Bollywood

De eerste verrassing is dat er twee aparte rijen zijn. Een voor mannen en een voor vrouwen. We staan bij een moderne bioscoop in Jaipur en willen naar een Bollywoodfilm. Er draait er vanmiddag een. Rowdy Rathore.




De film blijkt een mengeling te zijn van comedy, actie en natuurlijk een lovestory. De tweede verrassing is de entree. Deze lijkt op die van Pathe, er is een bar, er zijn zitjes. Wij hebben gekozen voor de duurste kaartjes, diamond, en we kunnen plaatsnemen op het balkon. Een kaartje kost ongeveer 1,80 euro.
De derde verrassing is het enthousiaste publiek dat al begint te joelen als het gordijn omhoog gaat. Ik ben verwonderd over de grootte van de zaal. De airco is perfect. De zaal komt overeen met een grote schouwburgzaal. In elke Boolywood film zijn zo'n zes videoclips verwerkt. Er wordt dan flink gezongen en gedanst, meestal op hele mooie locaties.

http://www.youtube.com/watch?v=5dmwtnQBkLk&feature=youtube_gdata_player

Ondanks de taal is het verhaal redelijk te volgen. Er vallen veel doden, meestal op een gruwelijke manier. Maar alles wordt heel net in beeld gebracht. De technieken zijn modern, veel tempowisselingen, veel korte shots. En natuurlijk is er altijd "liefde op het eerste gezicht'. De film bestaat duidelijk uit twee delen, zodat er er een pauze kan zijn.
Tineke en ik genieten.




De bioscoop heeft gelukkig maatregelen genomen zodat ze geen last heeft van de grote stroomstoring. We lezen op de nieuwsberichten dat grote delen van India zonder stroom staan. Dat betekent dat 600 miljoen mensen (!!!!) verstoken zijn van electriciteit. Dat is veel meer dan de totale bevolking van Europa! Ook ons hotel heeft een noodvoorziening voor de power cut.
Bollywood kunnen we afvinken.




-Peter Berkers, luisterend naar Chinta Ta Ta Shita Shita, uit de film.

Location:Jaipur, 31 juli

Henk en Ingrid in India

"Die moslims hebben alleen maar Allah Akbar", zegt onze chauffeur. Hij heeft het niet zo op deze bevolkingsgroep. In India is de spanning tussen Hindoes en Moslims via onze chauffeur duidelijk merkbaar. Wij hebben het veel minder in de gaten. Maar hij wijst ons op plekken waar de chaos is, waar mensen blijkbaar geen werk hebben. Allemaal moslims. Soms zegt ie " ga naar Pakistan!" De oude Engels kolonie is in 1947 verdeeld in twee staten. India en Pakistan. Het lijkt er op dat de moslims in dit immense land nog steeds apart leven en werken.
We zien in Jaipur ook hele grote krottenwijken. " Look, just like Iran - Irak" , zegt onze chauffeur. Het is triest om te zien. Deze miljoenenstad heeft inderdaad een groot huisvestingprobleem. Hele tentendorpen staan er. Mensen wonen boven, onder en tussen elkaar. Zijn dat allemaal moslims? Dan is er iets gigantisch scheef.
"Look, hijacked", als een vrouw in niqab of boerka gesignaleerd wordt.
Hindoestanen zijn volgens hem veel rijker van cultuur en religie. Hindoevrouwen dragen vrolijke kleuren, armbanden en andere versieringen. De religieuze uitingen zijn veel vrolijker, vol van dans en gezang. Er zijn veel goden, veel verschillende tempels.
Als voorbeeld zijn we op maandagmorgen naar een Hindoetempel gegaan in de vallei van Galta, waar mannen en vrouwen zich wassen in het water uit een bergbron. Apen zijn hier heilig. We zijn welkom om het baden, het bezoek aan de tempels te fotograferen en filmen. We zien vrouwen die na een offer voor de god Hanuman in extase dansen.


We zien mannen die na de plechtigheid eerst opium roken en vervolgens samen met vrouwen en jongeren in oranje ( het Nederlands elftal?) dansen en zingen en achter een wagen met luidsprekers aan lopen. Ze hebben het heilige water bij zich.







Het baden gaat heel uitbundig. Ik zie zichtbaar plezier bij de vrouwen en jongeren in het bad. Ze helpen elkaar met water en zeep. Topjes worden opengemaakt zodat ook de borsten een flinke schrobbering krijgen. Politieagenten kijken geamuseerd toe.
Onze chauffeur vindt veel mensen in de stad "crazy".
Hebben jullie ook crazy men in Holland?
"Yes", zeg ik, " we call them Henk and Ingrid".
-Peter Berkers, luisterend naar 'washing of the water' en 'digging in the dirt' van Peter Gabriel

Location:Jaipur, 30 juli

Autobahn

Instappen en wegwezen. De vrouw komt op onze auto toegelopen en wil geld voor het feit dat we een foto van haar ossekar hebben gemaakt. Even later weer het hetzelfde. We stoppen omdat we een tafereel zien dat we willen blijven herinneren. Een foto maken dus. Ook hier komt de vrouw overeind en wil naar ons toe lopen. We zien auto's uitpuilen met mensen. We zien vrachtwachtens die door het gewicht door de hoeven zijn gegaan. Mensen die bovenop de bus meereizen.
De rit van Bundi naar Jaipur is iets meer dan 200 km. Maar door de slechte weg zijn we meer dan vier uur onderweg. Misschien is dit slechte wegdek ook wel de reden dat we zoveel kapotte voertuigen op de weg en langs de weg zien. Bijna allemaal vrachtwagens. Soms uitgebrand. Soms op haar zij liggend. Is dit een vierbaansweg of een dubbele tweebaans?
Doe je er goed aan om foto's te nemen, of is dat een voorbeeld van westerse arrogantie?
Ik wil registreren, onthouden, delen. Dit is India. Niet te vergelijken met de andere landen waar ik ben geweest. Dit is wat je onderweg ziet. En waar je onderweg over praat. Voor onze chauffeur Yadav is het vandaag een zware dag. Hij brengt ons toch weer weer zonder ongelukken naar Jaipur. Met mijn rijstijl breng ik het niet ver hier.





-Peter Berkers, luistert naar Autobahn van Kraftwerk op de IPod.

Location:Jaipur, 29 juli

Jungle Book

Een van mijn favoriete albums heet Jungle Book en is in de jaren '90 gemaakt door de Berlijnse groep Dissidenten. Zij hebben ook al gemusiceerd met Marokkaans artiesten, maar op Jungle Book draait het om de Indiase sound. Nummers worden afgewisseld met straatgeluiden van een stad die wakker wordt, een rijdende ossenkar of het geluid van de moesson. Teksten worden gezongen in het hindi. Heerlijk frisse en hypnotiserende muziek.
Vandaag staan we bij het huis waar Rudyard Kipling verbleef in Bundi. Kipling is de schrijver van Jungle Book en ook verantwoordelijk voor het beeld dat we hebben van India. Hier, even buiten het stadje, valt muziek, verhaal en schrijver samen. Ik laat de plek bewust op me inwerken. Uitzicht op een meer met lotusbloemen. Badende Indiers. Vrouwen die de was doen. Kinderen die vanaf een hoogte het water inspringen. Het huis zelf is eigendom van de Maharadja, maar opengesteld.



De waterputten van Bundi vertonen een architectonische schoonheid die verder op straat onbekend is. Strakke lijnen, rechte trappen, evenwicht in beeld. Het zijn ontwerpen uit de 16e en 17e eeuw. De eerste put staat net buiten de markt. Ze is gebouwd door de koningin en combineert hygiene met religie. Daarnaast was het sociale plaats. De tweede put kenmerkt zich door een veelvoud aan trappen. Helemaal symmetrisch. Hoe moet het hier toen geweest zijn.?






Door de drukte en chaos van alledag is de schoonheid van de stad enkel nog op grote diepte te vinden. Als India zo overbevolkt blijft voorzie ik weinig schone toekomst voor de steden. Niets kan op deze manier de kans krijgen weer opgeknapt te worden. Gebouwen worden ruines en zijn bezet door straatarme gezinnen. Muurschildereingen zijn al jaren geleden afgebladderd. Het open riool wordt veelvuldig gebruikt voor afval, urine, stront. Wegen zijn bedekt met modder, vuil en drassig water. Varkens kunnen hun neus geheel in vuilinisbelts stoppen.
Waar is de wereld van Rudyard Kipling gebleven?
East is East, and West is West, and never the twain shall meet.


-Peter Berkers, luisterend naar Jungle Book van Dissidenten op de Ipod.

