Cirkel is weer rond

Twee man van de receptie wacht ons buiten op. Ze lachen en knikken naar elkaar. Ze herkennen ons. We worden als oude bekenden binnengehaald in het Side Altinkum Otel. Ja, we waren hier zo'n 12 dagen geleden. Slechts 1 nacht. Waarschijnlijk heeft de bewaking doorgegeven dat we terug zijn. Nou, dat voelt goed. We besluiten om de laatste twee dagen in dit Otel aan zee door te brengen. Terug in Side. De cirkel is weer eens rond. Snel wordt er ook nog doorgebeld dat er een lunch voor ons klaargezet moet worden. We krijgen een ruim huisje dicht bij het zwembad en de zee.




Vanmorgen hebben we in Alanya nog koffie gedronken met Ad en Gonnie (ik blijf ze God en Annie noemen als ik snel praat) en nu zitten we wederom aan de boulevard in Side.
Anamur was een prachtige rustige plek om te verblijven. Dragon. Meer een guesthouse dan een motel. De eigenaresse Pervin was behulpzaam, maar ook, vooral de laatste dag, erg weemoedig. Teleurgesteld over de politieke ontwikkelingen en vooral over de positie en waardering voor vrouwen in haar land. Samen met haar bejaarde en kromlopende moeder runt ze een mooie camping, motel en onderhoudt ze een bloemrijke tuin en prima restaurant. Het eten komt als het kan uit eigen tuin. Zoals de verse moerbeijam. Ondersteuning komt ook van een kettingrokende tante.












Dit is Turkije. Een land met vele gezichten. Hier, aan het zwembad, wil een aardig meisje, massages verkopen. Haar nog jonge kinderen groeien 400 km verder in Mersin op. Obers zijn aardig, wachtend en hopend op een fooi. Het is voor jonge mensen niet zo eenvoudig om geld te verdienen. Ze komen vanuit het gehele land hier werken.
In Anamur wil Pervin het beste voor ons. Vanuit haar hart. Met haar twijfels over het land en met haar liefde voor haar tuin.
Hier in Side is het westers. De voertaal is Duits en Russisch. In het binnenland bloeit de Islam nog steeds.
-Peter Berkers, die verblijft naast een hmmmnde Duitser.
Dit is het tevens het laatste blog over Turkije mei 2013.

Crazy Boy en Paulus

De ober loopt naar het tafeltje tegenover ons. Daar zitten drie mensen heel gezellig te eten. Hij haalt wat van een schotel, doet het op een bord, pakt bestek en geeft het aan ons. Probeer maar eens, zegt hij. Het smaakt verrukkelijk. Het zijn zeevruchten in een bijzonder hete saus, speciaal in zilverpapier gebakken. Wij zijn net klaar met eten, zitten nog na te genieten van de koffie met mintlikeur. De vis was perfect bereid, de kip was super en T. genoot helemaal van de salade met verse sla. Het restaurant staat schuin tegenover ons Otel Pensiyon Abat aan de drukke weg richting Alanya. De ober heeft ons al verschillende keren vanavond versteld doen staan. Hij heeft een compliment gegeven aan T. betreffende haar broek. Hij heeft ons van de metzes laten proeven zodat we een goede keus kunnen maken. Hij heeft ons muggenspray aangeboden, nee zelf opgespoten, als hij ziet dat we jeuk hebben. Met zijn weinige engels is hij heel communicatief. Als we een kaartje van het restaurant krijgen noteert hij zijn email. Crazy Boy. Natuurlijk. Deze adhd ober is hier helemaal op zijn plek. En de gasten tegenover ons blijken zijn ouders te zijn.



Eerder deze dag bezochten we in Tarsus de geboortegrond van Paulus. Er staat nog slechts een waterput waar eerst zijn huis moet hebben gestaan. Ik denk: dichter bij de bron kan ik niet komen. Paulus, de grote marketingman van het Christendom.
Hij komt uit een alleraardigst stadje. Want de gehele middag kunnen we gebruik maken van de vriendelijkheid van de inwoners.
In zijn tijd was Paulus natuurlijk ook een Crazy Boy. Eerst de Farizeeer uithangen, dan je blind voordoen en vervolgens stad en land afreizen om een nieuw product aan de man te brengen. Maar wel succesvol. Zonder Paulus geen kruisbeeld, geen Romeinse kerk, geen Christendom.
En misschien heeft hij ooit zelf over de oude Romeinse weg gelopen die nog in de stad te zien is.



-Peter Berkers, luisterde vandaag naar Peter Gabriel.

