ik schrijf dus ik ben: Familiereunie in Trincomalee

Op donderdagavond horen we prachtig gezang dat door het hele hotel galmt. Engelenstemmen zingen oa Edelweiss. In Duitsland of Oostenrijk is dat misschien niet zo vreemd, maar hier in Sri Lanka? Ik ga op onderzoek uit en vind een groepje mensen, volwassenen en kinderen, op de grote ballustrade. Er wordt gezongen. Er wordt gefilmd.
We zijn inmiddels in Trincomalee, een stad op Tamilgebied aan de noordoostkust.
Vanmorgen, vrijdag, zie ik het gezelschap tijdens het ontbijt en ik complimenteer ze met de voorstelling van de avond ervoor. Het blijkt een grote familie te zijn. Voor een reunie enkele dagen bij elkaar. Ze komen niet alleen vanuit Negombo en Colombo, maar ook uit Canada en Spanje. Een mooi gezelschap om te zien. Er zit een Europeaan tussen uit Oostenrijk, iemand die ook mooi klassiek kan zingen. En achteraf blijkt er ook een nazaat bij te zijn met Hollandse voorouders. Ze zijn met ongeveer 14 personen hier. Oma is achtergebleven in Colombo. Zo'n reis is te zwaar voor haar.
Twee uur later zitten Tineke en ik bij deze mensen in hun privebus op weg naar Marblebeach. Een rit van ongeveer een half uur naar een wel heel mooi
en bijzonder strand. Dit is namelijk militair terrein. Het leger exploiteert hier sinds kort een strand. Daarom is dit nog niet in the Lonely Planet en andere boeken te vinden. Een deel van het strand wordt gebruikt voor de locals. Hier gaan, zo zien en horen we (helaas lijkt elk land zijn Andre Hazes te hebben), waarschijnlijk veel schoolreisjes naar toe. Wij verblijven op het resort-in-ontwikkeling-gedeelte. Dat betekent wel dat we verschillende slagbomen moeten passeren. Omdat de burgeroorlog voorbij is, krijgt ook dit deel van het land kans zich te ontwikkelen. Ook voor de mensen uit Sri Lanka is dit een nieuwe kennismaking met dit deel van het land. We kunnen eindelijk weer onze snorkels opzetten en genieten van het onderwaterleven. Het koraal is bijna weg, maar blijkbaar weten veel vissen dit nog niet.