Lijstje 2013

Lijstjes maken is een goede manier van afsluiten, lees ik vanmorgen, op de laatste dag van het jaar 2013, ergens in een krant.
Ik haal het nog net om het boek Politie van Jo Nesbo uit te lezen. Een boek over een zwarte Noorse wereld. Huiveringwekkend. Wie wil er nog in Noorwegen wonen?


Andere boeken die ik dit jaar met plezier gelezen heb:
De kunst van het helder denken, van Rolf Dobelli;
Helder denken, van Kees Kraaijeveld en Suzanne Weusten;
De helleveeg,van A F Th van der Heijden;
De belofte van Pisa, van Mano Bouzamour;
Ventoux, van Bert Wagendorp;
Dinsdag, van Nicci French en
thrillers van Lars Kepler.
Ik heb enkele weken gelezen in Het puttertje van Donna Tart, maar heb het boek weer weggelegd. Misschien in 2014?
Ik ben begonnen in het ABC van het moderne leven van Aaf Brandt Corstius, ook omdat we twee weken terug naar een lezing van haar zijn geweest in de bieb van Veldhoven.







Muziek.
In 2013 heb ik veel geluisterd naar Blur (omdat ik bijna het gehele oeuvre heb gekocht in Londen) en naar de blues van Tedeschi Trucks Band. Een andere favoriet is het nieuwe album van Arcade Fire, Reflektion. En natuurlijk Three van Ryuichi Sakamoto.
Gezien heb ik Bellowhead, Ludovico Einaudi en een Blues Brothers Revue.







Zo, afgesloten.
Op naar de goede voornemens voor 2014!
Want er is niets zo goed als start als het nemen van goede voornemens.
En zo heeft elk jaar weer haar eigen ritme.





Momenteel luister ik naar een oudje van Jam & Spoon, Tripomatic Fairytales 2001.

Top 2000

Vanmiddag weer mijn lijstje ingevuld voor de Top 2000. Een jaarlijks terugkerende opdracht die ik met plezier vervul.
Heel veel verandert er niet en alle keuzes zijn natuurlijk arbitrair. Maar wel is duidelijk dat mijn helden vooral actief waren in de jaren' 60 en '70. In mijn lijst van nu is dat nog toonbaarder dan ooit. En dan te bedenken dat ik nog steeds wil blijven luisteren naar nieuwe muziek. Maar als het gaat om liedjes, om titels, om verhalen... dan moet ik terug naar mijn jeugd.
In de enquete van de Top 2000 vragen ze de muzikale voorkeur van je ouders. Van mijn moeder weet ik dat ze graag met Heintje meezong. Misschien ook nog een enkele Nederlandse smartlap. Ik denk dat de muzikale voorkeur van mijn ouders uit de jaren '30 en '40 stamt.
En mijn  kinderen? Ik nodig ze graag uit hun top 5 aan liedjes bekend te maken.
En natuurlijk alle lezers van dit blog.
En T.? Die is nu in de weer met haar lijstje met Fats Domino, Charles Aznavour  en Dolly Parton.
Hieronder mijn 15 liedjes, maar even goed had daar Randy Newman (sail away), Aretha Franklin (respect), Kate Bush (don't give up) en Arcade Fire (reflektor) tussen kunnen staan. Of alles van Kraftwerk.

Lou Reed - Perfect day
Frank Zappa - Dancin' fool
Cockney Rebel - Sebastian
Beatles - Come together
CSNY - Carry On
Beach Boys - God only knows
David Bowie - Sound and vision
Peter Gabriel - Solsbury hill
Lynyrd Skynyrd - Sweet home Alabama
Allman Brothers - Jessica
Beach Boys - Good vibrations
Harry Nilsson  - Everybody's talking
Talking Heads - Once in a lifetime
Kraftwerk - Autobahn
David Sylvian en Ryuichi Sakamoto - Forbidden Colours

http://stemmen.top2000.nl/mijnlijst.html?h=4d21853bd433e2ee76974e3f1844a96b#!/index.html?page=1&q=&view=list


oh ja, ik luister nu naar Ry Cooder.





