Tenerife december 2016

26 december
Na hele fijne Kerstdagen (families bij elkaar en ontspannen samenzijn) gaan we de rest van het kerstreces op Tenerife doorbrengen.

We beginnen deze keer in het Noorden en we hebben ons ingesteld op een weekje (relatief) fris weer: toch zeker niet boven de 20 graden.
We worden weer verrast.

In de gehuurde Twingo (voelt vertrouwd) rijden we naar de 1e plaats van bestemming. San Juan de la Rambla. Het is druk op de weg en er wordt hard gereden, veel in- en uitgevoegd.

Ons appartementje is een benedenwoning aan het eind van het dorpje, op 30 mr afstand van de kust, waar het water flink tegenaan klotst: heel mooi!
Er zijn een paar restaurantjes, die om de beurt open zijn, en in het bovenstraatje is een klein winkeltje waar we wat boter, kaas en eieren kunnen kopen (en wijn).
Het is nog steeds heel zonnig en prima van temperatuur.
's Avonds wandelen we even het stukje langs de kust af (200 meter) en eten bij Casa mi madre (onze buren). Voortreffelijke dorada (zeebrasem) met canarische aardappeltjes en een salade met tomaten en avocado met lekkere dressings.
We slapen als een roos.

27 december 2016

Veel pijn in de rug. Het vliegen heeft me geen goed gedaan. Dat wordt een aantal dagen flink aan de pijnstillers.

We rijden naar Icod de los Vinos, de stad van de 600-jaar oude drakenbloedboom.
Uiteraard bewonderen wij die ook, maar wat ons van dit dorpje het meest bij zal blijven is de parkeergarage! In het eerste gedeelte is een kersttentoonstelling en niet zo'n kleintje ook, inclusief geluidseffecten (vogeltjes en schapen).
We wandelen wat door de leuke, stijle straatjes en na een lekkere cappuccino rijden we door naar Garachico. Dat is een heel relaxt klein dorpje, met een aantal gezellige pleintjes.
We lunchen bij La Perla (tapas kaas, ham en mosselen), hoewel ik af en toe niet weet hoe hij op mijn stoel moet zitten.
Maar afgezien daarvan is het weer een mooie dag met stralend weer! (24 gr.)

28 december
We gaan naar Orotava, een stadje met smalle, stijle straatjes.
De parkeerplaats waar we uitkomen gaat stijl naar beneden en ligt pal naast het Casa del Turista, midden in het pitje.

We bezoeken eerst het Casa de los Balcones, aan de overkant. De beloofde ambachtslieden hebben ook vakantie vermoed ik, maar het huis op zich is wel de moeite waard: een prachtig oud huis waarvan de kamers boven nog ingericht zijn, zoals het geweest moet zijn in de 17e eeuw.
Het Casa del Turista zelf is ook mooi en de pottenbakker daar is volop aan het werk.
We lopen ook nog naar de oude watermolen, maar die werkt tegenwoordig machinaal en het is eigenlijk niet goed te zien hoe het vroeger gefunctioneerd heeft. De eigenaar van het piepkleine bijbehorende winkeltje is alleen geïnteresserd in de verkoop en heeft verder weinig te vertellen.
Het plein voor het Gemeentehuis staat helemaal vol met levensgrote poppen en kramen, allemaal in de sfeer in Bethlehem en kerstmis: heel mooi!

Maar het mooiste van Orotava vind ik het kerhof. Het is een plaats waar 3, 4 rijen hoog de graven in muren zijn ingemetseld en de wanden zijn werkelijk één bloemenzee. De doden hier worden niet vergeten. Vanwege de kersttijd zijn sommige "graven" zelfs opgesierd met kerststerren en kerstmannetjes!
Hier en daar staan hoge ladders die de nabestaanden kunnen gebruiken om het "graf" van hun overledenen te verfraaien. Er zijn heel wat mensen aan het werk en er heerst een ontspannen sfeertje.

29 december 2016
Lopen gaat nog elke ochtend goed. Ruim drie kwartier afwissellend wandelen en joggen, heuvel op en heuvel af. Vanmorgen achtervolgt door een bleffende hond.
Omdat het lopen hem wel goed afgaat en het stralend, onbewolkt weer is, gaan we vandaag een fikse wandeling op de Teide maken.

De rit ernaar toe is heel mooi, maar als we na een uurtje bochtenwerk aankomen op de plek waar we willen gaan wandelen, kan Ik bijna de auto niet uitkomen en het duurt echt wel een dikke 10 minuten voor ik weer een beetje rechtop kan lopen. We maken een wandeling van een kleine 3 uur en met het zicht op de besneeuwde Teide en een heerlijk zonnetje in het gezicht is het echt genieten.

30 december
We zoeken de zon op in Los Silos. Op een terras aan de zee genieten we van koffie en een goed boek. Na een kleine lunch wandelen we naar de vuurtoren die steeds achter de 'volgende' bocht blijft. Tineke denkt even dolfijnen te zien. Prachtige kust en uiteindelijk de beloning: de vuurtoren.

