London Town

Ik ben terug in Londen. En dat geeft altijd inspiratie. Zo kom ik op Airport Eindhoven de vrouw met de doos tegen. Je geld verdienen met je doos! De vrouw legt haar doos over koffers heen. Dat is haar werk. Als haar doos je koffer bedekt zegt ze: goed zo! En ze neemt haar doos weer mee voor de volgende koffer. Tussen alle wachtenden voor het vliegtuig zoekt ze de moeilijke gevallen uit voor haar doos. Ik was ook ook een moeilijk geval. Maar haar doos paste, met enig duwen, dat wel. Maar alleen dit gedoe geeft al stress.
En ik bedenk...
...Stress kan ook mooi zijn. Als je stress omhelst is het ineens niet erg meer. Laat maar komen die stress. Omarm stress. Stress is het nieuwe ZEN.
Maar hoe was Londen?
Wel, eindelijk, na een mooie boottocht en een koude wandeling, beklim ik het Monument. Opgericht als gedenkteken voor de grote brand van 1661. Ondanks de kou is het uitzicht bijzonder.


We spotten onze favoriete pub in de stad. The Anchor. Maar het wordt, het is immers Goede Vrijdag en dus heel druk in de pub, een wijnbar.


Verder zie ik de Beatles eindelijk live. Gelukkig zijn ze nog met vieren. En vanaf 1967 zelfs met vijven.
En David Bowie IS.... In het Victoria en Albert.
Mooi was de zoektocht, achteraf, naar het restaurant Yalla Yalla.
En de gesprekken met Marie Louise, Peter R, Richard, Helen, Werner, Jack en Tineke. Maar enkelen moeten nog meer vertrouwen krijgen in Loopbaanleren. Of gewoon... Vertrouwen krijgen. Of gewoon genieten van stress.








-Peter Berkers, kijkt nu even naar BBC 1 en luistert naar The Next Day van David Bowie en morgen weer naar Karl Bartos.

Schietcursus

De Volkskrant heeft er een uitgebreid artikel over. Met foto's. Leraren in Amerika die een schietcursus volgen. Je gaat twee dagen de hei op en je leert met scherp schieten. Altijd handig voor het geval er een schietgrage leerling/student binnen het gebouw rondloopt. Ik heb bij mijn werkgever de scholing al aangevraagd. Moest nog even over nagedacht worden, maar het was een goed en bruikbaar idee.
En als ik dit typ komt het bericht binnen dat de PVV in de peilingen weer de grootste partij van het land is. Toeval bestaat niet. Met de PVV aan de macht en minister Opstelten op Veiligheid moet het stukken relaxter worden. Mensen die staatsgevaarlijk zijn  moeten dan immers hun paspoort inleveren. Gaan we dat met Postbus 51 spotjes regelen? Hallo! Wil jij naar Syrie, meevechten in de jihad? Lever dan eerst even je paspoort in. Wel zo handig! Of: altijd al een trein willen overvallen? Lever dan eerst je paspoort in! Binnenkomend in het gemeentehuis zijn er binnenkort twee mogelijk wachtrijen: Braaf en Gevaarlijk. Zul je altijd zien dat je in de verkeerde rij staat.
Maar goed, Summa. Haal het beste uit jezelf. Wees geen schietschijf. Wees schietgraag.
Ook het eindejaarsuitstapje (bij ons altijd precies midden in het jaar) staat nu al in het teken van veiligheid. Heb ik uit betrouwbare bron. Dat wordt een dagje naar de kazerne. Na de koffie en gebak, een vaste gewoonte voor het eindejaarsuitstapje, nooit veranderen, lekker met zijn allen naar de stormbaan en na de lunch naar de schietbaan. Ik heb er zin in! Twijfel nog even wat ik met mijn paspoort ga doen.

Relax! Frankie goes to Hollywood, maar eigenlijk gewoon Trevor Horn.

Ludovico Einaudi

Bestaat het perfecte geluid? Of bestaat perfecte muziek?
Het zijn de vragen waarmee ik thuis kom na een concert van Ludovico Einaudi. Op het podium speelden elf muzikanten. Natuurlijk, op de voorgrond, de wereldberoemde pianist, componist van oa de bekende melodie van de film Intouchables. Maar om hem heen speelde zijn ensemble. Op viool, gitaar, cello, trom, percussie, xylofoon. En in de hoek iemand die verscholen stond achter een apple notebook. Met waarschijnlijk nog wat andere attributen. In mijn ogen (oren) bepaalde hij daar veel van het geluid. Electronische geluiden, ritmes. Heel modern eigenlijk. En dan ontstaat er een prachtige mengeling van zowel bekende klassieke klanken met geluiden uit de minimal music. Nergens schrik je echt op, ook al zwelt het geluid soms aan. Alles ervaar ik als een streling voor mijn oren. Zoals een massage je spieren lekker opfrist, zo werden mijn oren, en daarmee ook mijn hersenen prettig opgefrist. Geen jankende gitaren. Geen polonaise.


Maar pianostukken gebouwd rondom soms maar drie enkele noten.
Is het daarom dat deze muziek ook gebruikt wordt in reclames?

Het is het geluid waar ik veel van houd, muziek waar ik veel van houd. Waar ook Philip Glass, Michael Nyman, Wim Mertens, Riuichi Sakamoto zich mee bezig houden.

Wim Mertens:

Peter Berkers, luistert naar Ludovico Einaudi.