Tuktukmanieren.

De tuktukdriver van maandagmorgen is een echte coureur. Hij ziet alle gaatjes en passeert zowel links als rechts. Hij geniet duidelijk van zijn werk. Zijn voertuig ziet er glanzend uit en is strak zwart met paars. De acquisitie is altijd lastiger. Dan moet hij het doen met gladde praatjes en dat werkt natuurlijk niet altijd. Maar na twee dagen hebben we al een aardige band opgebouwd. Helaas moet hij ons nu bij het treinstation afzetten.
De tuktuk van vandaag is heel anders. De voorbank moet eerst worden opgeruimd en wij zitten op een versleten bank. Na anderhalve kilometer stoppen we al. Onze chauffeur moet even op reserve: onder zijn bank haalt hij een fles tevoorschijn die half gevuld is met benzine. Trechtertje mee en vullen. Na weer twee kilometer moet er echt iets gebeuren. Hij maakt gebruik van vrienden om opnieuw een fles brandstof toe te voegen. Het is een grappige man. Hij toetert en zwaait alsof hij iedereen kent.
Dan moeten we omhoog, we zijn immers op weg naar een theefabriek en die ligt afgelegen bovenop een heuvel. Vraag me niet waarom. Ineens gaat het in de tuktuk veel langzamer en wordt er ook veel minder familiair gedaan. Gelukkig hoeven we niet te duwen.
Na ruim een uur gaan we weer met dezelfde tuktuk naar beneden. Een waar feest van stilte. Om brandstof uit te sparen wordt de motor niet aangezet. Ineens kan er ook betaald worden bij het benzinewinkeltje (benzine is er maar een bijproduct). Waarschijnlijk heeft hij boven iets geregeld. En wederom is hij de vriend van iedereen. Lachend, groetend. Wat zijn hier toch veel leuke mensen! De rit is zijn geld, toch met fooi zes euro, zeker waard.







-Peter Berkers, heeft als luistertip Tea for the Tillerman, Cat Stevens