Ingrid

Ik ben een beetje verliefd geworden op Ingrid. Ik heb haar nu al tweemaal ontmoet op de KOA camping bij Bryce (Cannonville), daar organiseert ze in de ochtenden het pancakebreakfast. En dat doet ze op een heel speciale manier. Ze verwelkomt je en legt uit hoe het werkt. Je mag de jus 1x hervullen, maar koffie mag je nemen zoveel je wilt. En even later komt ze met drie pannenkoeken, spekjes en boter. Die mag je ook bijvragen hoor! Als we een kompliment over de koffie maken, zegt Ingrid: die zetten we bewust wat sterker, omdat we zoveel Europese gasten hebben. Kijk dat is hospitality! Dan vraagt ze naar onze plannen van de dag en geeft vervolgens tips, bruikbare tips blijkt later. Dat doet ze bij meerdere tafels. En zo brengt het ontbijt iedere gast de nodige informatie. Daarnaast kom je aan tafel te zitten bij andere campinggasten waarmee je al snel in gesprek raakt. Het pancakebreakfast brengt mensen bij elkaar. Als Ingrid op het plastic bestek wijst en zegt: neem ook wat silverware, moet ik lachen. Ik wijs op het bestek en zeg: noemen jullie dat ook silverware. Ok, zegt Ingrid, tableware!
ze adviseert de pancakes als "the best of the west".
En vanmorgen komen we terug en bestellen wederom een ontbijt van pannenkoeken.  En Ingrid herinnert ons van gisteren. Kijk, dat is gastvrouwschap en daarom ben ik een beetje verliefd geworden. Ingrid staat voor mensen die je goede zin bezorgen, zo "s morgens vroeg. En ook vandaag vindt ze dat we weer een exciting programme hebben. Wij rijden naar St. George via Zion. Als Ingrid naar St. George rijdt, is dat via Ceder City. " That takes one and a half hour, but for me two hours, because I always have to go to the restrooms on the way."

Vanmiddag op de KOA in Hurricane is het weer als vanouds. De dames die voor de ontvangst zorgen draaien hun riedel, smilen and that"s it.

luistertip: breakfast in America, Supertramp

Temple Square, Salt Lake City

Het is 23 juli en we zijn in Salt Lake City. Om preciezer te zijn: we zijn op Temple Square, het Mekka van de Mormonen. Ik stel Tineke voor om zeven rondjes rondom het Tabernacle te lopen. Maar het is te warm. We zijn in het religieuze centrum van de Mormonen van harte welkom, we mogen overal een kijkje nemen en foto"s maken en praten met de gidsen die hier vrijwillig toelichting geven. Er is geen enkele bekeringszin merkbaar. Steeds wordt een visie voorafgegaan met de zin: wij geloven dat ...

Ik raak gefascineerd door de rijkdom en de vele manieren waarop steeds hetzelfde wereldbeeld wordt neergezet: de traditionele familiewaarden. Na de dood worden we immers weer met onze families verenigd. Trouw gaat over de dood heen.

Maar na ruim vier uur ben ik het ook wel een beetje zat om steeds die zoetsappige afbeeldingen te zien van vrouwen in hun moederrol, en mannen als bestuurders.

En ik ga aan het denken: als God ook maar iets intelligenter zou zijn als mannen hem voorstellen (mooie zin) dan zou God zeker geen man als profeet aangewezen hebben. Want dat is de bron van alle ongelijkheid: dat mannen menen een directe band met God te hebben en dus kunnen legitimeren hoe de ideale wereld eruit ziet. Het is juist het idee dat alleen mannen boodschapper van het gedachtegoed van God kunnen zijn (hier bij de Mormonen, maar ook herkenbaar bij de katholieken of Islamieten) dat maakt dat deze wereld is zoals hij is. Mannen moeten het denkwerk verrichten en vrouwen zijn in eerste instantie moeder. Ik zie hier jonge moeders met zes kinderen rondlopen. In de marketing heet het dan dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn, maar verschillende taken hebben op deze aarde. Ja, zo ken ik er wel meer. Wij van wc-eend adviseren wc-eend. Mannen willen gewoon heersen, dat is de drift, en hebben godsdiensten nodig om dat te legaliseren. James Brown zong het al: it"s a man"s world. En als we aan vrouwen schoonheid toedichten, een andere mannelijke waarde, dan lukt het om vrouwen in huis te houden, te beschermen, hoofd- en lichaamsbedekkingen te laten dragen en vooral dat te laten doen wat mannen vinden dat vrouwen moeten doen. In de geseculariseerde wereld, die een afspiegeling blijft van de godsdienstige wereld, zijn dat botoxbehandelingen en borstvergrotingen.

De marketing van de traditionele rolverdeling wordt hier in Salt Lake City uitvergroot. En dde Mormonen hebben veel politieke macht in Amerika. 

Gelukkig zie ik op het plein nog een mooi voorbeeld van een beeld dat met enige fantasie ook een goedkeuring voor de homorelaties zou kunnen verbeelden. Christus die zijn handen liefdevol op twee mannen legt. Ik denk alleen dat de Mormonen dit anders uitleggen.

Temple Square  is een fascinerende plek.

Op naar de rodeo... Waar we stoere mannen en ook vrouwen zien.

Muziektip:

James Brown: it"s a man"s world.

Maar we hebben ook genoten van een mooie cantate van Bach in het Tabernacle.

Bonanza

Als kind was Bonanza de eerste western die ik volgde. Alles nog in zwartwit. Het was een verhaal over de familie Cartwright, vader Ben, weduwnaar, en zijn drie zonen Adam, Hoss en Little Joe. Ze leefden op een ranch, de Ponderosa,  in Virginia City. En voor boodschappen reden ze, samen met de Chinese kok Hop Sing, naar Reno of Carson City. Elke week beleefden ze avonturen en ik weet nog dat het de KRO was die de serie uitzond. KRO was altijd goedgekeurd, want katholiek. Voor mij is Bonanza de moeder aller westerns. Later volgden nog Rawhide en High Chaparell. En tegenwoordig Deadwood.
Vandaag zijn we in Virginia City. En het is nog steeds een echte cowboystad gebleven. De inwoners vinden het leuk om gekleed in western kledij over straat te lopen, en ze genieten van good old country music. Ik schat in dat ze allemaal republikeins stemmen. En dat ze willen wasthouden  aan oude traditionele waarden. Ik denk niet dat hier fans wonen van het homo-huwelijk. Een andere opvallende groep aanwezigen zijn de motorrijders. Ik zie veel Harley Davidsonmotoren en ook  veel in leren jacks geklede personen. Even denk ik dat ik midden in een aflevering van Sons of Anarchy ben beland. Er is idd een winkel waar je hoodies en t-shirts van de Sons kunt kopen. Enkele motorleden houden bij hun clubhuis een garagesale. Ze gooien met hakbijlen richting een opgehangen houten blok. Ik blijf maar vriendelijk. Je weet immers nooit. Ook de Sons van Amco reden soms naar Nevada.

Better call Saul momentje

Als ik iets na zessen in de ochtend naar buiten loop om wat te genieten van ons prachtige uitzicht bij Lake Washoe, zie ik in een flits een coyote door de struiken lopen. Ik krijg geen tweede kans om rustig te kijken.

Volgens Christine, de verhuurster van ons huisje, is het mogelijk. Coyotes komen vroeg in de ochtend naar het dorpje en daarom verblijven alle kleine dieren, inclusief de katten, altijd binnen.

South Lake Washoe is drooggevallen doordat sneeuw uitbleef in de laatste winter. Het meer oogt nu als een kale zandvlakte. Er is nog wel de mogelijkheid om met je boot naar beneden te gaan en ook wordt aangeraden de vis niet te consumeren. Volgens Catherine is het vaker voorgekomen dat het meer droog viel. 

Op onze geleende fietsen rijden we langs en door het natuurgebied. Vogels verschieten van onze aanwezigheid.

Andere dieren die op het erf vertoeven zijn de kwartels. Parmantig en snel bewegen ze over de grond of vliegen op. De kuifjes opgericht. Ze zijn bijna niet van dichtbij te fotograferen. Er zijn ook jack rabbits met superlange oren die nieuwsgierig komen kijken, of soms voorbijrennen.

Onderweg naar Lake Tahoe heb ik een Better Call Saul momentje als ik een gigantisch billboard zie van een of andere advocaat die zichzelf aanprijst.

Maar zo"n momentje heb ik ook als ik van die gele pollo-restaurantjes zie.

In Reno zijn we op zaterdagmiddag op een Baskisch festival (blijkbaar veel immigranten hier) en genieten we van wedstrijdjes houtkappen, sterkste man/vrouw en een band.

Een ontmoeting met onze verhuurders op zaterdagavond bij het kampvuur maakt deze dag compleet. 

Muziektip is Johnny Cash, Falsom Prison Blues ( met de zin " I shot a man in Reno, just to watch him die. "

Op de camping, aan de afwas, Mariposa Californie

Ik denk dat Europeanen meer van Amerika zien, dan Amerikanen zelf. Het is een uitspraak van een Amerikaanse buurvrouw op de KOA camping in Mariposa , Californie. Ze is met haar gezin, we zien drie kinderen bij haar in de buurt, nog nooit zo lang op vakantie geweest, negentien dagen in totaal. Een trip van Denver, naar Grand Canyon, San Diego, Los Angeles, Sequoia, Yosimite en weer terug. 

Vandaag, maandag, had ze zich heel nietig gevoeld in de natuur en bedacht dat het vreemd is dat Amerikanen gewoon niet de rust nemen. Ze kent Nederland, ze heeft met haar man in het verleden in Ede gewoond, en weet dat Europeanen met vakantie ook vooral "rust" bedoelen. Amerikanen hebben veel meer de drive om steeds maar door te gaan, steeds meer te willen presteren. Gas terugnemen hoort daar niet bij. Ik denk dat het nog steeds de waarden zijn van de eerste bewoners, zegt ze. Het lijkt haar een goed idee als haar kinderen eens een tijdje in een andere cultuur zouden leven. Dan zouden ze beter de verschillen kunnen beseffen.

Ik vind het een mooie gedachte. En ook onze afwas is klaar voordat we er erg in hebben. Campingleven is een mooi iets, besef ik. Zo tussen zes en acht uur is iedereen bezig met koken en tafelen. Iedereen neemt de tijd om met behulp van weinig comfort en dus een hoop improvisatie iets tot stand te brengen. Overal om ons heen staan blokhutten met picknicktafels en natuurlijk die giga campers van de Amerikanen zelf. Wij hebben deze eerste avond op de camping de barbecue gemonteerd en in gebruik genomen. Natuurlijk weer veel te veel ingekocht. Campingleven betekent ook dat "naar de toilet gaan" een weloverwogen besluit moet zijn. Het is immers steeds een aardige afstand die je moet overbruggen.

Ongeveer vijftig procent van de inwoners van Californië is spaanstalig. En die spaanstaligen komen we vooral tegen bij de Walmart. Het lijkt zelfs alsof ze ons prachtige engelse accent niet verstaan. En ik zie ook mensen van wie ik steeds dacht dat ze speelden in Los Lobos. Ik houd me net in om geen handtekening te vragen. Sterker nog ik moet zelf veel handtekeningen plaatsen om mijn creditcard ge-accepteerd te krijgen.

Een mooi nieuw winkelconcept zag ik vanmiddag bij Raley"s: veel mogelijkheden om vers en goed eten te kopen en tegelijk een paar tafels en stoelen om direct te eten. Wij nemen superheerlijke aardappelsoep. Pittig en warm.

Muziektip: San Fransisco Bay van Hurray for the Riff Raff. ( de baai die we zondag zagen en overbrugden.)

Op de camping, aan de afwas

Ik denk dat Europeanen meer van Amerika zien, dan Amerikanen zelf. Het is een uitspraak van een Amerikaanse buurvrouw op de KOA camping in Mariposa , Californie. Ze is met haar gezin, we zien drie kinderen bij haar in de buurt, nog nooit zo lang op vakantie geweest, negentien dagen in totaal. Een trip van Denver, naar Grand Canyon, San Diego, Los Angeles, Sequoia, Yosimite en weer terug.
Vandaag had ze zich heel nietig gevoeld in de natuur en bedacht dat het vreemd is dat Amerikanen gewoon niet de rust nemen. Ze kent Nederland, ze heeft met haar man in het verleden in Ede gewoond, en weet dat Europeanen met vakantie ook vooral 'rust' bedoelen. Amerikanen hebben veel meer de drive om steeds maar door te gaan, steeds meer te willen presteren. Gas terugnemen hoort daar niet bij. Ik denk dat het nog steeds de waarden zijn van de eerste bewoners, zegt ze. Het lijkt haar een goed idee als haar kinderen eens een tijdje in een andere cultuur zouden leven. Dan zouden ze beter de verschillen kunnen beseffen.
Ik vind het een mooie gedachte. En ook onze afwas is klaar voordat we er erg in hebben. Campingleven is een mooi iets, besef ik. Zo tussen zes en acht uur is iedereen bezig met koken en tafelen. Iedereen neemt de tijd om met behulp van weinig comfort en dus een hoop improvisatie iets tot stand te brengen. Overal om ons heen staan blokhutten met picknicktafels en natuurlijk die giga campers van de Amerikanen zelf. Wij hebben deze eerste avond op de camping de barbecue gemonteerd en in gebruik genomen. Natuurlijk weer veel te veel ingekocht. Campingleven betekent ook dat 'naar de toilet gaan' een weloverwogen besluit moet zijn. Het is immers steeds een aardige afstand die je moet overbruggen.
Ongeveer vijftig procent van de inwoners van Californië is spaanstalig. En die spaanstaligen komen we vooral tegen bij de Walmart. Het lijkt zelfs alsof ze ons prachtige engelse accent niet verstaan. En ik zie ook mensen van wie ik steeds dacht dat ze speelden in Los Lobos. Ik houd me net in om geen handtekening te vragen. Sterker nog ik moet zelf veel handtekeningen plaatsen om mijn creditcard ge-accepteerd te krijgen.
Een mooi nieuw winkelconcept zag ik vanmiddag bij Raley's: veel mogelijkheden om vers en goed eten te kopen en tegelijk een paar tafels en stoelen om direct te eten. Wij nemen superheerlijke aardappelsoep. Pittig en warm.


Muziektip: San Fransisco Bay van Hurray for the Riff Raff. ( de baai die we gisteren zagen en overbrugden.)



- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Mariposa, Californie