waar staat mijn Summa-mok?

Luistert vandaag naar "Stranger In Blue Suede Shoes" van Kevin Ayers (deze week overleden)

Cemal

Aan het eind van het zandweggetje richting zee staat een oude man bij een huis. Hij begroet ons vriendelijk. Wat meteen opvalt is zijn grote witte gekrulde snor. Net als Montgommery. Hij draagt verder een militair jasje over dikke kleding. Op zijn hoofd heeft hij een oranjeachtige doek zitten. Dit moet Cemal zijn. En deze puinhoop met kapotte auto, grote kruiken en stoelen in de bomen is zijn restaurant.
Cemal is een echte Turkse Cyprioot. Hij is opgegroeid in de bergen. Hij heeft moeten vechten in de burgeroorlog. Hij is wars van alle modernismen, uitgezonderd een televisie. Hij nodigt ons uit om kruidenthee te drinken. We moeten vooral doen alsof we thuis zijn. Even later laat hij ons zijn dieren zien: een drachtig paard, een puppy, een hond. Tussen de wijnranken liggen wat verroeste onduidelijke voorwerpen. Binnen stookt hij de kachel nog eens lekker voor ons op. Het interieur vertelt het levensverhaal. Tineke probeert de piano, maar misschien kan deze ook beter opgestookt worden. Een menukaart is er niet. Wel staan er grote tienliterflessen met zelfgemaakte wijn. Pak maar, is het advies. Cemal doet een eetsuggestie: lam en kip. En zelfgemaakte soep. Dat is wat we ook krijgen. De salade is puurder dan puur: op een bord liggen twee tomaten, een paar bladen sla, een halve citroen en een komkommer. Met een mes mag ik zelf aan de gang.
Hij geniet zichtbaar van zijn bezoek. Zorg ervoor dat je je thuis voelt, herhaalt hij een paar keer. Als Sue, een praatgrage Engelse buurvrouw, nog even binnenkomt danst hij met haar. Eerst een tango, dan toch liever op zijn Cyprioots.
http://www.youtube.com/watch?v=Ah2MPhCWMUE&feature=youtube_gdata_player















En zo genieten we op onze laatste dag van een bijzondere man, met een bijzonder restaurant en met bijzondere gasten. Want tussendoor komen er ook nog drie Roemeense vrouwen binnen. Twee ervan zijn op Cyprus gaan wonen. Cemal kennen ze allemaal.

-Peter Berkers, luistert thuis weer naar Ike and Tina Turner.

Mama kookt en andere geheimen

Mama kookt...

In eerste instantie lopen we het restaurant voorbij. Als ook de achterkant van het woonhuis geen duidelijkheid geeft, proberen we de voordeur. Die gaat gewoon open. We stappen binnen in de keuken. Mama heeft een grill en ze legt pinnen boven de houtskool. Papa zit op een stoel en slijpt de messen. Dan pakt hij enkele hompen vlees vanonder een papier tevoorschijn en gaat snijden. Als wij kip bestellen droogt hij zijn handen even af, pakt uit de koeling stukken kip en snijdt met de dezelfde messen. Hij rijgt ze aan de pinnen en geeft ze aan mama. Regelmatig gaat in de keuken de telefoon. Die kan mama tussendoor ook aannemen. Wij krijgen een tafeltje in een huiskamer waar nog meerdere mensen zitten. Lokalen. Dan moeten we zeker goed ziten. Ongevraagd krijgen we mezes, voorgerechten. Super lekkere yoghurt, sla, humus, kaas, pepers en brood. Papa brengt ons acht grote spiezen met kip. Aan tafel haalt hij ze van de pinnen af en legt het vlees trots op onze borden. Ik zie hem denken: probeer dat maar eens op te krijgen. Hij heeft gelijk, het lukt ons niet. Aan zijn buik te zien, geniet hij zelf ook wel van een spiesje. De kebab is superlekker. Nadat we afrekenen pakt mama de restanten in in een broodje en daarna in papier. Een doggybag, ook dat nog.

... En andere geheimen.

Dit is het enige restaurant dat we gevonden hebben in Guzelyurt, ook bekend onder de Griekse naam Morphou. Het is een stad vol opengebroken wegen, veel gaten in de weg. Het geheim van de stad, een bijzonder museum, blijft geheim. We krijgen het niet gevonden. Net zomin als een terrasje in de zon, uit de wind.
In Lapta zoeken we een prachtig gebouw boven op een heuvel. We hebben dit gebouw ook al bewonderd in de Capitoolgids. Met hulp van lokalen vinden we uiteindelijk deze plek. De oude Grieks Orthodoxe kerk en de gebouwen er naast hebben een bijzondere bestemming gekregen. Het blijkt een bejaardenhuis voor dementerenden te zijn. Ik word vrolijk toegezwaaid. Ik zie een oude verdwaasde man zijn rolstoel gebruiken om afval te verplaatsen. Verder is het rustig. Hoe ze bingo-en op Cyprus blijft een ander geheim. We rijden weer naar beneden.









-Peter Berkers, luisterde in de auto naar Paul Simon, So beautiful, or so what.

Famagusta

Gazimagusa heet de stad in het Turks. Op officiele kaarten van Cyprus lees je Famagusta en het is een havenplaats aan de oostkust. Volgens de Capitool Reisgids was dit ooit de rijkste stad ter wereld. Ooit betekent dan de tijd dat dit gebied eigendom was van Venetie.
De oude stad is geheel ommuurd en heeft bovendien nog een grote gracht. Op verschillende plaatsen zijn extra versterkingen aangebracht. Een daarvan wordt het kasteel van Othello genoemd. Het kasteel zou het huis moeten zijn geweest van de Venetiaanse gouverneur van Cyprus en tevens de inspiratiebron voor Shakespeare's verhaal.
Wij wandelen door de oude stad en laten ons leiden door de plattegrond van het Tourist Centre.



Een ommuurde stad. Ongeveer twintig kerken. De St. Petrus en St. Pauluskerk. De St. Nicolaaskathedraal (inmiddels een moskee). St. Joriskerk van de Grieken. De Latijnse St.Jan. Kerken van de tempeliers en johannieter ridders (een tweelingkerk). Een St. Annakerk. ...



Wat een rijk verleden op een klein stukje grond. Tussen de kerken wonen gezinnen. Mannen, vrouwen en kinderen begroeten ons vriendelijk.
Het is een mooie wandeling. En ook het mokkenproject doet mee.












-Peter Berkers luisterde in de auto naar Fiabe.

Nicosia

Vandaag zijn we in Nicosia.


De dolmus brengt ons vanaf Girne naar Lefkosa. Vijf lires per persoon, iets meer dan twee euro. Kyrenia heet Girne. Lefkosa is de Turkse naam voor De hoofdstad. De Engelsen noemden de stad Nicosia. Het maakt dus nogal wat uit of je een Europese kaart van Cyprus hebt of een Turkse kaart. En op een Griekse kaart staan weer andere namen.
Nicosia is de enige gedeelde stad ter wereld. Midden door het oude centrum loopt een grens. Een groene zone. Wegen lopen dood. Wat we zien is ook een vreemde vertoning. Het Turkse deel eindigt gewoon bij een muur.






Er is prikkeldraad. Er staan borden die waarschuwen voor verboden terrein. Maar iets verder kun je gewoon de grens over. Dan wandel je van de Turks Cypriotische Republiek naar Cyprus, Griekstalig, onderdeel van de Europese Unie. Ook een vreemd land dat Turks Cypriotische Republiek. Het land is alleen erkend door Turkije. Het bestaat dus eigenlijk niet. Het kan niet deelnemen aan de Olympische Spelen, of het Eurovisie Songfestival. Je ziet ook steeds maar twee vlaggen: die van de republiek en de Turkse vlag.
We vinden zuid Lefkosa moderner. Het is ook stukken duurder.
Zowel in noord Lefkosa als zuid Lefkosa gaan we een moskee binnen. De opvallende overeenkomst is dat beiden huis houden in een grote antieke kerk. De Augustinuskerk in zuid en de Kathedraal van de Heilige Sophia in noord. Richting Mekka loopt een beetje schuin door het schip van de kerk.






We lunchen in een oude karavanserai. Al wandelend over het overdekte deel herken je nog de oude herberg.



En ja, het eten is goed. We snoepen van de verschillende pasteitjes. Ikzelf vind de soort met de kaneelsmaak het lekkerst.
We beseffen dat we vandaag een bijzonder stukje van de wereld gezien hebben. En dat allemaal in een stad waar je als kind wel over hoorde, maar wat verder niet een plaats inneemt als Londen of Madrid. De stad van Makarios, een mythische naam uit mijn verleden.



-Peter Berkers, muziektip voor dit blog is Heroes van David Bowie.

Dialoog 1

Tegen vijf uur komt bakker/kok Peter met de broodjes en de soep. Ik herken hem. In september zaten we samen aan een dialoogtafel en deelden we ervaringen. Nu ben ik opnieuw op Sterrenlaan 10, voor een dialoog met collega's. Kort halen we even de heriinnering op en Peter vraagt waarom hij niet is uitgenodigd. Mooi!
Deze sessie is een voorproefje voor de grote studiedag op 21 februari over LOB. De dialoog moet in de toekomst centraal staan bij gesprekken met studenten. Geen betere leerschool dan de eigen ervaring. En nu komen we met 18 collega's in de avonduren bij elkaar. Karin en Tom hebben de sessie voorbereid. En ook wij praten over onze ervaringen. Wat is ons verhaal? Wie of wat inspireert ons? Waarvan dromen we? We delen hierdoor mooie ervaringen en ik hoor weer waar mijn collega's hun idealen vandaan halen. En elk verhaal is anders. Niet door controle, niet door lijstjes, maar door waardering en respect komt het beste van jezelf naar boven.
' Ik heb in deze drie uur meer over mijn collega geleerd dan in de laatste vijfentwintig jaar', zegt Tineke.
Tuur: " Het viel me niet tegen". Hij bedoelt het positiever dan het klinkt.
"Was weer een inspirerende avond," schrijft Debby me een dag later.
Ook een bedankje van Bart en een tip van Mark belanden in mijn inbox.
Ook bij anderen zie ik dat het kwartje van de dialoog gevallen is. Sommigen zijn zelfs zichtbaar onder de indruk.
En Caroline wil vooral dat ik op 21 februari een goede toon zet. En daar wil ze bij helpen. Mooi! Inspirerend.



-Peter Berkers, luistert even geen muziek, want is grieperig.