Het is even wennen, maar hier is het heel gewoon. Lopen over het spoor. Ik zie het de militair doen, het schoolhoofd, de boer, vrouwen, kinderen. Je verplaatsen per spoorrail is blijkbaar de gemakkelijkste weg. Even buiten het dorp klim je een rotstrapje op en je bent er. Komt er een trein aan, dan ga je even aan de kant. De locals waarschuwen ons ook als er een trein aankomt. Voor onze wandeling naar Ella Rock moeten we eerst twee kilometer over het spoor. Soms zijn de bielzen van beton, meestal van hout. Het loopt natuurlijk wat onwennig. Vooral de houten bielzen liggen op onregelmatige afstand van elkaar. Kinderen gaan per spoorrail naar en van school. Ik zag dat al eerder vanuit de trein, maar nu ervaar ik het ook. Voordeel van het spoor is natuurlijk dat je niet steeds hoeft te klimmen of dalen. Soms zie ik een klein tempeltje naast het spoor; ik zie een vrouw die er de was doet. Mannen zitten uit te rusten (overigens een geliefde bezigheid in dit land) op een rails.
De railway overbrugt ook twee verschillende heuvels, alweer een voordeel. En zelfs de afstand wordt onderweg aangegeven. Je weet precies waar je bent: tussen paaltje 166 3/4 en 166 1/2.
Ik ontdek een goed en goedkoop alternatief voor de ov- kaart van onze studenten. Jongens, jullie mogen niet meer gratis met de bus en trein, maar wel gratis over de rails en busbaan!
Oh ja, onderweg ontdek ik een nieuwe en mooie manier van acquisitie plegen. Een vrouw die ons tempo volgt, wijst ons na de spoorbrug de weg naar Ella Rock. Ik weet dat ons getekende kaartje niet klopt en besluit haar maar te vertrouwen. Na korte tijd horen we haar roepen. Terug! Terug! Ik vertaal haar woorden als: jullie lopen verkeerd. Zij komt ons tegemoet en gaat ons voor door een haast ongebaanbaar paadje. Ze helpt ons naar boven, blijft bij ons, helpt Tineke bij moeilijke stukken en wacht boven totdat wij ook weer teruggaan. Natuurlijk verwacht ze voor haar diensten wel een vergoeding. Gisteren kreeg ze zelfs 2000 roepie, zegt ze.
-Peter Berkers, heeft als luistertip Walk the Line van Johnny Cash.
De railway overbrugt ook twee verschillende heuvels, alweer een voordeel. En zelfs de afstand wordt onderweg aangegeven. Je weet precies waar je bent: tussen paaltje 166 3/4 en 166 1/2.
Ik ontdek een goed en goedkoop alternatief voor de ov- kaart van onze studenten. Jongens, jullie mogen niet meer gratis met de bus en trein, maar wel gratis over de rails en busbaan!
Oh ja, onderweg ontdek ik een nieuwe en mooie manier van acquisitie plegen. Een vrouw die ons tempo volgt, wijst ons na de spoorbrug de weg naar Ella Rock. Ik weet dat ons getekende kaartje niet klopt en besluit haar maar te vertrouwen. Na korte tijd horen we haar roepen. Terug! Terug! Ik vertaal haar woorden als: jullie lopen verkeerd. Zij komt ons tegemoet en gaat ons voor door een haast ongebaanbaar paadje. Ze helpt ons naar boven, blijft bij ons, helpt Tineke bij moeilijke stukken en wacht boven totdat wij ook weer teruggaan. Natuurlijk verwacht ze voor haar diensten wel een vergoeding. Gisteren kreeg ze zelfs 2000 roepie, zegt ze.
-Peter Berkers, heeft als luistertip Walk the Line van Johnny Cash.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten