Het eind van de wereld

Vandaag parkeren we de auto in Sagres, het meest zuidwestelijk puntje van Portugal. Ik voel dat ik op historische grond loop. Hier konden ook de Romeinen niet meer verder. Europa eindigt hier. Ik verwacht daar enige sporen van terug te vinden, maar dat valt tegen. Er staat een fort. In de verte is een vuurtoren. De kliffen vallen stijl de zee in. Ooit heeft Francis Drake hier de Portugezen verslagen. Daar heb ik wel een beeld bij, omdat ik de boot van Drake vaak gepasseerd ben in Londen.
Een wijnproducent is bezig zijn flessen wit en rood Malaca met behulp van een fotograaf op de trappen van de kerk van het fort in beeld te brengen. Ook ik doe een poging zijn drank zo goed mogelijk te fotograferen. Met trots vertelt de eigenaar dat de drank alleen nog in restaurants te verkrijgen is. Voor wie geinteresseerd is: facebook.com/vinho.malaca. Ik probeer nog aan een fles rood te komen, maar helaas. De wijn staat in zijn auto en die bevindt zich buiten het fort.












Even verderop is een man aan het vissen. Het lijkt erg saai, maar de manier waarop hij boven de rotsen bijna in het water duikt om avondeten te bemachtigen is angstig om te zien. Ik pak mijn camera. Wie weet..maak ik zo dadelijk een prachtige actiefoto van iemand die ruim vijftig meter naar beneden valt. De visser vangt met gemak mooie exemplaren vis. Het is hem gegund.

We lopen door.
Dit eind van de wereld is een prachtig stuk natuur. Met gemak had hier een aflevering van Star Trek gefilmd kunnen worden. De bodem, voornamelijk bedekt met brokken limestone, doet buitenaards aan. Het zijn slakkenhuizen, die helemaal bezit hebben genomen van vetplantjes, die doen lijken alsof het gebied in bloei staat.








Terug in Luz dineren we wederom in het restaurant even buiten de appartementen. Ook vandaag eten we als enigen in de grote eetzaal. De obers zijn blij dat ze ons kunnen bedienen. Ze zijn ook niet te lui om ons de sparklin' wine te laten proeven en de fles witte wijn en rode wijn van vier euro krijgen een behandeling alsof we zojuist een bijzondere keuze hebben gemaakt. De kok verrast ons met een voorgerecht van kokkels. Speciaal om 'madam', die voor de tweede keer om schelpdieren vraagt gelukkig te maken.
Na een onrustige nacht met veel geloop naar het toilet weet ik niet zeker of het geluk van lange duur is geweest.

Ik luisterde vandaag naar Serge Gainsbourg, Histoire de Melody Nelson

Conchita in Alfama

We stoppen op een plein met een gebouw dat op een typische Zuid-Europese molen lijkt.
Aan de overkant zie ik iets als een cafétje.
Hallo, ik kom de sleutel van het huis van Maria ophalen.
Welke Maria?
Ja welke Maria, Maria die ons een huis heeft verhuurd. Kijk hier.
Ik laat een foto zien met de gegevens. Kijk ik moet bij het café zijn van José en Natercia.
Oh Jose, dat is even verderop, bij het plein.
Ik loop naar het plein.
Hallo, ik zoek de sleutel van het huis van Maria.
Welke Maria?
Maria die hier om de hoek een huis heeft en dat verhuurt. Bent u niet Jose?
Nee, ik ken geen José.
Ik laat de foto zien, met de afspraak met José en Natercia.
Oh, dat is dat café daar aan de overkant.
Ik loop schuin naar de overkant, naar het cafe van José en Natercia.
Hallo, ik kom de sleutel ophalen van het huis van Maria.
Verbaasde blikken. Welke Maria?
Maria die haar huis heeft verhuurd aan ons.
Ik ken geen Maria.
Even aarzel ik. Is er een verborgen camera, of is dit de scoop van het jaar? De tomtom heeft ons toch echt naar hier gestuurd.
Wederom laat ik de foto met de afspraak zien.
Oh wacht. Dat zijn José en Natercia uit Longueira. Dat is een dorp verderop.

En ja hoor. Dat is de oplossing. We zijn gewoon in het verkeerde dorp, met een straat met dezelfde naam, met een windmolenplein, met een café en met een caféeigenaar die José heet en getrouwd is met een Natercia. We rijden twee kilometer terug en zien al snel het café bij de windmolen. Daar vinden ze het heel gewoon dat we de sleutel op komen halen. Gelukkig.

We reizen met Gonnie en Ad in zuid Portugal. Vanmorgen hebben we Lissabon verlaten met een huurauto. Twee dagen hebben we ons eerst ondergedompeld in de wijk van de fado, Alfama. Gisteren nog was de Portugese Conchita (winnaar/winnares van het songfestival in 2014) onze gastheer. Een lange slanke man, gebaard, met een vrouwelijke look. Maar wel een die mooi ingetogen, en met ogen dicht, fado's kan zingen. Een andere zangeres was een zeker zeventig jarige grijze vrouw met grote bril die soms lekker huppelend haar liederen vertolkte. Aan de muur hangt een orchtige zwartwit foto van haar. Haar karakteristieke oude gerimpelde hand prominent in beeld. Als we haar bedanken wil ze ook nog cd's aan ons slijten. We genieten van de voorstelling tijdens ons eten. De obers zingen soms ook mee. En achter onze tafel is de kleedruimte van de diva van de avond, een mooie jonge vrouw met prachtige stem. Conchita maakt een selfie van hen beiden.
Jammer alleen dat ik helemaal niets van de liederen kan verstaan. Enige notie van de inhoud kan het genot nog verhogen. Nu lijken het smartlappen over het leven op het land, of op zee, of in het dorp.

Ondertussen genieten we ook van typische Portugese restaurantjes. Soms gerund door pensionadas. Ook onze gesprekken gaan vandaag regelmatig over PIZ ( pensioen in zicht).












- in de auto richting zuiden luisteren we nog een keer naar fado's van Mariza.

Location:Milfontes

Titus Brandsma mavo (40 jaar onderwijs, deel 2)

2014 -2015 is mijn veertigste onderwijsjaar. In 10 blogs wil ik hierbij stilstaan. Wat heb ik gedaan? Wat heb ik geleerd? Wat heb ik bedacht?

Deel 2 mavo Titus Brandma







Vier schooljaren heb ik gewerkt in het middelbaar onderwijs. Van augustus 1977 tot en met juli 1981 was ik docent godsdienst en maatschappijleer.
Ik maakte kennis met het fenomeen 'vak onder de streep', wat me dwong om pedagogisch en didactisch alles uit de kast te halen.
Als docent godsdient heb ik een loyaliteitsverklaring moeten tekenen voor het bisdom Den Bosch. Gelukkig was in die tijd Bluysen bisschop in Den Bosch. Voor mij was tekenen geen probleem. De godsdienstmethode was zo opgebouwd dat je per thema vier hoofdstukken lang menselijk gedrag verkende. In hoofdstuk vijf kwam dan steeds Jezus om de hoek kijken. Ik heb niet het idee dat mijn leerlingen een hekel aan de lessen hadden. Misschien Hans Segers wel, of de broertjes Rooijackers. Voor de exacte jongens, de leerlingen die veelal verder gingen op de MTS waren de lessen een opgave. Van de leerlingen die verder wilden studeren in zorg en die geinteresseerd waren in menselijke relaties kreeg ik positieve reacties op de lessen. De laatste leerjaren had ik als bijnaam: Jezus op zijn renfiets. Nou, dat is niet echt bespottelijk, meer een verwijzing naar mijn vervoersmiddel.
Voor een vak als maatschappijleer bestonden in die tijd nog geen echte opleidingen. Ik mocht mijn programma zelf samenstellen, meestal een keuze uit de grote thema's als drugs, criminaliteit, seksualiteit. Soms haalde ik een theatergroep naar Eindhoven. Ik mocht allerlei middelen voor veilig vrijen demonstreren. Niet echt mijn hobby.







In deze tijd ben ik als vanzelf bezig om een goede binding te houden met zoveel mogelijk leerlingen. Ik herinner me nog Patrick die vertelde over de beste film ooit: Grease! Lodi, die tijdens het eindexamenfeest Frank Zappa imiteerde. Een fietstocht naar Maastricht met Bianca en Lilianne. Ik woonde op ongeveer twee kilometer afstand van het schoolgebouw. Dat leerlingen thuis kwamen was gebruikelijk. De tafeltennistafel stond klaar in de tuin.
Binding was toen al de voorwaarde om de taal van de leerling te leren kennen. Al werd daar nog niet over geschreven door de deskundigen. Het bindingsidee was in mijn ogen ook waar het team in verschilde. Kortom: er is niet veel nieuws.
Ik herinner me een tweedaagse naar de Achelse Kluis. Een experiment om meer met een groepje leerlingen te doen, samen met collega Wiet Groenland. We wandelden, discussieerden en tekenden. Eerder al was ik met een derde klas, samen met collega Yves de Voort en Jack van Broekhoven naar een boerderij gegaan voor een meerdaagse. Als dank kreeg ik van de kinderen Het Acherhuis cadeau.
Een school organiseerde in die jaren sportdagen en fietstochten. En iedereen deed mee. Voor het eerst werd klas 4 in 1981 uitgezwaaid met een mooi cabaretprogramma. We zongen liederen van Dario Fo. Tja, Jacques van Broekhoven en Jean van de Wijst waren echte socialisten.





























In mijn Titusjaren luisterde ik vooral naar Frank Zappa en ook nu nog geniet ik van Sheik Yerbouti (Dancin' Fool)