Ik moet dit blog beginnen met een bijbelverhaal. In het Nieuwe Testament staat geschreven hoe Jezus zijn apostelen uitkiest. Hij is op een dag bij het meer van Galilea en ziet daar vissers. Tegen hen, oa tegen degene die later Petrus gaat heten, zegt hij dat ze moeten stoppen met vissen. Ze moeten hem volgen en 'vissers van mensen' worden.
Dat hebben ze hier in Sri Lanka goed begrepen!
We zijn in Galle (niet in Galilea) en maken met de tuktuk een tochtje langs de dorpen en de zee. We zien steltvissers. Dat zijn vissers die boven het water op een paal zitten, zodat ze beschermd zijn tegen de golven, en zo met een hengel aan het vissen zijn. De techniek is om de hengel veel te bewegen. Hierdoor denkt de vis dat er iets lekkers voor hem zwemt. Het is een oude methode die hier nog gehanteerd wordt. Dat weten de toeristen ook. Elk busje, elke tuktuk, elke touringcar stopt bij een steltvissersplek en toeristen stappen uit om het tafereel te fotograferen of te filmen. Naast dat het bijzonder is, is het ook heel fotogeniek. Dat weten die vissers ondertussen ook. Dus op de kant staan enkele mannetjes die de toeristen opvangen, ze zeggen dat ze wel foto's mogen maken, mits ze betalen. Mensenvissers. En daar verdienen ze meer mee dan met vissen.
Aan mij wordt een donatie van 500 roepee gevraagd. Ik ga daar niet mee accoord. Wat wil je dan betalen? 50 roepee! De mensenvisser is verontwaardigd. Hij gaat tot 300 roepee. Ik vind dat nog teveel. Dan mag je geen foto's maken. Wegwezen! Ik zeg quasiboos dat ik het recht heb om hier te staan en naar de zee te lopen. We kijken elkaar aan. Ik geef je 100 roepee, zeg ik gedecideerd. Ok, schudt hij (als ze hier schudden betekent dat hetzelfde als mensen bij ons knikken). En wij maken onze foto's en filmen de steltvissers.
Even later is Tineke nog in gesprek met de mensenvisser. Over het koraal. Over de schelpen. Aan mij vraagt hij of ik tevreden ben. We lachen elkaar toe.
Peter Berkers, luistertip voor dit blog is Ben Harper with the Blind Boys of Alabama, I shall not walk alone.
Dat hebben ze hier in Sri Lanka goed begrepen!
We zijn in Galle (niet in Galilea) en maken met de tuktuk een tochtje langs de dorpen en de zee. We zien steltvissers. Dat zijn vissers die boven het water op een paal zitten, zodat ze beschermd zijn tegen de golven, en zo met een hengel aan het vissen zijn. De techniek is om de hengel veel te bewegen. Hierdoor denkt de vis dat er iets lekkers voor hem zwemt. Het is een oude methode die hier nog gehanteerd wordt. Dat weten de toeristen ook. Elk busje, elke tuktuk, elke touringcar stopt bij een steltvissersplek en toeristen stappen uit om het tafereel te fotograferen of te filmen. Naast dat het bijzonder is, is het ook heel fotogeniek. Dat weten die vissers ondertussen ook. Dus op de kant staan enkele mannetjes die de toeristen opvangen, ze zeggen dat ze wel foto's mogen maken, mits ze betalen. Mensenvissers. En daar verdienen ze meer mee dan met vissen.
Aan mij wordt een donatie van 500 roepee gevraagd. Ik ga daar niet mee accoord. Wat wil je dan betalen? 50 roepee! De mensenvisser is verontwaardigd. Hij gaat tot 300 roepee. Ik vind dat nog teveel. Dan mag je geen foto's maken. Wegwezen! Ik zeg quasiboos dat ik het recht heb om hier te staan en naar de zee te lopen. We kijken elkaar aan. Ik geef je 100 roepee, zeg ik gedecideerd. Ok, schudt hij (als ze hier schudden betekent dat hetzelfde als mensen bij ons knikken). En wij maken onze foto's en filmen de steltvissers.
Even later is Tineke nog in gesprek met de mensenvisser. Over het koraal. Over de schelpen. Aan mij vraagt hij of ik tevreden ben. We lachen elkaar toe.
Peter Berkers, luistertip voor dit blog is Ben Harper with the Blind Boys of Alabama, I shall not walk alone.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten