Slapen met de gordijnen open

Wat een verschil! Van de eenvoud van Koh Samui naar de luxe van het Baiyoke Sky Hotel.
Op Samui neem ik donderdagavond nog even afscheid van mijn favoriete bedelaar. Het klinkt gek, maar het is niet het gebrek, zijn misvormde benen, maar zijn opgewekte blik, die me ontroert. Ik kan niet langs hem heen lopen en hem negeren. Deze laatste avond maak ik een kort praatje met hem. Helaas is de taalbarriere net iets te groot om veel en goed te communiceren. En doe je het goed? Dat is de eeuwige twijfel die ik bij bedelaars heb.









De Baiyoke Tower staat midden in een drukke wijk in Bangkok. Bij de ingang worden we verwezen naar de inchekbalie op de 18e verdieping. Ook op deze etage is een reisbureautje, een winkeltje en andere serviceposten.
Met een supersnelle lift zoeven we naar de 64e etage. Dat gaat veel sneller dan het gebruik van de lift op Sterrenlaan 4. Het kan dus wel.
Onze brede kamer, ik schat het totaal op zo'n 10 meter, heeft prachtig uitzicht op een deel van de stad. We kijken van boven op de andere wolkenkrabbers.
Goed beschermd tegen inkijk laten we de gordijnen helemaal open. We proberen de avond te vangen met een fotoshoot. Thuis, prive, op te vragen. Gedurende de avond en nacht zie ik regelmatig onweersflitsen. En 's morgens ontwaakt de stad onder ons. Ik vind het een unieke ervaring.


















De liftlogistiek van het hotel vereist nogal wat van ons. Dat weten ze blijkbaar bij dit hotel want op de belangrijke etages worden we verwelkomd en geholpen door drie of vier in blauw geklede mooie jongens. Ze zijn allemaal heel begripvol voor de verwarring van de klant.

Ondanks de berichtgevingen merken we in Bangkok niets van enige onlust. Drie dagen terug is de premier afgezet door de rechtbank op beschuldiging van corruptie. Volgens nu.nl leidt dit tot onrust in de hoofdstad. Maar op tv zijn geen beelden te vinden. Taxichauffeurs doen alsof ze vraag hierover niet begrijpen. En ook vanaf het platform van de Baiyoki Tower zien we niets, niet in het park of welke omgeving dan ook.

Peter luistert naar Here Lies Love van David Byrne, over een andere politiek corrupte politica, Imelda Marcos.

Roc Samui

Het kan niet anders dan dat er op Koh Samui een heel goed ROC is. Het is vooral de opleiding uv die veel afgestudeerden oplevert. In ons dorpje is om de vijftig meter wel een massagesalon te vinden. De dames zitten meestal verveeld kijkend klanten aan te spreken. Daarnaast heeft elk resort ook nog een massageteam en vervolgens lopen er op het strand nog zzp'ers rond. Misschien moet het College van Bestuur iets minder studenten toelaten.
Een andere goede tak van sport van dit ROC is horeca. Om de vijftig meter is een restaurant, elk resort heeft een eetplek en ook hier zzp'ers met ananas of sate.






Zzp'ers on the beach

Retail Samui doet het vast beter dan Summa. Tussen de massagesalons
en restaurants vind ik kledingwinkeltjes, drankwinkeltjes en op straat is er nog de ambulante verkoop, gespecialiseerd in zonnebrillen, merkkleding en hoofdtelefoons. De ruimte die overblijft is voor reisbureautjes.
Verder moet er nog een opleiding hospitality zijn. Ik zie immers heel wat Europese mannen met een Thais meisje flirten. De werkprocessen vragen om speciale vaardigheden. Waarschijnlijk heeft hospitality ook een speciale gayklas.