 -

Foute vrienden

Ja, ik geef het toe. Ik heb ze ook: foute vrienden.
En afgelopen dagen ben ik veelvuldig met ze omgegaan.

Wat zijn dan eigenlijk foute vrienden? Ik hoor het mijn studenten wel eens zeggen als ze over het verleden praten. Ze bedoelen dan een groepje waartoe ze zich aangetrokken voelden, maar dat groepje bracht uiteindelijk niet wat ze wilden. Niet wat ze wilden zijn, niet wat ze wilden worden. En pas toen wisten ze: ik moet het anders gaan doen.

De laatste week heb ik veel mensen ontmoet die allemaal gestopt zijn met werken of die zeer binnenkort gaan stoppen.
Wim liet me zien hoe hij zijn hele huis is gaan aanpassen na zijn vervroegde pensioen. Hij heeft een prachtige hobby gevonden: glas-in-loodramen maken. En net is hij met Gerrie terug van een tienweekse reis door Scandinavie. Ja, Peter, je kunt het ook nog eens allemaal op mijn blog lezen. Het enthousiamse druipt er van af.
Ad vertelt me dat hij in januari 2015 stopt met werken. Doorwerken hoeft niet meer. De countdown lijkt al begonnen.
En deze week was ik, als partner, aanwezig bij de Pensioen In Zicht cursus. Leeftijdsgenoten, misschien een paar jaar ouder soms, die in december gaan stoppen en vertellen/nadenken over hun plannen.
Aardige mensen, dat dan weer wel. Ik gun het ze.
Maar al deze mensen zorgen er momenteel wel voor dat de focus in gesprekken ligt op het 'stoppen' met werken.

En ik heb vanmorgen weer braaf mijn boterham gesmeerd, tasje ingepakt, tasje op fiets gedaan, naar werk gefietst, tasje opengemaakt, laptopje aangezet... nieuwe dag. Een ritueel voor de komende jaren.
Gelukkig heeft het College van Bestuur van Summa gisteren ook nog in een brief laten weten dat de zomervakantie best korter kan. Omdat anderen teveel werkdruk ervaren. Omdat er mensen zijn die hun werk niet afkrijgen. Daarom gaat iedereen langer doorwerken, ook in wat eerder een vakantieweek was.

Gelukkig heb ik mijn werk leuk gemaakt.












Foute vrienden, wie heeft ze niet?

Peter Berkers, luistert naar Arcade Fire, Reflektor
-

Ergernissen

Ik moet het even kwijt. En ik wil er zeker geen gewoonte van maken. Maar tjonge,jonge, wat kom ik veel goedbedoelde domheid tegen.
Allereerst vanmorgen. Facebook. Er komt een gedeeld bericht voorbij. Op een foto staat een winkelwagentje van Jumbo met daarin een houder om een prijsscanner in te plaatsen. WEET U WAT DIT IS?, vraagt Jumbo. En twaalfduizendvijfhonderd mensen (telling zaterdagmorgen) geven een reactie: 'dit is winkelwagentje van Jumbo met daarin een houder om een prijsscanner te plaatsen'. Met naam en toenaam! En foto! Er staan zelfs mensen tussen die ik ken!
Even later reageren meer dan vijfhonderd mensen op een beetje verstopte foto van een worteltaart: dit is een worteltaart! Niet zo heel moeilijk want de facebookpagina van Jumbo opent met een foto van een worteltaart. En deze mensen laten gewoon hun naam en foto achter.
Volgende week in de aanbieding: Wollen Sie die totalen Krieg?! Benieuwd wie dat gaan liken? Of antwoordt met : ' zin in!' Graag met naam + foto.

Een tweede ergernis van vanmorgen betreft de reclame voor sloopdecrisis.nl.
Het blijkt te gaan om informatie over minder uitgeven. Minder uitgeven sloopt dus echt de crisis niet! Daarvoor moeten we juist meer uitgeven, moeten er meer banen komen, moet de handel weer aantrekken. Sloop de crisis heeft ook al een facebookpagina. Er wordt alweer geliked. Veel vaker natuurlijk dan dat dit blog geliked gaat worden. Want domheid regeert. Of sla ik nu de plank mis?

Om af te reageren maar weer eens genieten van Mony Python's Life of Brian:
Yes, we are all individuals.

Gelukkig was de Burgerschapsdag afgelopen woensdag een succes. Met veel gasten die lieten zien zelfstandig te kunnen denken.




























Peter Berkers (luistert alweer naar de Tedeschi Trucks Band)

Weekend

"Nou, dan wens ik jullie veel sterkte," zegt de serveerster in het Boshuijs als ze de consumpties afrekent. Eerder vroeg ze aan ons of we het gehele weekend op onze kleinkinderen mochten oppassen.
We zien er duidelijk uit als grootouders.
De vrijdag zijn we begonnen met een wandeling bij Joe Mann. Alle trimtoestellen zijn door Mas en Imke uitgeprobeerd. Vervolgens mogen ze zich uitleven bij de kasteelspeeltuin van het Boshuijs. Als we vinden dat het energieniveau enigszins wat gaat afnemen, na anderhalf uur, gaan we binnen een kop chocomel drinken. De kinderen komen niet veel verder dan de hal waar een grote botsauto staat om uitgeprobeerd te worden. Gelukkig is de akoustiek erg slecht. Je hoort ze maar een weinig boven al het andere gepraat uit.
Ik denk dat Mas elke wedstrijd met een Duracellbatterij met gemak wint.

Zaterdag is een dag met regen. Jammer.
We beginnen de dag met een wellnesssessie. Chillen in het grote bed, sauna, bad en aankleden. Chillen gaat goed als de tv aanstaat. Het saunarecord komt op bijna vijf minuten. Het bad bevalt beter. Speelgoed en stromend water beinvloeden de fantasie. En aankleden is een feest als je geen haast hebt.
Vervolgens komen we toe aan de entertainmentsessie. Imke wandelt mee naar het winkelcentrum voor boodschappen. Halverwege de heenweg heeft ze daar echter al spijt van. Maar dapper zet ze door met spelletjes als in de plassen springen en drinken van waterdruppels op lantaarnpalen. In de winkelkar toont ze zich als een volwaardig opgeleide logistiek medewerker.
Met duplo, blokken, muziek en iPad wordt thuis deze sessie volgemaakt.
Het derde deel van de dag is mediasessie. Leve Netflix.

Het is maar goed dat mensen kinderen krijgen als ze nog jong zijn. Even lijkt het erop dat ik nog eerder in slaap val als de kleintjes.

Geen tijd om naar muziek te luisteren.

RIP Lou Reed

Op mijn puberkamer hing zijn afbeelding. Vriend en klasgenoot Ralph had Lou Reed nagetekend met houtskool en enkele kleuren. Het was een kopie van de hoes van Transformer. Een van de hoogtepunten in de muziekgeschiedenis. En daar op die kamer, omringd door kaarslicht, met paars en zwart behang, voelde ik de verwantschap. De maverick.
Lou Reed was mijn held. Maar soms ook wel weer een antiheld. Prachtige albums werden afgewisseld met stukken bagger. Tenslotte verloor ik interesse in zijn producten. Maar wat altijd overeind bleef waren die paar fantastische albums.
Transformer
Rock and Roll Animal
Berlin
New York
Songs voor Drella.

Jaarlijks maak ik gebruik van het nummer 'Peter' van Neerlands Hoop. Gewoon, omdat ik de tekst geinig vind. Maar het is natuurlijk de basloop die het nummer bepaalt. De basloop die gejat is uit Walk on the Wild Side (Herbie Flowers op Transformer)

Lou Reed kon verhalen vertellen in zijn liedjes. Dat zouden meer muzikanten moeten doen.
Vanavond dus weer Transformer.

Herfst in Bretagne

Mt St Michel, prachtige wolken




St. Malo, doorkijkje naar hoog water




Quimper, zonlicht in de kathedraal




Camaret s/ Mer, menhirs 5000 jaar oud




Locronan, zo preek je hel en verdoemenis!




Locronan, een bos dat zo met de pen van Tolkien getekend kan zijn




-Peter Berkers, luisterde naar Tri Yann

My computer thinks I'm gay

Op de Franse radio draaien ze elk uur Placebo, Too many friends. Een nummer over social media en de invloed daarvan.
My computer thinks I'm gay
What's the difference anyway
when all that people do all day
is staring to a phone

Mijn iPad vertelt me vandaag dat er 100% kans op regen is. Vandaag zijn we op Crozon, de lucht is stralend blauw. We hebben lekker buiten kunnen lunchen in het zonnetje met uitzicht op de haven. Toch hebben we regenjassen meegenomen en een slecht-weer-plan bedacht.

Het stadje Camaret s/ mer heeft een prachtig visserskerkje. Er hangen boten aan het plafond en ook achter het altaar is het thema 'vissen op zee' uitgebeeld. De kerk heet Notre Dame de Rocamadour. Vanaf hier vertrokken pelgrims over land naar de plaats Rocamadour waar de kerk met de zwarte Madonna staat. Thuis hebben we dat beeldje op een speciale plaats staan. En gisteren waren we ook al op een boot met die naam.
T. en ik fietsen naar de kliffen en wandelen naar het einde van de wereld. Hoezo het einde, schrijft Rik via de social media, dit is het midden van alles!
Ja, vanmiddag wel.

En ik wil nog delen dat we op ons wandelpaadje een flinke slang zagen kruipen. Helaas houdt dit dier niet van social media. Voordat de camera helemaal facebookklaar was, verdween hij (zij?) in de struiken.

En zo delen we alles met allen. En iedereen heeft er wel een mening over.
En hier komen de foto's:
















-Peter Berkers, luistert bijna elk uur naar Placebo.

Mont Dol

De naam is te vertalen als Tafelberg. Mont Dol. Het is een gehucht rondom een afgeplatte heuvel in het vlakke polderlandschap. Als hier een abdij had gestaan dan was dit de grote toeristenattractie geweest. De zee is op ongeveer vier kilometer. Wij verblijven enkele dagen in een boerderij bij Marga en Hans. Marga komt uit de psychiatrische zorg en Hans is kunstenaar, beeldend kunstenaar. Daarnaast is Hans ook nog fan van Frank Zappa. 'Een vrije geest, yes!!'
Het schept wel een band natuurlijk.
Hans is een kind van de zestiger jaren, haast dwangmatig op zoek naar vrijheid en eigen visie. Beiden zijn ook nog eens enthousiaste vertellers. Omdat we de avonden in Mont Dol aan tafel doorbrengen horen we veel verhalen over het leven in Bretagne, het oude leven in Nederland, maar ook over de actualiteit.
Overdag bezoeken we Mont St. Michel, St. Malo en Cap Frehel. De nieuwe fietsendrager wordt veelvuldig in stelling gebracht. En ja, ondanks de kou, de start van de herfst, is het hier toch al drie dagen droog. Yes!
Voor het eerst participeren we ook in de liefde van dieren. Als we terugfietsen van ons tochtje naar de Tafelberg, worden we al van verre begroet door de honden van Hans en Marga. Yes!




















-Peter Berkers, luistert naar Frank Zappa, Strictly Commercial

Dialoog

Studenten Randy en Maikel zijn na afloop heel positief over hun dialoog. Ze hebben me, samen met Mekdes en Michelle, geholpen door vrijwilliger te zijn op de 1e trainingsavond. De voorbereidingen voor Eindhoven in Dialoog zijn weer gestart. In het Fontysgebouw ontmoet ik gespreksleiders, vrijwilligers, maar ook een klas van het Heerbeek uit Best. Zij komen samen met hun docente ervaren wat een dialooggesprek is. Bijzonder! De leerlingen gaan later zelf dialogen verzorgen op hun school. Ik ben er jaloers op.
In mijn groepje kom ik Rosalinde tegen die ik ken van de World PeaceFlame. Haar missie is duidelijk. Vrede! Ik bewonder haar enthousiasme en doorzettingsvermogen. Ook kom ik Marijke tegen, in haar rolstoel. Marijke leer ik op deze avond kennen als een enthousiaste energiegever.
Fijn hier weer te zijn. Fijn weer mensen te horen die 'ja' zeggen.

Een dag later heb ik Hanneke, Shaun en Dennis op bezoek. Weer energie, weer veel 'ja'. Zij verzorgen een gastles over TedX. Bij een gedeelte van de klas komt het niet binnen. 'Ja maar...' hoor ik.

Tja.



Gelukkig is het bijna vakantie.

-Peter Berkers, adviseert de Tedeschi Trucks Band, als energievolle muziek.

Jan

Vanaf een foto kijkt hij toe terwijl we eten. Maar ook als we werken aan tafel, of daar de krant lezen. Tevreden in een stoel. Inmiddels is de foto omringd door kaarten. Allemaal mensen die in gedachten bij ons zijn.
Wat rest is nog een afscheid.
Wat hij daar zelf van gevonden zou hebben weten we niet zeker. Maar om dit besloten te doen vind ik een goede gedachte.

We doen nog de laatste inkopen. Overal waar we de winkel verlaten wensen de verkopers ons nog een 'prettige dag verder'.
Wat klinkt dat vreemd vandaag.

Ik maak foto's van zijn onderscheiding. Daar was hij trots op. En die moet teruggegeven worden. Anders ben je strafbaar, zei hij.
De laatste woorden zijn vanavond voor de kleinkinderen.










Peter Berkers, vanaf de Ipad

Colombo, laatste dag in Sri Lanka

We hebben ongeveer anderhalve dag om de hoofdstad van Sri Lanka te verkennen. Colombo. Een stad met contrasten. Een westerse wereld met winkelcentra, bioscopen, vermaak op het water, kantoren en grote flats. Maar ook een stad vol met tuktuks, een bazaarwijk, kerken, tempels, moskeeen, chaotisch verkeer. Een stad ook met een koloniaal verleden.
Als wij er zijn is het de dag van het suikerfeest. Je wenst dan de moslims een eid mubarak. Dit spreek je uit als eat mubarak. Voor mij klinkt dat als: gelukkig, we gaan weer eten. Gevolg is wel dat er op deze dag nergens alcohol mag worden geschonken.
Op het grote Galle Face Green, een kaal veld langs de boulevard, is het druk. Er wordt gevliegerd (dat doet denken aan het boek De Vliegeraar), gezeten, gegeten, gestrand. Dat laatste doe je door in het zand te gaan staan en je te laten verrassen door de golven. Zwemkleding is er niet. Je gewone, weekendse kleding mag gerust nat worden. Een jongen wordt door (vermoed ik) de vader van zijn vriendinnetje flink afgetuigd. Hij heeft misschien wel een zoentje gegeven. De vader is hindoe. Ik wens hem toe in een volgend leven als straathond te re-incarneren. Tineke probeert de jongen na afloop nog enigszins troostende woorden te bieden. Ze zegt later: gezonde passie wordt er hier wel uitgeslagen.
Het Old Dutch Hospital is een mooi opgeknapt gebouw uit begin 17e eeuw. Nu zijn er winkeltjes en restaurants. Vanuit het gebouw kijk je op de torens van het World Trade Center. Contrast.
De grote moskee is natuurlijk weer niet groot genoeg. Hij wordt uitgebreid en minstens drie keer groter en hoger. Dar zal dan wel behoefte aan zijn. Wel benieuwd wie dat sponsort!?
Voor zelfstandige ondernemers zijn er grote overdekte markten. Ik denk dat je al zelfstandige ondernemer bent als je een bananenboom in je tuin hebt. Het aanbod is soms wel heel specialistisch.
Na anderhalve dag hebben we het ook wel gezien in Colombo. Een miljoenenstad, maar geen place to be.
We sluiten een maand Sri Lanka af door krab te eten bij het beroemde restaurant Green Cabins. Althans beroemd bij Tripadvisor en Lonely Planet.












Peter Berkers, luistertip bij dit blog is Perpetuum Mobile van Einsturzende Neubauten. ( geschreven vanaf vliegveld Frankfurt)

Een visser van mensen

Ik moet dit blog beginnen met een bijbelverhaal. In het Nieuwe Testament staat geschreven hoe Jezus zijn apostelen uitkiest. Hij is op een dag bij het meer van Galilea en ziet daar vissers. Tegen hen, oa tegen degene die later Petrus gaat heten, zegt hij dat ze moeten stoppen met vissen. Ze moeten hem volgen en 'vissers van mensen' worden.
Dat hebben ze hier in Sri Lanka goed begrepen!
We zijn in Galle (niet in Galilea) en maken met de tuktuk een tochtje langs de dorpen en de zee. We zien steltvissers. Dat zijn vissers die boven het water op een paal zitten, zodat ze beschermd zijn tegen de golven, en zo met een hengel aan het vissen zijn. De techniek is om de hengel veel te bewegen. Hierdoor denkt de vis dat er iets lekkers voor hem zwemt. Het is een oude methode die hier nog gehanteerd wordt. Dat weten de toeristen ook. Elk busje, elke tuktuk, elke touringcar stopt bij een steltvissersplek en toeristen stappen uit om het tafereel te fotograferen of te filmen. Naast dat het bijzonder is, is het ook heel fotogeniek. Dat weten die vissers ondertussen ook. Dus op de kant staan enkele mannetjes die de toeristen opvangen, ze zeggen dat ze wel foto's mogen maken, mits ze betalen. Mensenvissers. En daar verdienen ze meer mee dan met vissen.
Aan mij wordt een donatie van 500 roepee gevraagd. Ik ga daar niet mee accoord. Wat wil je dan betalen? 50 roepee! De mensenvisser is verontwaardigd. Hij gaat tot 300 roepee. Ik vind dat nog teveel. Dan mag je geen foto's maken. Wegwezen! Ik zeg quasiboos dat ik het recht heb om hier te staan en naar de zee te lopen. We kijken elkaar aan. Ik geef je 100 roepee, zeg ik gedecideerd. Ok, schudt hij (als ze hier schudden betekent dat hetzelfde als mensen bij ons knikken). En wij maken onze foto's en filmen de steltvissers.
Even later is Tineke nog in gesprek met de mensenvisser. Over het koraal. Over de schelpen. Aan mij vraagt hij of ik tevreden ben. We lachen elkaar toe.









Peter Berkers, luistertip voor dit blog is Ben Harper with the Blind Boys of Alabama, I shall not walk alone.

Boeddha Disney

We komen in Sri Lanka geen pretparken tegen. Er is geen Disneyworld, Slagharen, Plopsaland of Efteling. Wel zien we soms een kleine speeltuin op een grasveldje. Op televisie zijn er wel soaps. Heel herkenbaar. Ze geven alleen een beeld van huizen en interieurs die wij in de steden en dorpen niet terugzien. Het is op televisie fraaier en netter. Alsof de regisseur met fotoshop bezig is geweest. In de winkels liggen geen Donald Ducks, Lucky Lukes of Asterix'. De enige cinema die we gezien hebben, in Tangalle, vertoont 1 film.
Maar wat dan wel? Waarmee vermaken de ouders hun kinderen? Wat willen ze ter ontspanning en lering meegven?
Vandaag kreeg ik een duidelijk antwoord. Onderweg naar Galle, stopten we bij een groot tempelcomplex bij Dikwalla. Buiten zagen we een Boeddhabeeld van meer dan vijftig meter hoog. Achter het beeld leek een flatgebouw te staan. Vreemde combinatie?!
Maar dit complex gaf wel een antwoord op de vraag naar ontspanning en verbeelding. Na binnenkomst was er eerst een grote gang, van wel tweehonder meter. Aan beide zijden werden beelden getoond van gedrag in deze wereld en gedrag dat je daardoor in de hel kunt verwachten. Mishandel je je os? Reken maar dat je zelf voor os kunt spelen in de hel. Sla je je vrouw? Reken maar dat je in de hel zelf geslagen zult worden. En zo meer dan honderd voorbeelden in deze Hall of Horrors. Dit ook nog eens plastisch uitgebeeld met beelden.
In een ander gebouw worden fragmenten uit het leven van Siddharta, Boeddha uitgebeeld. Het zijn allemaal tableaux met gipsen beelden, weergegeven in prachtige kleuren.
Dan gaan we naar de hoge Boeddha. De flat blijkt een gebouw te zijn dat aan de Boeddha vastzit. Het is acht etages hoog en voorzien van alleen maar religieuze afbeeldingen. Als we helemaal boven zijn mogen we ons hoofd in het achterhoofd van het Boeddhabeeld stoppen. We krijgen een gebed over ons afgeroepen door een aanwezige man. De medewerker vraagt hier vrijwillig duizend roepees voor. We geven er honderd.

Dit is dus entertainment Sri Lanka Style. Steeds weer is er een relatie met het religieus gevoel. Zo worden dus verhalen doorgegeven, zo wordt dus moraal verbeeld. Steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal.
In de kerk hadden we vroeger een kruisweg. En in de gebrandschilderde ramen werden bijbelse taferelen weergegeven. Daar lijkt het op.
Disney is er al, zijn naam is Boeddha.
















Peter Berkers, luistertip bij dit blog is Disneygirls van The Beach Boys

Old Arrack

We zagen het drankje voor het eerst bewust op de kaart staan in Ella. Old Arrack. Tussen de mojito en de pina colada. Even proberen dus. En ja, het smaakt lekker, lijkt op brandy, is erg zacht.
De volgende vraag is: waar kunnen we dit vinden, want het lijkt ons lekker om 's avonds zo voor de deur, op een balkon, een glaasje te drinken. Wijn gaat hier immers bijna niet en bier kennen we. In de supermarkten zien we geen alcoholische dranken. Slijterijen zijn ook onvindbaar.
Een tuktukdriver helpt ons. Je moet bij de liquor shop zijn. Hij brengt ons naar zo'n winkel. Nou ja, winkel?! Ik zie een hokje met een ijzeren frame ervoor, waarachter zich dan, in het donker, drankflessen tonen. Achter het frame zit een man met een bundel geld. En ja, ik kan Old Arrack krijgen. Kost bijna niets.
Nu, een week later ongeveer, blijkt dat alle drankwinkels op dezelfde manier zijn opgezet. Geen reclames. Nauwelijks vindbaar. Altijd met een ijzeren frame.
Als ik vandaag een fles Old Arrack wil kopen dringt er iemand voor. Hij wil een strong beer van 8,6%. Hij krijgt een blikje aangereikt en is weer weg op zijn brommertje. Betalen hoeft hij niet. Misschien is het wel voor een guesthouse? Ik vraag om de beste Old Arrack en krijg een advies. Mooi. Vanmiddag maar eens proberen.




















