Our man in Havana

Havana ontwaakt op zondagmorgen. De ochtendzon verspreidt een warme gloed over de daken. We kunnen dit vanaf ons dakterras waarnemen. En genieten.

Genieten doen ook de inwoners van de stad. Dat blijkt pas duidelijk als we in de middag plaatsnemen in een lokaal open cafe. Bij het stelletje voor ons heeft de jongen het zichtbaar moeilijk om niet helemaal op te gaan in zijn vriendin. En ook naast ons zit een stelletje, een wat oudere man en een lilliputter vrouw, en de man pakt, in het openbaar, zijn partner gepassioneerd vol bij de borsten. De muziek is opzwepend en helpt vast wel bij de gevoelens. Achter ons zit een mooie oudere creoolse vrouw met hoofddoek en met dochter en vrienden. Een fotograaf wil beelden maken van stelletjes. Helaas voor hem weigeren we dicht bij elkaar te gaan zitten. Hij lacht erom. Ik draai de rollen om en ik maak een foto van de fotograaf zelf. Hij werkt bereidwillig mee. 

We zitten en kijken naar de mensen. Vrouwen laten hun lijf zien, of ze nu slank zijn of gezet. Hoe gezetter hoe liever ze een nauwe gele legging dragen, lijkt het. 
Havana  heeft een eigen oplossing tegen misdaad. Ze laten mooie jonge vrouwen, gekleed in blauw shirt, minirok en sexy panties, de gebouwen bewaken. Het is zooo simpel!







Ik  ben helemaal onder de indruk van deze wijk. We zijn in het Havaanse Chinatown aanbeland. Toeristen zijn even niet meer aanwezig. Dit is Cuba. Dit is Havana. Dit is anders dan de steden die ik hiervoor heb bezocht.
Chinatown is een echte volkswijk. Anders dan de naam doet vermoeden zien we geen Chinezen. De inwoners verblijven in de parken, op straat en hier op dit terras. Op zoek naar een toilet voor Tineke beland ik bijna in een prive woning. Het wordt duidelijk niet op prijs gesteld.
In tegenstelling tot het opgeknapte Old Havana zien we hier verwaarloosde huizen. Maar zeker niet onbewoond.  En de inwoners van de stad doen veel moeite om iets aan de toerist te verdienen. Cuba is zeker geen heilstaat geworden.

Hotel Ambon Mundos, Havana

Het is zaterdagavond ongeveer kwart over negen als we onze reisagent vinden in de aankomsthal van het vliegveld van Havana. Eindelijk, we zijn er. In het vliegtuig mochten we al verschillende extra formulieren, buiten het visum, invullen. En het heeft ruim een uur geduurd om door de controles heen te komen. Eerst een lange rij voor de immigratie, dan nog een keer handbagage check en vervolgens nog een (onduidelijke) check  voor het meenemen van de totale bagage.

Een taxi zet ons af bij het st. Fransiscusplein, daar wacht een betrouwbaar persoon (zo wordt ons verteld) om ons te helpen het hotel te vinden. We verblijven de eerste nacht in Hotel Ambon Mundos, werkelijk midden in het pitje van historisch Havana. Vanaf hier is het een spuugworp naar de historische pleinen. Hotel Ambos Mundos is bekend geworden omdat de schrijver Ernest Hemmingway er ooit logeerde. Het schijnt dat zijn kamer nog in de originele staat is achtergelaten. De originele kooilift is ook nog in werking.

Voor een late kleine maaltijd, het is inmiddels al half elf, wandelen Tineke en ik naar Hotel Valencia. Soep met brood en vooralsnog, na een dag reizen via Sciphol en Madrid, alleen nog maar een biertje.

We maken al kennis met Cubaanse eigenschappen. Onze eigen geplande kamer was helaas niet functionerend. Het kaasplankje in het restaurant kon niet besteld worden omdat er geen variatie aan kazen beschikbaar was. En onze gids wil alleen maar meer fooi.

"Heb jij ooit iets van Hemmingway gelezen?"

Ik moet bekennen dat ik waarschijnlijk alleen The Old Man and The Sea heb gelezen. Meer dan veertig jaar terug. In de lobby van het hotel getuigen de foto"s van de schrijver ook nog eens van diens aanwezigheid. En de pianist speelt Sakamoto. Forbidden Colours. Ik ben ontroerd.

Nog voor Tineke onder de douche staat ben ik al in slaap.

How 40 jaar onderwijs deel 11

2014-2015 is mijn 40e onderwijsjaar. Niet altijd is het vanzelfsprekend gegaan. Als voorbeeld hiervan wil ik de gebeurtenissen noemen uit 2011. Roc Eindhoven reorganiseerde en wij kregen op Handel en Marketing een nieuwe directie. Tegelijk kreeg ook elk team een teamleider, een nieuwe functie. Mijn nieuwe teamleider was jong, jonger dan mijn jongste dochter, en onervaren in een leidende functie. In plaats van mijn ervaring in te zetten koos ik voor de confrontatie, mede door een ongenoegen over mijn onderwijstaken. Al snel, nog voor Kerstmis, werd het vertrouwen in mij opgezegd en kon ik me bij de nieuwe directie verantwoorden. De vraag waarmee ik de vakantie ingestuurd werd was: Peter, wat ga jij doen om het beste uit jezelf te halen en een bijdrage te leveren aan ons onderwijs?

Ik heb serieus twee weken over deze vraag nagedacht en ter inspiratie het boek van Hans Heijnen gelezen over persoonlijk leiderschap.

Terug van vakantie kreeg ik als opdracht me te verdiepen in loopbaanbegeleiding (LOB), een onderwerp waar ik me jarenlang verre van had gehouden. Inmiddels, ruim drie jaar later, onderteken ik mijn mails met "passionaris voor lob". Henriette de Haas werd voor onbepaalde tijd mijn leidinggevende. We hebben de maanden daarop mooie gesprekken gehad, waarbij ik ook de dilemma"s van een Directeur Onderwijs leerde kennen. Vanaf augustus 2012 was ik lid van het onderwijsteam B2B, een team dat in eerste instantie niet zo blij was met mijn komst, omdat ik op het budget drukte.

In april 2012 kreeg ik als een van de eerste personeelsleden van onze school de kans om de HOW training te volgen. HOW is een driedaagse training over communicatie en persoonlijk leiderschap. Een mooi geschenk van de werkgever. Ik was direct enthousiast, HOW sloot aan bij mijn nlp-vaardigheden. Ik besloot ter plekke om te stoppen met de rol van commentator en voortaan alleen nog maar mee te spelen.

Een rol die ik nog steeds vervul en die goed bij me past.

Soms moet iets sterven om vrucht voort te brengen.

                             

Luistertip bij dit blog: Three van Ryiuichi Sakamoto