Ze dragen dunne mooie doekjes. Passend bij de kleding van de dag. Mooie zijden doekjes. Maar dan wel over het gezicht. En als ze zien dat je kijkt draaien ze snel hun hoofd weg.
Ik zie vanmiddag in het oude fort van de stad Jodhpur verschillende vrouwen zich zo gedragen. Ik had de bedoekten al eerder gezien, maar aangenomen dat het vooral voor/tegen de zon was. Tegelijk zie je ook vrouwen in prachtige oosterse gewaden, zonder doek. Ik verbaas me nog steeds. Het lukt me niet enige orde te creeen. Wat zie ik nu?
Ik neem nu maar aan dat de 'bedoekten' moslimvrouwen zijn.
Lijkt me toch geen prettige gedachte om steeds bezig te zijn met het spel ' how to be invisible'. Steeds maar je gezicht afwenden. Steeds maar bedacht zijn op vreemde blikken. Het doet me denken aan zo'n zomeravond dat je steeds bezig bent om de muggen van je af te slaan. Een eindeloos gevecht. Een strijd die nooit ophoudt en ook nooit te winnen is. De mug, want in de meerderheid en altijd aanwezig, overleeft.
De vreemde blik zal er dus altijd zijn.
Mijn vooroordeel over de Islam blijkt maar weer eens. Nadere informatie leert dat deze vrouwen horen tot de Vishnoy, een hindoestaanse variatie. Ze leven vaak in aparte dorpen, zijn erg van terug naar de natuur. Hebben een groot eerbied voor alles wat leeft. Zo begraven ze hun doden, omdat ze geen levend hout kappen.
Vishnoyvrouwen blijven dus onbekend voor vreemde mannen. Bij een groepje vrouwen op het land zijn Gonnie en Tineke welkom, maar worden Ad en ik geweigerd.
Nooit bekeken mogen worden door een vreemde man.
Wie bedenkt zoiets? Voor mij weer een mooi voorbeeld hoe mannen met religieuze marketing de wereld naar hun hand zetten.
Grappig is wel dat ik juist in de vrouwenverblijven van het Fort een bedoekte tegenkom. Groengoud gekleed. schuw tegen de vestingmuur lopend.
Vroeger mochten vrouwen alleen in deze verblijven bij elkaar zijn. Misschien nog omringd door eunuchen. Spiedend vanachter een getralied raam naar de binnenplaats. Waar trotse maharadja's genieten van de geneugten van het leven. Waar je per kameel door het land trekt.
De prachtige tekeningen in het Fort accentueren nog eens die sfeer. De kostuums van de medewerkers spelen mee in dit spel.
Dit is de wereld van 1001 nacht. Ik wacht op mijn Sherazade.
-Peter Berkers, vanaf de Ipad
Location:Jodhpur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten