De summer of love, de idealen, de flowerpower... Het is weg. Wat overblijft is de vermarkting van het idee met vintage, Tibetaanse kleding, tweedehands cd's en gelukkig een kroeg met lekker hoprijkbier.
woensdag 19 augustus 2015
Summer of Love in San Francisco
Het was in 1967 dat de Summer of Love zich vooral afspeelde in San Francisco, met name in de wijk Haight Asbury bij het Golden Gate Park. Het zijn de namen van Janis Joplin, Greatful Dead en Jefferson Airplane die naar die zomer verwijzen. En natuurlijk het liedje 'if you're going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair.' Vandaag zie ik hier hele andere types. Bij een hek zit iemand de hele ochtend te zoeken naar .... ik weet het niet. Misschien zoekt hij hier wel elke dag. Ik zie een jongen in een versleten jurk met een bord 'I need weed.' Er zijn bedelaars, groepjes weirdo's en wellicht een verdwaalde hippie. Een politieagent te fiets praat met zo'n groepje bij de ingang van het park. Het valt ons op hoeveel jonge mensen hier zijn die de weg totaal kwijt zijn. Een amerikaanse tibetaanse monnik probeert er nog wat te redden. De winkels hebben nog wel de mooie kleurrijke opschriften en soms het typische jaren '60 lettertype. En daar... tussen al dat alternatief ... Is ook nog muziektempel Amoeba.
De summer of love, de idealen, de flowerpower... Het is weg. Wat overblijft is de vermarkting van het idee met vintage, Tibetaanse kleding, tweedehands cd's en gelukkig een kroeg met lekker hoprijkbier.
De summer of love, de idealen, de flowerpower... Het is weg. Wat overblijft is de vermarkting van het idee met vintage, Tibetaanse kleding, tweedehands cd's en gelukkig een kroeg met lekker hoprijkbier.
dinsdag 18 augustus 2015
Chinatown San Francisco
Toch maar even naar de kapper. In een fraai zijstraatje in Chinatown lopen we langs een kapperszaak. En het wordt tijd om de weinige haren weer eens getrimt te krijgen. Vakkundig word ik door een kapster voorzien van cape en wcpapier en gaat ze met vaste hand aan de slag. Verder zijn er alleen chinezen in de winkel. Een oude vrouw laat haar nog donkere haar verwennen, maar valt wel voortdurend in slaap. Soms schrikt ze even op als haar haarverzorger met een plantenspuit te werk gaat. Links tegenover me wordt een oudere chinese man aan een beter kapsel geholpen. Er komen andere klanten in de winkel en er wordt driftig gepraat. Niets van te verstaan, maar ik denk dat net als elders hier de laatste nieuwtjes van Chinatown worden uitgewisseld.
Even verderop, in een andere zijstraat, lopen we een bedrijfje binnen dat gelukskoekjes maakt. Elk stukje deeg, ze lijken een beetje op de biologische versie van de hostie, wordt gewogen, voorzien van een briefje en gevouwen. Al deze laatste werkzaamheden gebeuren handmatig. We kopen een klein doosje koekjes, krijgen nog een paar mislukte exemplaren mee en genieten de gehele dag van al het goeds dat ons wordt toegewenst. NLP goes China.
Aan de andere kant van de wijk ligt een parkje. Kinderen genieten hier van het gebruikelijke: een wip, een glijbaan, een rekstok. Oudere chinezen zijn hier fanatiek aan het kaarten. Mannen met mannen en vrouwen met vrouwen. Niet zoals wij een beetje jokeren, maar het gaat, het zijn tenslotte genetisch bepaalde chinezen, om geld.
We lopen ook even binnen bij een teacompany. Hier kun je uitleg krijgen over verschillende theesoorten en ook theebladeren kopen. Dat kan voor een busje al snel oplopen naar 200 dollar. Hmm. Iets te veel voor onze portemonneee.
Verder kun je hier in de wijk nog Maotasjes, Maoschriften en Maoposters kopen. En natuurlijk alles wat een toerist vanuit China mee wil nemen.
Mooi... chinatown San Francisco.
Even verderop, in een andere zijstraat, lopen we een bedrijfje binnen dat gelukskoekjes maakt. Elk stukje deeg, ze lijken een beetje op de biologische versie van de hostie, wordt gewogen, voorzien van een briefje en gevouwen. Al deze laatste werkzaamheden gebeuren handmatig. We kopen een klein doosje koekjes, krijgen nog een paar mislukte exemplaren mee en genieten de gehele dag van al het goeds dat ons wordt toegewenst. NLP goes China.
Aan de andere kant van de wijk ligt een parkje. Kinderen genieten hier van het gebruikelijke: een wip, een glijbaan, een rekstok. Oudere chinezen zijn hier fanatiek aan het kaarten. Mannen met mannen en vrouwen met vrouwen. Niet zoals wij een beetje jokeren, maar het gaat, het zijn tenslotte genetisch bepaalde chinezen, om geld.
We lopen ook even binnen bij een teacompany. Hier kun je uitleg krijgen over verschillende theesoorten en ook theebladeren kopen. Dat kan voor een busje al snel oplopen naar 200 dollar. Hmm. Iets te veel voor onze portemonneee.
Verder kun je hier in de wijk nog Maotasjes, Maoschriften en Maoposters kopen. En natuurlijk alles wat een toerist vanuit China mee wil nemen.
Mooi... chinatown San Francisco.
zondag 16 augustus 2015
Santa MargarIta
Als de overbuurvrouw in het zwembadje van KOA zich opricht uit een ligstoel, is het wel heel duidelijk: ze heeft reusachtige neptieten. Waarschijnlijk vroeg ze aan de cosmetisch chirurg: what do you charge? En hij verstond: make them extra large.
Maar goed, de overbuurvrouw staat langzaam op, draait zich zo dat wij aan de overkant goed zicht hebben op haar figuur. Dan moet er een shirt aangetrokken worden. Voorzichtig gaat dat shirt over het hoofd, dan over beide onderdelen en het shirt wordt met precisie vastgemaakt. Het komt over als een show die ze opvoert. Ook Tineke, niet echt doelgroep, herkent de nadruk op de bewegingen. De man die bij de vrouw op een ligstoel lag, waarschijnlijk de gelddonor, is al richting kleedhokje gelopen.
Deze camping in Santa Margarita is onze laatste tussenstop voordat we highway 1 afrijden naar San Francisco. Al onze dierbare aangeschafte bezittingen laten we hier achter: de twee campingstoelen, de kussens, de barbecue, bestek, mokken en plastic borden en de restanten van de sausjes.
We zijn helemaal Bear Aware en de spullen verdwijnen in een afsluitbare container.
Onderweg stoppen we nog even om naar een kolonie zee-olifanten te kijken die luieren op het strand of spelen in het water. Ze wanen zich onbespied. Heel anders dan de overbuurvrouw in de KOA.
muziektip: California Saga (BIg Sur) van de Beach Boys
Maar goed, de overbuurvrouw staat langzaam op, draait zich zo dat wij aan de overkant goed zicht hebben op haar figuur. Dan moet er een shirt aangetrokken worden. Voorzichtig gaat dat shirt over het hoofd, dan over beide onderdelen en het shirt wordt met precisie vastgemaakt. Het komt over als een show die ze opvoert. Ook Tineke, niet echt doelgroep, herkent de nadruk op de bewegingen. De man die bij de vrouw op een ligstoel lag, waarschijnlijk de gelddonor, is al richting kleedhokje gelopen.
Deze camping in Santa Margarita is onze laatste tussenstop voordat we highway 1 afrijden naar San Francisco. Al onze dierbare aangeschafte bezittingen laten we hier achter: de twee campingstoelen, de kussens, de barbecue, bestek, mokken en plastic borden en de restanten van de sausjes.
We zijn helemaal Bear Aware en de spullen verdwijnen in een afsluitbare container.
Onderweg stoppen we nog even om naar een kolonie zee-olifanten te kijken die luieren op het strand of spelen in het water. Ze wanen zich onbespied. Heel anders dan de overbuurvrouw in de KOA.
muziektip: California Saga (BIg Sur) van de Beach Boys
woensdag 5 augustus 2015
Downtown Las Vegas
Tineke weegt 135 Amerikaanse ponden, 61 kilo. Ze staat op de weegschaal van de Heart Attack Grill, een restaurant in Fremont Street, downtown Las Vegas. Het is een heel bijzonder restaurant: als je meer dan 350 Amerikaanse ponden weegt, 158 kg, dan mag je gratis eten. Je moet wel ondertekenen dat als je een hartaanval krijgt het bedrijf niet aansprakelijk is. Vet en veel eten is het motto van dit restaurant. Als je je maaltijd niet op kunt dan krijg je een spankie, en die wordt op de website geplaatst. De slanke serveersters zijn verkleed als sexy verpleegsters en gasten krijgen een reuzenslabber voor. Wij gluren door het raam en wandelen daarna door. Het is een uniek concept dat zogenaamd vecht tegen anorexia.
Vederop in Fremont bestellen we een biertje van de tap, nemen plaats achter een straatbar en kijken een paar uur lang naar voorbijgangers, zwervers, wannabee artiesten en weirdo's. Het is een aparte wereld. Voor onze neus wil een oudere man, die met een invalidewagentje komt aanrijden, Stevie Wonder verbeelden. Hij is lang bezig met de voorbereidingen. Het resultaat is niet echt verbluffend en ik schat dat hij het eerste uur ongeveer drie dollar ophaalt. Zwervers lopen steeds hetzelfde rondje en soms komt opeens iemand te voorschijn die denkt de nieuwe John Travolta te zijn. Er zijn artiesten. En achter ons valt een dronken man in slaap aan de bar.
Boven ons hoofd zijn ziplijnen waarlangs toeristen voor veertig dollar een paar honderd meter kunnen zweven van het begin naar het eind van de straat. Een mooi geluidloos gezicht.
Downtown Vegas is rustig, maar ook fascinerend.
Muziektip: happy birthday van Stevie Wonder.
Vederop in Fremont bestellen we een biertje van de tap, nemen plaats achter een straatbar en kijken een paar uur lang naar voorbijgangers, zwervers, wannabee artiesten en weirdo's. Het is een aparte wereld. Voor onze neus wil een oudere man, die met een invalidewagentje komt aanrijden, Stevie Wonder verbeelden. Hij is lang bezig met de voorbereidingen. Het resultaat is niet echt verbluffend en ik schat dat hij het eerste uur ongeveer drie dollar ophaalt. Zwervers lopen steeds hetzelfde rondje en soms komt opeens iemand te voorschijn die denkt de nieuwe John Travolta te zijn. Er zijn artiesten. En achter ons valt een dronken man in slaap aan de bar.
Boven ons hoofd zijn ziplijnen waarlangs toeristen voor veertig dollar een paar honderd meter kunnen zweven van het begin naar het eind van de straat. Een mooi geluidloos gezicht.
Downtown Vegas is rustig, maar ook fascinerend.
Muziektip: happy birthday van Stevie Wonder.
maandag 3 augustus 2015
Viva Las Vegas
Op de hoek van de straat lossen twee Elvissen elkaar af. Het lukt me niet ze in een shot te vangen. We hopen te gaan genieten van een Elvis een blauw Vegaspak. Zijn sjaaltje heeft hij alvast aan ons buurmeisje op de betonnen bank gegeven. Fever... Nou ik heb weleens een betere uitvoering gehoord. Dit is, in my opinion, niks. We staan op en lopen verder.
Ik zag vanmiddag ook al de bassist van Kiss rondlopen met een rolkoffer. En op onze eerste avond in deze stad van waanzin, verspilling, fun en gekte, zien we ook veel supersterren uit comics klaar staan om op te treden. Verder veel zwervers met borden als: mijn ex had een betere advocaat.
Vegas.. Overal geluid.
Zelfs als je even over een brug wilt lopen komt er muziek uit luidsprekers. Zo stil als de canyon was... zo luid is het hier.
De canyon is een ode aan de schepping; Vegas is wat mensen in hun wijsheid met die schepping doen. (Nu vind ik wat er op andere plaatsen gebeurt, zoals in Syrie, ook niet getuigen van respect voor mens en natuur)
Ben je ontwerper en wil je iets mafs creeeren dan kan dat hier.
Ben je jong en vrouw en wil je wat geld bijverdienen dan kun je, gekleed met kwastjes en een string, hier op straat aan Las Vegasboulevard, mensen naar een hotel lokken. Je hoeft niet echt mooi te zijn, soms denk ik: dit wil ik helemaal niet zien! Niet eens in mijn ooghoek. Zo wil je toch ook niet je eigen dochters plotseling tegenkomen.
Heb je nieuwe borsten gekregen van je man, of laatste lover, dan kun je ze hier vrolijk uitlaten op straat.
En happy hour is voor ons onduidelijk. Cocktails zeven dollar staat er op een bord. Wij bestellen twee mojito's en worden even later geacht even vijfentwintig dollar af te rekenen. Unhappy hour. Gelukkig wordt het in ons voordeel opgelost.
We eten aan de Trevifontein; ook dat kan in Vegas.
Moe van al deze indrukken (indrukte) belanden we tegen half twaalf in hotel Excalibur weer in ons ridderlijk bed. Om half vier hoor ik de stad nog steeds leven.
Ik zag vanmiddag ook al de bassist van Kiss rondlopen met een rolkoffer. En op onze eerste avond in deze stad van waanzin, verspilling, fun en gekte, zien we ook veel supersterren uit comics klaar staan om op te treden. Verder veel zwervers met borden als: mijn ex had een betere advocaat.
Vegas.. Overal geluid.
Zelfs als je even over een brug wilt lopen komt er muziek uit luidsprekers. Zo stil als de canyon was... zo luid is het hier.
De canyon is een ode aan de schepping; Vegas is wat mensen in hun wijsheid met die schepping doen. (Nu vind ik wat er op andere plaatsen gebeurt, zoals in Syrie, ook niet getuigen van respect voor mens en natuur)
Ben je ontwerper en wil je iets mafs creeeren dan kan dat hier.
Ben je jong en vrouw en wil je wat geld bijverdienen dan kun je, gekleed met kwastjes en een string, hier op straat aan Las Vegasboulevard, mensen naar een hotel lokken. Je hoeft niet echt mooi te zijn, soms denk ik: dit wil ik helemaal niet zien! Niet eens in mijn ooghoek. Zo wil je toch ook niet je eigen dochters plotseling tegenkomen.
Heb je nieuwe borsten gekregen van je man, of laatste lover, dan kun je ze hier vrolijk uitlaten op straat.
En happy hour is voor ons onduidelijk. Cocktails zeven dollar staat er op een bord. Wij bestellen twee mojito's en worden even later geacht even vijfentwintig dollar af te rekenen. Unhappy hour. Gelukkig wordt het in ons voordeel opgelost.
We eten aan de Trevifontein; ook dat kan in Vegas.
Moe van al deze indrukken (indrukte) belanden we tegen half twaalf in hotel Excalibur weer in ons ridderlijk bed. Om half vier hoor ik de stad nog steeds leven.
Abonneren op:
Posts (Atom)