip bij dit blog: Everything that happens, happen today. (Brian Eno and David Byrne)

Kama Sutra

Al tijdens mijn reis door India wilde ik een blog schrijven met de titel Kama Sutra. Er moesten foto's bij van de tempels bij Kajuraho. Helaas hebben we de tempels dit jaar niet gezien.
Ik wil namelijk een liedje delen dat ik al sinds mijn 15e erg waardeer. Het heet Kama Sutra, duurt slechts 42 sec. en is ontzettend leuk. Het is van de Bonzo Dog Band, een groep die dada-achtige muziek maakte.
Gisteren hoorde ik het nummer per toeval weer.
En zojuist heb ik opgezocht of er een you tube versie is.

Bekijk de video op YouTube:

http://www.youtube.com/watch?v=cQ2yjccMpsg&feature=youtube_gdata_player

De tekst?
In postion 31 we had terrific fun
In position 72 you were me and I was you.

Om een idee van de tempels te geven




Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Just having fun

Moments in Love en statements

Ze kijkt om, ziet me, en draait snel haar hoofd terug. Fluistert later even met haar dochter. Haar man geeft mijn broer Cor een hand, negeert Tineke en mij. De mensen om ons heen zien het.
We zitten in de aula van Heeze en nemen afscheid van Ria. Een mooie bijeenkomst met uit het hart gegrepen teksten van de kinderen en een bijzonder optreden van de broers en zussen van . Over de muziek is lang en uitvoerig nagedacht en gepraat. Dit is een dag van vrede en afscheid. En afscheid nemen kun je maar een keer.
En dan laat je een statement achter.
Ik kan nog even praten met Moeke die haar eerste kind verliest. Ze is bijna 99, ziet slecht, zit in een rolstoel maar is helder. Ze is reeel. Dit had ze niet verwacht.
Ik kan alle oud familie ontmoeten. Soms enkele woorden, soms enkele zinnen, soms alleen een hand, soms een omhelzing. Maar het voelt goed, dit is afscheid en het delen van herinneringen, troost en goede momenten.
De kinderen laten een goed statement achter. Ze kijken terug, maar kijken ook alweer heel voorzichtig vooruit. Ze tonen verdriet, hulpeloosheid, angst, hoop. We omarmen elkaar bij de kist.
Slechts drie mensen schijnen dit niet te kunnen. Ze ontlopen me, draaien weg. Geven geen kans om dit een dag van afscheid en vrede te laten zijn. En ik weet... Zo laat je een statement achter.
En iedereen ziet het.


-Peter Berkers, luistert weer naar muziek. Moments in Love van de Art of Noise

Location:Heeze, 7 aug

Stroomstoring

We zijn afgelopen week ervaringsdeskundige geweest van de grootste stroomstoring aller tijden. Grappig alleen dat we dat niet zo beseften. Het hotel had noodvoorzieningen. De bioscoop had noodvoorzieningen. Het dagelijks leven leek door te gaan. We konden zelfs (achteraf ontzettend vieze) cappucino bestellen. Al deed de fan het niet en was er geen zuchtje wind te vinden.
Op straat was het een chaos. Ook de verkeerslichten vielen uit, wat bij kortdurende lokale storingen niet gebeurt. Het leidde tot ongekende verkeersopstoppingen. Maar tot verwondering van veel inwoners, gewend aan inactiviteit van de overheid, doken op cruciale plekken agenten van de verkeerspolitie op. Gekleed in witte regenuniformen die leken op skipakken probeerden ze op kruispunten met fluitjes en handgebaren het verkeer te leiden. (laatste zinnen heb ik overgenomen uit NRC Next)
Veel getoeter dus, want dat zien Indiers als de oplossing voor chaos.
Onze chauffeur heeft zware nachten zonder airco gehad. Toch kijkt hij niet helemaal vreemd op. this is India, zegt ie.
Het is moeilijk te beseffen wat het betekent als 600 miljoen mensen geen strrom krijgen. Metro loopt vast. Liften lopen vast. Mijnwerkers raken opgesloten.
Wij waren in de metro van Delhi, en daar wil je niet vastzitten!
Wij waren al gewend aan korte stroomonderbrekingen.
In het begin maakten we daar grappen over. We hebben ook foto's van de stroomvoorzieningen.




De kleine zelfstandigen ondervinden geen last van de stoomstoring. Zij hebben immers geen elektriciteit.
Op straat neemt het lawaai en de stank nog meer toe door het gebruik van noodvoorzieningen op diesel. De Indiers kennen hun land en hebben de nodige maatregelen getroffen.
India is een wereldmacht, en tegelijk een derdewereldland. Het is verschrikkelijk corrupt. Wij denken: met de inkomsten van bijv. toeristen kun je toch wel een stad schoonhouden. Maar hier gooien obers trots de blikjes bier over de rand van het rooftoprestaurant.
We bekijken met onze chauffeur de Taj Mahal vanaf de ovekant van de drooggevallen rivier. Om daar te komen passeren we wederom een tentendorp. Toerisme trekt mensen aan. Ook Indiers, op zoek naar enig inkomen. Het zijn de armsten der armsten en ze bedelen en dringen zich op zodat ik echt denk: HOUD OP! Ga naar school!
Denk aan je toekomst.
Hieronder de samenvatting van de twee uitersten. De foto's zijn genomen binnen een straal van 300 m.








Morgen thuis!
Dit is een vakantie van reizen en rouwen. Over uitersten gesproken.

-Peter Berkers

Location:Agra, 3 aug

Ik was 28

Ik was 28 toen mijn moeder overleed. Ria was net een paar weken overtijd. We dachten aan een tweede zwangerschap, maar we hebben dit aan mijn moeder nooit kunnen vertellen. David was een baby van acht maanden, die we meenamen in een draagrugzak. Op nieuwjaarsdag was het nog gezellig en een dag later was ze er niet meer. Hartstilstand. Ik voelde me erg jong om mijn moeder te verliezen. En nu overkomt mijn kinderen hetzelfde: Anne is 28. Vorige week was ze nog met haar moeder in Marrakesh. Een fijne week gehad, zo bleek uit de berichten op Facebook en wordfeud. En nu zijn deze jonge volwassenen ineens zonder moeder.
En ik rijd Agra in, de stad met het mooiste monument voor een overledene. De Taj Mahal. En ik denk aan wat mijn kinderen ver weg doormaken. En ik probeer te voelen wat zij nu zullen voelen; wat ik voelde toen ik 28 was.
Het laatste contact vannacht aan de telefoon, toen het trieste bericht verteld werd, klonk bemoedigend. Ze hebben elkaar en ze hebben naaste familieleden om hen heen. Goed te horen. Ze kunnen veel.
En ik gebruik deze dag om herinneringen op te halen, te delen, te huilen. Ondanks dat tijden veranderd zijn. Ondanks dat het meer dan 10 jaar is dat ik Ria voor het laatst, onder moeilijke omstandigheden, heb gesproken. De werkelijkheid is onwerkelijk.

Zondag ben ik weer thuis.


-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Agra, 2 aug