Location:Bundi, 28 juli

De Ronde van Bundi

Muziektip voor dit blog My Sweet Lord, George Harrison

Toch knap om in zo' n klein stadje het verkeer helemaal te laten vastlopen. Als fietsers hebben we er gelukkig minder last van. Midden in Bundi kruisen twee wegen en de huizen staan zo op elkaar dat passeren niet eenvoudig is.
Zojuist hebben we de marktstraten bezocht. Winkels met stoffen, pannen of zelfs verf. Karretjes met fruit of zoetwaar. Fiets- en paraplureparateurs. En prachtig authentiek uitgedotste mannen en vrouwen. De Rajastan tulband zien we hier veel op straat, in de kleuren oranje of rood, of felbont. Met bijbehorende Rajastan krulsnor.





Bundi is een provinciestadje waarin je je direct thuis voelt. Er zijn geen opdringerige verkopers, er is geen massatoerisme. Er zijn wel veel apen. En ons hotel is een prachtig historisch gebouw, een haveli. Soms komen er niet alleen toeristen langs ....


Tempels en moskeeen staan naast en door elkaar. In de middag is het dan ook een hels kabaal van de verschillende religieuze zendgemachtigden. Blijkbaar mogen ze een installatie gebruiken die zowat de hele stad in bereik haalt. Was dat met de wifi hier ook maar het geval.
Onze fiets valt niet op tussen de andere rijwielen. We hebben een heerlijk dik, maar goed verend zadel en het stuur staat zo dat je je handen bijna naast je lichaam moet houden. Vanmorgen hebben we rondom de heuvels van het stadje gefietst, mooi rondje gemaakt om het fort heen.
In het stadje zie je soms de apen bijeenkomen alsof ze een aanval aan het voorbereiden zijn. Zo tegen de avond trekken ze met honderden richting paleis. Een prachtige tocht om te zien. Maar het maakt je wel bewust dat ze ook ineens iets anders kunnen willen. Bij het restaurant nemen ze in ieder geval voorzorgsmaatregelen. Met luchtbuksen wordt voorkomen dat ze niet te dicht bij het roofrestaurant kunnen komen. Mooi gevoel. Apen die je wilt volgen, maar voor wie je ook oppast. Ze zijn met velen. En ze zijn handig.
Oh ja. Onderweg kwamen we ook nog de Milk Angels tegen.



Een plaastelijk winkeltje is vernoemd naar Ringo Starr. Laat dat nou net de enige Beatle zijn die een hekel aan India had.
Nee, dan George Harrison.

-Peter Berkers, met George op de Ipod

Location:Bundi

De bedevaart

Muziektip voor dit blog Om Sweet Om van Kraftwerk

De reis is belangrijker dan het doel. Dat blijkt maar weer eens als we woensdag 25 juli de lange weg omhoog afgelegd hebben naar een soortement tempel. Het blijkt een stalagtiet te zijn. Eeuwig druppelend water in een verder droog gebied. Water symbool van leven. Niet voor niets komen hier veel jongens en jonge vrouwen op af. De tempel staat voor vruchtbaarheid. En de Indiers, het zijn er echt veel, lopen vriendelijk en ons groetend het hele eind. We zijn de enige westerlingen, mogen vaak op de foto, en krijgen veel respect voor onze deelname aan deze Compostellabedevaart. Ook veel politieagenten lopen het hele stuk, enigszins bedacht op onregelmatigheden. Ook hier. Indie is bang voor aanslagen.
Verder zijn hier veel meer bedelaars dan elders.
Dat het doel tegenvalt, vies en vuil is en we ons na afloop graag weer opfrissen doet niets af aan deze ervaring. En het zwembad achteraf is toch ook verkoelend.
Oh ja, je kunt ook rollend op bedevaart. Gewoon over de weg rollen, zorg wel voor enige begeleiding.
Ik ben benieuwd wat onze tocht voor Tinekes operatie betekent. Ik moet zeggen, ze heeft de hele weg dapper afgelegd. Een goed voorteken.


-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Ranakpur, 25 juli

Fantasievolle afbeeldingen

Muziektip voor dit blog is Wedding List van Kate Bush
"That's why we are poor." We staan in de schaduw van een erotische tempel en praten met een goed engels sprekend meisje en haar familie. Zij is westers gekleed, de anderen traditoneel. Zij praat als enige van de vrouwen, het zijn allemaal vrouwen, goed engels. Het is een familieuitje naar de tempels van Ranakpur. Haar familie, zegt ze, bestaat uit 500 man. Neven, nichten, ooms, tantes. Op bruiloften komen soms wel meer dan tweeduizend mensen. "en bij ons kan een bruiloft wel 25 dagen duren", voegt ze eraan toe. Al het geld wordt gespaard en uitgegeven aan bruiloften. Tja, dan kun je niet meer sparen voor wat wij allemaal belangrijk vinden. En het lijkt wel of het geld dat overblijft gedoneerd wordt in tempels.
Het groepje loopt verder, en wij bekijken en fotograferen de fantasievolle afbeeldingen. Wij hebben immers veel geld gedoneerd om hier te mogen fotograferen en filmen.












In het hotel (Ranakpur Hill Resort) hebben we een persoonlijke tafelcoach. Hij ziet eruit alsof hij weggelopen is uit een klassieke Brits Indische film, zijn haar netjes tegen zijn hoofd geplakt, twee gouden oorringen in. Hij zorgt voor de drankjes, het eten, een klein praatje. Bij het ontbijt kan hij zorgen dat we een alternatief eitje krijgen. Helaas was hij vanmorgen net te laat.




-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Ranakpur, dinsdag 24 juli

Living in the material world

Muziektip voor dit blog Living in the material world van George Harrison.

" My name is Peter, I am a teacher", zo stel ik me voor aan de 15 kinderen die voor me op een kleed op de grond zitten. Links van mij de meisjes en rechts de jongens. Er staan geen banken of tafels. Er is wel een bord en onze gids schrijft mijn naam in het sanskriet op. Er is een geschilderd telraam met de cijfers 1 tot 100. De docente staat aan de zijkant. Ons groepje bezoekt deze school die gesponsord wordt door het guesthouse waar we verblijven, Mandore. Een school in een afgelegen dorpje.
Het is een public school. Onderwijs is gratis en is inclusief lunch. Elke dag krijgen de kinderen iets anders te eten. Dat moet de trigger zijn om ze naar school te laten gaan. Doel van het onderwijs is puur alfabetisering. Engels is een belangrijk onderdeel. De pennen de we meegenomen hebben, worden netjes aan de twee klassen uitgedeeld.




Even later bezoeken we een huis waar deze kinderen opgroeien. Het huis staat in een vishnoydorpje. Er zijn geen meubels. Je zit op een kleed. Kinderen en aangetrouwden lopen in en uit. We zijn immers bekijks. We drinken chai (indische thee). We zien een jongen die we kennen van het guesthouse. Hij kan goed bedienen. Dit is zijn ouderlijk huis. Wat een wereld van contrasten. Welkom in de material world. De meisjes worden al als kind uitgehuwelijkt. Pas in de pubertijd gaan ze onder een dak wonen. Schoondochters laten hun gezicht niet aan de vader van hun man zien. Gezinnen bestaan uit veel kinderen. Als we vertellen dat we vijf kinderen hebben (voor het gemak tellen Tineke en ik de kids op), is er waardering. We hebben geen opium nodig, wordt er gezegd. Opium wordt hier gebruikt als ontspanning, geneesmiddel en afrodisicum. Vader laat het zakje met opium zien.






Ons guesthouse leidt jongens uit de dorpen op om te bedienen. Nu merk je van hoever ze moeten komen. Ze sponsort ook projecten in dorpen. Dat blijkt als we als ter plekke, met hulp van Ad, een rookafvoer maken voor de buitenoven.
Dit is verantwoord toerisme. Er is geen sprake van verkoop van sieraden of kleden. Je doneert via projecten. Ram Ram.

Als ik een foto wil maken van de berg stront op het veldje, slaat vader zijn arm om me heen en laat me vol trots zijn vee zien.