In ons lunchrestaurant aan het strand, bij Coconut Beach Cabanas in Tangalle, komt een toerist binnen. Hij vraagt: heb je ook kokosnoot? Ik stuur zo wel iemand de boom in, antwoordt de ober.




-Peter Berkers, luistert naar Les Passants van Zaz (een aanrader)

Objects in the mirror

Tangalle. Vandaag gaan we op de scooter. Vanuit het guesthouse Moonstone Villas huren we er twee. Kost 6 euro voor een hele dag, per scooter. De tank is natuurlijk zo goed als leeg, dus voor 2 euro tanken. Dat zijn de kosten. Met de scooters komen we makkelijk in het achterland en zien we hoe Sri Lanka er uit ziet. Veel jungle. En veel bewoning die verstopt zit. Ik zie een ziekenhuis helemaal afgelegen. Ik denk alleen voor de dorpsbewoners. Ik moet uitwijken voor koeien die over de straat lopen. En ook nog een keer voor waterbuffels. Dat kan hier allemaal. Een keer rijden we bijna de berm in als een tegenligger, een bus, helemaal op onze rijhelft aan het inhalen is.
Van de wegaanduidingen moeten we het niet echt hebben. Meestal is het alleen in Singalees geschreven. Maar met een hollandse mond kom je er ook. We rijden 's morgens naar een Blow Hole. Waar in het dorp vooral veel gedroogde vis wordt verkocht. En 's middags toeren we naar een tempel in de rotsen. Dat laatste betekent dat er vele muurschilderingen op de natuurlijke vorm van de rots zijn aangebracht. Prachtig.
Tijdens een bui schuilen we bij een tankstation. We zien de tankgewoonten. Nooit volgooien is het devies. Gewoon tevoren het gewenste bedrag doorgeven. En meestal is dat erg laag. Of je komt even je jerrycan vullen.
Tineke wil haar regenkleding aandoen. Ze heeft het stervenskoud, zegt ze. Ze houdt van warm. Objects in the mirror are closer than they appear.








-




Peter Berkers, luistert naar Ben Harper, She 's only happy in the sun.

Bob Marley in Yala

Stel je de kermis voor. En dan een rodeostier. Zo'n toestel waarop je mag gaan zitten en dat dan bewegingen maakt, waarbij het doel is dat je er niet afvalt. En stel je dan voor dat je een dag op die rodeostier moet zitten. Ok. Heb je dat? Zo zitten wij in de safaribus in park Yala. Van vijf uur 's morgens tot zeven uur 's avonds. Gelukkig zijn er ook momenten dat onze stier op 'eenvoudig' staat.
Het kermisachtige is dat alle jeeps vaak naar dezelfde plek rijden. Elk gerucht over een mogelijke aanwezigheid van een luipaard wordt via de gsm naar alle chauffeurs verspreid.
Ik zie de safarichauffeurs ook als de cowboys van de wegen. Ze genieten ervan over de meest moeilijke zandpaden te rijden, te crossen over het steppeachtige landschap en ze zijn trots op hun wagen. Ze willen graag de beste plek voor hun klant. Ze willen graag als eerste iets ontdekken. Soms hebben ze een spreuk achterop de wagen: kein weib, kein leid. Meestal is een afbeelding van Bob Marley aanwezig. Bob de rastabuddha. Aan de tanden te zien gebruiken ze ook allemaal hetzelfde rooie spul. Legale dope?
Tineke vergelijkt de wagen met een groot uitgevallen pausmobiel.
En het luipaard? Dat laat zich niet verleiden door zoveel getoeter en geroep en blijft rustig zitten waar al die cowboys denken waar hij niet is.








We zijn na afloop helemaal afgemat en verlangen naar een bed. Maar eerst staat er nog een mooie maaltijd te wachten. We kunnen zelf kiezen uit een ruime keuze Srilankaans eten. Ter plekke bereid door een kok met ritmegevoel. Kan zo in de band van Bob.
-Peter Berkers, luistertip Get Up Stand Up, van Bob Marley