Als ik onze receptioniste wil vragen naar haar ROCervaringen blijkt ze echter uit een heel ander deel van Thailand te komen. Naar huis reizen met het ov kost haar twee dagen. Ze is samen met haar zus en moeder naar Samui afgereisd om werk te vinden. Ze is nu zeven jaar hier. Haar moeder is inmiddels weer teruggegaan. Waarschijnlijk had deze receptioniste Engels in haar pakket. Het lijkt erop dat die taal niet echt op niveau wordt aangeboden op Samui. Wel is zeker dat de locatiedirecteur voor een korte cursus Russisch heeft gekozen.

Bij de receptie worden we dwingend om hulp geroepen door een Duitse vrouw. Ze krijgt de medewerker er maar niet van overtuigd dat haar foto van de website verwijderd moet worden. Nou ja, haar foto. Ze is ergens te zien op een foto die een stukje van het terras van het resort laat zien. En nu maakt ze ongevraagd reclame voor dit verblijf en dat wil ze niet. Ze wil wel elk jaar terugkomen. En ze heeft gehoord dat ze in Amerika wel een rechtzaak kan beginnen. Tineke vertaalt haar verzoek beleefd aan de receptie. Verder halen we onze neus op en draaien om. De vrouw is nog steeds opgewonden over het voorval. Ik vraag nog of ze misschien was vreemdgegaan? Maar nee.
Ik besluit om alle websites van hotels, restaurants, resorts, winkels waar ik ooit ben geweest na te pluizen op foto's. En als ik er een vind verhuis ik naar Amerika.


Zowel Tineke als ik maken een foto van onze Duitse 'vriendin'. Ik hoop niet dat ze dit blog ooit leest!


Peter luistert naar Bole 2 Harlem

Scherven brengen geluk

Ik wil mijn scootersleuteltje weer in het contact stoppen. Lukt niet. Draaien misschien? Nee, dat helpt ook niet. Het lijkt wel of het sleuteltje is afgebroken. Ik kan me niet herinneren dat het eruit halen een probleem was. We staan dicht bij de pier in Lanta Old Town. We zijn op weg met twee scooters, mooie gele van ons resort, om een dagje te brommen over het eiland. Dit is de eerste stop en nu al lijkt het fout te gaan. Ik druk op een klein knopje en jawel... De hele scooter staat op slot. Er kan geen sleutel neer in of uit. Ben ik nou zo dom?? We halen hulp bij de plaatselijke jeugd, meestal wel goed in alledaagse klusjes. Aan Tinekes sleutel hangt een klein dopsleuteltje, daarmee gaat in ieder geval de scooter weer van het slot. Mijn sleutel heeft dat weer niet. Ik krijg het natuurlijk erg warm. Raar! Ik rijd scooter nummer drie en Tineke scooter nummer twee. En op mijn kaartje bij de sleutel staat toch duidelijk A03. Ook de hulptroepen krijgen geen oplossing voorhanden. De sleutel past gewoon niet. Tot.. Oh jee. A03 is ons kamernummer. Ik heb de hele tijd geprobeerd om met de huissleutel de brommer aan de gang te krijgen.
Het duurt even voor ik de goede sleutel gevonden krijg. Blijkbaar ben ik even de kluts kwijt. Maar even later rijden we weer getweeen naar het zuiden, naar een prachtig uitzichtpunt met restaurant. Tineke voert me met het noemen van titels voor haar nieuwe blog. Dat kan er ook nog bij.
Gisteren heb ik de huiskluis uitgeprobeerd. Altijd handig zo'n huiskluis, voor paspoorten en kostbare bezittingen. Helaas was ik mijn ingetoetste code onmiddellijk kwijt en bleef de kluis op slot. Nou, dat heb ik vanochtend ook maar weer op moeten biechten.
Ja, leuk die aapjes onderweg bij het National Park en wat een prachtige zonsondergangen hier. Elke avond krijgt zo zijn fotomomentje. En ja, Tineke laat een theeglas kapot vallen. Gelukkig!



















Muziek: ik luisterde al een paar keer naar Perfect World van het album Little Creatures, Talking Heads. Voor vanavond staat I'm with stupid, van The Pet Shop Boys te wachten. Ik ga diep door het stof.