Openluchtrestaurant

Ok, het was het dagje wel! Eerst de ballonvaart (daarover is het best het blog van T. te lezen, tinekebruijs.blogspot.com), daarna een flinke wandeling door de vallei.
Als we bijna terug zijn zien we het openluchtrestaurant. Ja, we willen thee!
Moeder zoekt wat houtjes bij elkaar en warmt het water op. Mooi, zo hoort het. Geheel volgens de duurzaamheidsprincipes.
En ja, we willen ook wel een pannenkoek met spinazie. En kaas. Moeder haalt uit een plastic buil voorgerold deeg. Netjes vouwt ze dit open op een tafel en vervolgens haalt ze uit Tupperwarebakjes spinazie en kaas. Ondertussen zoekt ze wederom wat stokjes om het vuur onder de bolle bakplaat op te kunnen warmen. Haar man, volgens ons heet hij ook Kemal, is trots op zijn bezoekers en helpt mee het vuur op te porren. We krijgen een echt tafeltje bij onze stoeltjes en zoonlief snijdt netjes een komkommer en een tomaat. Vervolgens gaat hij het enige bestek, twee vorken, afwassen.
Er blijkt ook een servicedienst te zien. Een andere zoon komt en gaat met twee pannenkoeken die netjes verpakt worden in de krant van vrijdag en in keukenrol. Ook wij krijgen onze pannenkoeken netjes geserveerd op plastic bordjes en ja, we krijgen er zelfs servetten bij. Nog meer thee? Graag! En nog een jus d'orange. T. pakt de overgebleven stukken pannenkoek netjes in en die nemen we mee voor de hond. Want lekker zijn ze zeker deze pannenkoeken. Helaas zijn we de naam van het restaurant vergeten. Maar het is zeker een aanrader. Laat Michelin maar langskomen. En de Keuringsdienst van Waren. En over de prijs gaan wij niet klagen!




















Vandaag even geen muziek omdat het vier mei is.

Cappadocie

De ene steen oogt nog mooier dan de andere. Aan het eind van de dag hebben we bijna honderd foto's. Dat wordt nog flink selecteren. Elke bocht die ik maak, elke keer dat ik me omdraai, steeds is mijn blik anders, nieuw, verrast.
In Cappadocie waan ik me een grotbewoner. Overal om me heen staan grotwoningen of pilaren met mutsen of, en daar is niet veel fantasie voor nodig, enorme penissen. Er zijn grotkerken, grotmoskeeen en ook onze kamer is in een grot uitgehakt.
Het gebied is ontstaan na vulkaanuitbartsingen en eeuwenlange erosie.
Ons uitzicht in Goreme is een dorp tussen steen. Ons guesthouse is een aanrader: Kemal's Guesthouse. Barabara is een super gastvrouw. Vanuit het guesthouse heb je geen hinder meer van het toerisme in de straten.een soort Ardennendorp, waar je quads en mountainbikes kunt huren en waar een ieder zijn dagtochten en ballonvaarten aanraadt.
In dit blog spreken de foto's...














-Peter Berkers, luisterde naar Dolly Parton, want die komt ook uit de bergen.

Konya, 10 jaar later

We rijden op 1 mei Konya in, een miljoenenstad. Toch zijn we al heel snel op de plaats van bestemming, het Mevlana Museum. Althans, we parkeren in een nieuwe ondergrondse parkeergarage in het pitje waar je nummerbord met tijdsstip van aankomst automatisch wordt geregistreerd. Dat is alvast nieuw! Ook de entree van het museum is aangepast. Er is een groot plein verschenen en de ingang is aan de zijkant. Daar kunnen ook veel bussen parkeren. Het museum heeft een tuin erbij gekregen en de nissen van de derwisjen zijn opgeknapt. Gebleven zijn de vele vrouwelijke bezoekers, in lange jassen en met hoofddoek. Door de drukte en doordat ik het gevoel heb dat al deze dames ook lekker een dagje uit zijn, oogt het niet als een plek van devotie. Maar toch zie ik dat er veel gebeden wordt bij de graven van Rumi en zijn kloosterbroeders.








Het centrale plein van Konya is ook veranderd. Het is nog niet helemaal af. We zien terrasjes, nieuwe wandelpaden. De Alaaddin Moskee is ook in renovatie geweest. Het is een mooie rustige plek geworden, waar, wederom, de vrouwen met devotie in en met veel plezier omheen lopen.




Konya 10 jaar later. Ons hotelletje uit 2003 lijkt verdwenen. Er blijkt wel een verschil te zijn tussen Hotel en Otel. Hotel is internationaal, met Europese prijzen. Otel is Turks, met Turkse prijzen. Wij zijn Europeanen en kiezen dus voor het Otel. Otel Tur, kamer met bidkleedje.
(overigens, midden in de nacht hoor ik iemand in onze badkamer douchen. Omdat T. slaapt ga ik even nieuwsgierig kijken. Ik zie niets. De vloer is droog. Dan pas zie ik dat de buizen van de bovenburen gewoon midden door de badkamer lopen)
Konya 10 jaar later. Er zijn nog meer moskeeen. Als ik dit typ word ik alweer opgeroepen mijn bidkleedje te pakken. Toch zie ik meer vrouwen zonder hoofddoek dan in 2003. Ook hier, in hart van de Turkse Islam, slaat secularisering toe. Rebelse meiden.
En het is maar goed dat we ons eigen wijntje hebben meegenomen.
Wat is 10 jaar? Je slaat een stad op in herinneringen en dan blijkt na 10 jaar dat je je geheugenkaart moet bijstellen. Updaten. Uploaden. Opladen. En daar hebben ze in de stad weer automaten voor. Voor 1 lira, 42 cent, kun je op straat je telefoon opladen. Je moet er wel 20 minuten bij blijven staan. Ik weet niet of Turken dat geduld hebben.




Waarom zetten ze er geen theeshop bij? En wanneer verschijnen de eerste automaten om ons geheugen te updaten? Hoef je niet meer op reis om de verschillen te zien. Gewoon aan de snoer en nieuwe data worden aangevuld.
-Peter Berkers, luisterde vandaag in de auto naar de Moody Blues. Blijft leuk!