(Ik heb gebruik gemaakt van de mooie teksten die Tineke heeft geschreven)

verhuisbericht

Dit blog is verhuisd naar peterberkers.nl

Dada for kids

Er komt een klasje van twintig kinderen, ik schat ongeveer zes jaar oud, de zaal binnengelopen. Ze worden vergezeld door een juf en een jonge man die ze over kunst gaat vertellen. Het klasje neemt plaats voor een schilderij van Salvador Dali. Ook wij hebben zojuist, via de audio, naar uitleg over dit schilderij geluisterd. Het is een werk waarin Dali zijn sexuele fantasiën verbeeld heeft. De jongen begint enthousiast te vertellen en de kinderen gaan roepen. Ze doen zeker mee. Wij zijn natuurlijk erg benieuwd hoe dit onderwerp aan de man, lees kind, gebracht wordt. Maar om dat nu te gaan vragen zijn we toch te bescheiden. Wat leuk dat jonge kinderen op deze manier met kunst in aanraking komen. We zien nog meer klasjes rondlopen en verzamelen rondom kunstwerken. Een juf laat ze op en neer lopen van links naar rechts bij een klok. Dan kunnen de kleuters zien dat de ene keer het oog dicht en de andere keer het oog open is.

  Jawel, we zijn in het derde grote museum deze week in Madrid, het Reina Sofia, met moderne kunst. Eergisteren bezochten we Thyssen.
Het is een mooi afsluiting van de week en ik voel het wel degelijk in mijn benen en voeten. Het vele lopen in de stad, en ook in Toledo, het slenteren, wandelen, staan, ik ben er moe van. Mijn maag laat zich voelen. Het kan ook van de whiskey van de vorige avond zijn. Toen besloten we de dag met een bezoekje aan de buren, een echt buurtcafe, waar de Bellentines rijkelijk geschonken werd.
En die tapas? Morgen, thuis, weer gewoon groentesoep. Ook lekker!

De Zappa van de middeleeuwen

Ook het Prado is maar een twintig minuutjes lopen van ons appartement. Vlak voor we bij de bezoekersrij aansluiten zien we een opvallend groen vogeltje over het gras huppelen. De moeite waard om te fotograferen.

In het Prado hangen veel meesterwerken van oa Rubens, Velazques, Goya, een enkele Rembrandt, een Mona Lisa, geschilderd door een leerling van Da Vinci, El Greco, Bruegel en Hieronymus Bosch.
Bijzonder vinden wij de Vijf Zintuigen van Bruegel, en de apostelen van Rubens. Maar heel speciaal zijn toch de Zeven Doodzonden van Bosch en de Tuin der Lusten.
Het kan niet anders of Frank Zappa is een reincarnatie van deze Hieronymus Bosch. Voor zijn tijd maakt hij zulke eigenzinnige werken, met nieuwe ideeen (gewoon in het rond schilderen), met bizarre taferelen, dat voor mij blijkt dat hier een vrije geest aan het werk is. Iemand die niet probeert om een 'foto' te maken, of om een journalistiek verslag te brengen (zoals Velazques bij de overgave van Breda), maar iemand die bereid is alle conventies overboord te gooien. De Tuin der Lusten is een symphonie, een rockopera.
Binnenkort zijn werken van Bosch te zien in Den Bosch; #zinin.
Enthousiast kopen we in de store van het museum een 1000 stukjes puzzel van het meesterwerk en verheugen we ons op regenachtige en stormachtige avonden om bij de kachel te gaan puzzelen.

 

Madrid, 7 februari

Als we op zondagmorgen naar beneden lopen komt de geur van versgebakken brood ons tegemoet. Jawel, ons appartement ligt boven een bakker, een panderia. De bediening van de winkel bestaat uit vrolijk kijkende Chinezen, die me met een 'ola' verwelkomen. Aan de muur hangt een foto van een Amsterdamse gracht, met een fiets natuurlijk. Ook de groenteboer in het straatje is een Chinees. De middenstand lijkt hier in handen van mensen die een ware handelsgeest in de genen hebben. Dat blijkt ook uit de retail in de wijk die grenst aan onze wijk.
De Lidl is op ongeveer 150 meter van ons appartement, veel luxer kun je het bijna niet treffen. Alleen ... de Lidl verkoopt geen alcohol meer na 10 uur 's avonds, maar dat doen de Chinezen weer wel.
Op het plein in de buurt zien we, als we lekker aan de koffie zitten op zondagmorgen, een vrouw steeds heen en weer lopen. Ze maakt geen oogcontact met anderen, draagt een handtas. Steeds weer heen ... en weer.
In de multiculturele wijk bij Lavapies heb ik wel even oogcontact met een Afrikaan. Hij lokt me met een nauwelijks hoorbaar 'psss'. Ik vermoed een illegale handel, niet verwonderlijk als om hem heen een geur van cannabis hangt.

Op de vlooienmarkt van El Rastro staan zigeuners met bergen vol kleding en standwerkers die mesjes en zagen demonstreren, maar ook designers die een nieuw idee voor wierookstokjes bedacht hebben: antieke kolenkachels.
Kortom: Madrid is multiculti en veelzijdig.
Dat we 's avonds de enige gasten zijn in een aanbevolen restaurant, en dat het eten daar niet zo bijzonder is, is jammer. Jammerder is dat de prijs veel te hoog ligt. Dat zal er wel bij horen.