Tijdens het fietsen naar het volgende dorp geniet ik nog na van deze ontmoeting.,,


-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Mandore

How te be invisible

Luistertip bij dit blog: How to be invisible van Kate Bush
Ze dragen dunne mooie doekjes. Passend bij de kleding van de dag. Mooie zijden doekjes. Maar dan wel over het gezicht. En als ze zien dat je kijkt draaien ze snel hun hoofd weg.
Ik zie vanmiddag in het oude fort van de stad Jodhpur verschillende vrouwen zich zo gedragen. Ik had de bedoekten al eerder gezien, maar aangenomen dat het vooral voor/tegen de zon was. Tegelijk zie je ook vrouwen in prachtige oosterse gewaden, zonder doek. Ik verbaas me nog steeds. Het lukt me niet enige orde te creeen. Wat zie ik nu?
Ik neem nu maar aan dat de 'bedoekten' moslimvrouwen zijn.
Lijkt me toch geen prettige gedachte om steeds bezig te zijn met het spel ' how to be invisible'. Steeds maar je gezicht afwenden. Steeds maar bedacht zijn op vreemde blikken. Het doet me denken aan zo'n zomeravond dat je steeds bezig bent om de muggen van je af te slaan. Een eindeloos gevecht. Een strijd die nooit ophoudt en ook nooit te winnen is. De mug, want in de meerderheid en altijd aanwezig, overleeft.
De vreemde blik zal er dus altijd zijn.

Mijn vooroordeel over de Islam blijkt maar weer eens. Nadere informatie leert dat deze vrouwen horen tot de Vishnoy, een hindoestaanse variatie. Ze leven vaak in aparte dorpen, zijn erg van terug naar de natuur. Hebben een groot eerbied voor alles wat leeft. Zo begraven ze hun doden, omdat ze geen levend hout kappen.
Vishnoyvrouwen blijven dus onbekend voor vreemde mannen. Bij een groepje vrouwen op het land zijn Gonnie en Tineke welkom, maar worden Ad en ik geweigerd.

Nooit bekeken mogen worden door een vreemde man.

Wie bedenkt zoiets? Voor mij weer een mooi voorbeeld hoe mannen met religieuze marketing de wereld naar hun hand zetten.
Grappig is wel dat ik juist in de vrouwenverblijven van het Fort een bedoekte tegenkom. Groengoud gekleed. schuw tegen de vestingmuur lopend.
Vroeger mochten vrouwen alleen in deze verblijven bij elkaar zijn. Misschien nog omringd door eunuchen. Spiedend vanachter een getralied raam naar de binnenplaats. Waar trotse maharadja's genieten van de geneugten van het leven. Waar je per kameel door het land trekt.
De prachtige tekeningen in het Fort accentueren nog eens die sfeer. De kostuums van de medewerkers spelen mee in dit spel.
Dit is de wereld van 1001 nacht. Ik wacht op mijn Sherazade.
















-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Jodhpur

Don't tip the Holy Man

"Don't tip the holy man," staat er in de tempel. Dat lijkt een vreemde uitspraak. alsof er bij Paleis Noordeinde staat: zwaai maar niet naar de koningin.
Maar in de Jaintempels die we bezoeken in Jaisalmer staat inderdaad dat de heilige mannen geen tip verdienen. En ook de gids terplekke wijst hierop. Wat is dat dan? Wat zijn heilige mannen? En wat zijn ze vooral niet?
Blijkbaar word je bij de Jain een heilige man vanwege je geboorte. Verder heb je er dus niet zoveel voor te hoeven doen. We zien in de stad verschillende Holy Men, bij de ingang van de stadspoort bijv. Maar ook in bovengenoemde tempels. Ze stoffen de beelden van de Jainprofeten af. Ze laten je een foto van een beeldje maken. En dan willen ze vooral geld. Ze zien er prachtig uit, maar verschillen niet echt veel van bedelaars. Religieuze bedelaars.








Echte Sadhoes proberen immers met meditatie en ascese een beter leven te verwerven.
De Jainisten vormen en eigen godsdienst verwant aan Hindoeisme en Boeddhisme. Ze vereren profeten, wier beelden in de tempels staan en lijken op de Buddha. Geen God. Wel een streng vegetarisch leven, waarbij ze zelfs geen ui of knoflook willen eten. Omdat bij de oogst ook levend wezen gedood wordt. Ze dragen geen leer en reizen allen te voet. En dan moet de weg schoongeveegd zijn opdat er geen leven.
gedood kan worden. Het niet tonen van emotie is belangrijk. Het spreken van de waarheid staat voorop.
Toch heb ik het gevoel dat ik in de tempel op een mooie manier door ze getild wordt. Ik betaal onwijs veel voor de speciale wierook en de rondleiding. Ach, religie en geld, het gaat altijd samen. Alleen is de marketing steeds een beetje anders.
Het beeld van varkens die vrijwillig naar een restaurant lopen is hierbij wel heel illustratief.



Muziektip bij dit blog: Holy Man van David Sylvian.


-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Jaisalmer

Pithala Haveli 1

Ratten. In ons taalgebruil al gauw een synoniem voor gemene mannetjes. Maar in de tempel van Deshnoke leven er duizenden. Het zijn kleine ratjes. En ze worden goed verzorgd. De tempel is alom bekend en er komen veel pelgrims op af. In de tempel worden de ratten vereerd. Er is een speciale rattenkeuken waar de beestjes lekkere melk en voedsel krijgen. Ze liggen in de zon, rennen over het terrein, genieten van muziek die live gespeeld wordt. Ze lopen ook in de buurt van de verbrandingsoven. En overal worden ze met rust gelaten. Het is niet de bedoeling om de ratten te schoppen of kapot te trappen. Nee, ze worden bekeken en gefotografeerd. Wij bezoeken ook deze tempel, op blote voeten. Lopend over de rattenstront. En eigenlijk zijn ze ook wel lief. Tussen die duizenden ratten loopt een witte rat rond. En de sport is: spot the white rat.






En ja hoor, de kleine witte speelt gezellig in de keuken tussen de duiven en honderden soortgenootjes. En het publiek begroet hem enthousiast.
Buiten mogen we weer met pelgrims op de foto. Tineke is onze kleine witte.








Vandaag driehonderd km. door de woestijn naar Jaiselmer. Er is een weg. Uitzicht links of rechts maakt niet uit. De eenzaamheid wordt onderbroken door overstekende koeien, overstekende schapen of overstekende vrouwen. De overeenkomst is dat ze alle drie niet opletten bij oversteken.
Het spel is: spot the antilope. Ad ziet er een stuk of drie en ik eentje.
-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Jaisalmer

Apani Dhani

Eco en neco

Muziektip voor dit blog: Heavy Soup van Cornershop.
-
De ecolodge Apani Dhani ligt buiten het stadje Nawalgarh. Het lijkt nog het meest op 'kamperen bij boer'. Achter de lodges ligt een stuk grond met een tractor. De hutten zijn opgetrokken uit klei, ze zijn rond en ze staan rondom een binnenplaats met een overdekte en redelijk gekoelde lounge.
Het is warm. Welkom in Rajastan.


De lodge is eco. Dat betekent dat alleen grondstoffen gebruikt zijn uit de omgeving. Dat de aankleding en inrichting van de hut eenvoudig en natuurlijk is. Dat de douche verwarmd wordt met zonneenergie. Dat de groenten en de rijst zelf verbouwd worden. Dat afval zoveel mogelijk vermeden wordt. Dat je overal gewezen wordt op het belang van een schoon klimaat. Zo wordt het eten op gedroogde bladeren geserveerd en worden servetten hergebruikt.
Gelukkig staan ze op naam. Zoveel mogelijk recyclen dus. Water kun je tappen in je eigen plastic fles en steeds hervullen. Je kunt leren doeken te beschilderen met natuurlijke materialen. En natuurlijk past fietsen ook in dit concept. Er zijn zelfs twee gloednieuwe herenfietsen aangeschaft.
Buiten de lodge is het neco. Indiers vinden het een sport om de straat zo vuil mogelijk te krijgen met afval, plastic en wat je maar kunt bedenken. Een meertje dat we al fietsend passeren heeft helemaal een kunstplasicblauwe kleur. Een bakker werkt zo dat hij de rook van zijn oven recht in zijn gezicht krijgt. Nog niet alle wegen zijjn geasfalteerd. De stroom valt regelmatig uit (dat is dan weer eco).



Een oud tempeltje dat we bezoeken wordt overheerst door oudemannenpiesgeur.
Mannen kakken langs de kant van de weg. Mannen piesen langs de kant van de weg, (over vrouwen weet ik het niet, ik heb geen statistische gegevens van wat er onder die prachtig rood/groene sari precies gebeurt) maar misschien is dit alles ook eco.





Mijn eigen ecosysteem is danig in de war vanwege de hitte. Het fietsen viel erg zwaar. Toiletbezoek is vandaag ver bovengemiddeld. Ik hoop niet dat ik morgen tijdens de autorit ook regelmatig het veld in moet.

-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Nawargarh

Tree of Life 3

Muziektip voor dit blog : The Complex van The Blue Man Group.
















-
In India is de priveruimte die mensen opeisen veel kleiner dan bij ons. Het voelt dan ook vreemd en bedreigend als Indiers heel dicht bij me gaan staan. Daar staat tegenover dat je best wel met 4 personen in een Tuktuk kunt. Gonnie, Ad en Tineke knus opeengepakt op de achterbank en ik, met mijn arm om de chauffeur en nog net met een bil op het bestuurdersbankje, voorin.
Daar kan ik waarnemen hoe zo'n Tuktukbestuurder manoeuvreert. De truc is om geen centimeter toe te geven en ruimte af te dwingen. Omdat alle verkeer zich op deze manier voortbeweegt sta je dan ook vrij snel weer stil. Om het stilstaan door te komen is de claxon uitgevonden. Veel geluid betekent dus weinig beweging.
Op de fiets vanmorgen bij Delihbycycle ontdekten we wel dat oversteken redelijk veilig verloopt. We hebben ook nog geen aanrijdingen gezien.
Wat we wel zagen is de meest bizarre wijk ooit. Old Delhi. 250.000 mensen opeengepakt in een buurt met smalle straatjes en met handel die zich op straat afspeelt. Halve karkassen. Geslachte dieren liggend bij de uitlaat van auto's. Vuil, veel vuil. Kabels, veel kabels.
En mensen die ook nog eens de moeite van het bekijken waard zijn, omdat bijv. op straat slapen, of met eigengemaakt vervoer over straat lopen. Het toppunt was wel een man die sliep op een druk kruispunt. Zijn rechterbeen zat helemaal onder de vliegen. In de kruidenbuurt is het ook homoverzamelplaats.
Om het complex van het Rode Fort binnen te gaan moeten we in twee rijen gaan staan. Links de vrouwen, rechts de mannen. Een militair met karabijn controleert of dit juist gebeurt. En ook of ik binnen de lijn sta. Hij loopt langs, kijkt heel serieus en geeft aanwijzingen. Dat gevoel... brengt me in gedachten terug naar treintransporten ooit. Nu is het om weer eens gefouilleerd te worden.
Vanmiddag bezochten we ook nog de Mashid Jaman, de Vrijdagmoskee. Omdat goede Islamieten geen entree vragen voor hun gebedshuis, hebben ze de hoofdprijs gezet op het meenemen van camera's, mobiele telefoons en fototoestellen. Alleen buitenlanders worden gecontroleerd op deze voorwerpen. Mooie moraal. Drie niet zo heel erg communicatieve moskeeguards zijn aangesteld voor de uitvoering van dit reglement. De prijs kan, aan het bord te zien, per week bijgesteld worden. Nu was het 300 roepees per fotomogelijkheid, een absurd bedrag. Overigens is dit de een na grootste moskee ter wereld.
Ik ontdek ook dat de module 'geld teruggeven' nog door weinig mensen is gevolgd. Bij geldteruggave is het bedrag structureel te weinig en moet je geduldig wachten op een nieuw briefje en weer een nieuw briefje en weer een nieuw briefje. De prijzen voor buitenlanders zijn ook verschillend. Dat kan ik nog begrijpen voor een museum, maar ook toiletbezoek wordt verschillend gecharged. Mijn urine is blijkbaar meer geld waard.
-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:New and Old Delhi

Tree of Life 2

Muziektip voor het lezen van dit blog is Pocket Calculator van Kraftwerk
-
In het centrale metrostation van New Dehli staan lange rijen voor de loketten. Ook wij moeten aanschuiven voor 4 metromuntjes ( een bedrag van ong. een euro). Er zijn ook automaten, maar die zijn allemaal out of order. Ook de snoepautomaat heeft een briefje opgeplakt ' this isn't working '.
Wat wel werkt is de beveiliging. Elke keer dat je naar een metro gaat word je gefouilleerd en gaat je bagage over de band om gescand te worden. Legermannetjes staan met karabijnen achter zandzakken. Het metrostation op Connaughplace heeft zes of zeven uitgangen. Wij willen naar blok H, maar komen uit bij blok F, geheel aan de andere kant van dit immense plein. Een jongen van een jaar of 16 helpt ons naar Janpath Road. Hij heeft een goed karma en wil ons niks aansmeren, zegt hij. Maar hij wil wel dat we naar zijn winkels gaan kijken. Onderweg geeft hij een workshop Oversteken in Delhi.
Saravana Bahavan is een restaurant gesprecialiseerd in vegetarische gerechten van het zuiden van India. Het ligt verscholen achter brommers en beton. Het lijkt bekend te zijn bij toeristen en bedelaars. Van beide soorten zie ik immers veel vertegenwoordigers. Alleen de toeristen doen een poging naar binnen te gaan en willen daarvoor gerust een half uur of langer wachten. Ook bedelaars kunnen wachten. Als we nog langer hadden moeten wachten waren we nog vrienden geworden. Ze spelen fluit of willen schoenen poetsen. De kinderen verkopen kralen of, als het hoofd helemaal onder de bulten zit, willen gewoon wat geld. Voor ons is het wachten de moeite waard. Ik weet niet of de bedelaars een goede dag hebben gehad. De fixed thali is een succes.
Zeker acht tot tien smaken van heel heet naar heel zoet. Eten met mijn rechterhand lukt mij als linkspoot nog niet helemaal, maar gelukkig hebben we ook een lepeltje gekregen. Ik heb steeds begrepen dat je de linkerhand niet moet gebruiken bij het eten omdat deze onrein is. In het restaurant blijkt dat de linkerhand bedoeld is om je telefoon te bedienen.


-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:New Delhi

Tree of Life

Luistertip voor dit blog is Taxi van Bryan Ferry
-
Onze vakantie beginnen in een B and B is nieuw voor ons. Nu eens geen gigahotel in een druk centrum van een wereldstad, maar gewoon een woonhuis in een buitenwijk. Saket heet de wijk en je komt er alleen in als de wacht het hek opendoet.
We hebben van Delhi nog niet meer gezien dan een bewaakt airport en wat donkere betonnen wegen. Ook deze wijk ligt verscholen en ik weet echt niet waar ik ben. De koffers zijn naar boven gebracht, de noodzakelijke uitleg over de airco is gegeven en we zijn met vieren alleen. Het is immers al half 2 ' s nachts.
We sluiten deze reisdag af met een glaasje tequila.
Swiss Air (thank you for choosing us) heeft ons snel en netjes van Amsterdam via Zurich naar Delhi Airport gebracht.
Onze taxichauffeur wacht op de afgesproken plaats met het afgesproken hulpmiddel ( geel papier met mijn naam in rood).
Het is half 1, het is 28 graden. Lekker! Maar na een kwartier is het zweten. Oh ja, zo voelt dat.
-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:New Dehli

Groenten en prosecco

Luistertip voor dit blog: Don't shit where you eat van Ween.
Kaasfondue, als laatste maaltijd in Nederland.
Gisteren was het frites, en de dag daarvoor aardappelen met Hollandse biefstuk en rode kool. De komende vijf weken wordt het Indisch.
Dit voelt als een oud en nieuw.
Onze reis is begonnen. Eerste stop is Amsterdam.
Genieten van wijn, verse Hollandse groenten, en hele speciale kaassoorten. De gesmolten kaas is opgelost in Italiaanse prosecco.
Het gesprek gaat over de waarde van het leven. Mooie start.
Maar dan snel verder met een spel woorden raden. Team Dick-Tineke daagt team Maud-Peter uit!




-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Amsterdam

Het estafettestokje

Luistertip voor dit blog: Talk Talk van  Talk Talk.

Vandaag heb ik een lunchafspraak met Adrian. Plaats van ontmoeting is Caffee Allee op Strijp S.
Adrian heb ik leren kennen tijdens de HOWcursus in april. Door onze drukke agenda's is dit de eerste keer dat we elkaar weer 'live' zien. En het voelt alsof we gewoon verder praten waar we drie maanden geleden gebleven zijn in Heeze. Dat komt doordat Adrian direct open binnenvalt, gaat vragen en zelf enthousiast vertelt. Dit zijn de nieuwe jonge docenten waarvoor ik het graag doe. Dit zijn de mensen aan wie ik het stokje, dat onderwijs heet, wil doorgeven. Adrian heeft een breed repertoire aan onderwerpen, kan complimenten geven en goed actief luisteren.
Voor ik er erg in heb zijn we twee uur verder en fietsen we weer naar onze beide scholen.
Misschien zie en spreek ik Adrian een paar keer per jaar. Mooi vooruitzicht!