ik schrijf dus ik ben: Secundaire arbeidsvoorwaarden

We zijn zojuist terug van een bezoek aan de buurman. Pradeep woont twee deuren van Clay Hut Village, het guesthouse waar we verblijven in Polonaruwa. In het donker, met een schijnwerper, lopen we naar het huisje waar Pradeep ons verwelkomt. We moeten plaatsnemen op de bank, nog half ingepakt in plastic. Pradeep is trots op zijn huisje, zijn vrouw en zijn kind. In de woonkamer staan de trouwfoto's en een collage met babyfoto's. Natuurlijk staat ook de televisie aan. Behalve wat stapelbare stoelen en een bank zijn er nog wat posters van Boeddha, Ganesha en nog een mooie hindoestaanse godin.
Al snel krijgen we black tea en koekjes, biscuitjes en bananen. Vader, broertje en zus komen ook even kijken. Wil je de keuken zien? Natuurlijk! De keuken heeft een groot aanrechtblok, met alleen een gootsteen voor koud water. Gekookt wordt er met hout.
We kennen Pradeep omdat hij vandaag onze gids was naar Sigrigya en het safaripark. Tineke heeft bijna de gehele dag bij hem voorin de jeep gezeten en gezellig gekletst. Hij waardeert duidelijk onze aanwezigheid, zoals hij ook de gehele dag een goede gids voor ons is geweest. Een mooi mens. Hij geniet van zijn leven en dankt Boeddha dagelijks.
Op dagen dat hij geen safariklanten heeft verkoopt hij armbandjes in het historisch park van Polonaruwa.
Dit park hebben wij gisteren bezocht. Het park grenst eigenlijk direct aan ons guesthouse, wij wonen maar een paar honderd meter verwijderd van de oostelijke exits.
Omdat we het park per fiets hebben bezocht dachten we even gebruik te kunnen maken van zo'n exit. De uitgang is herkenbaar aan een klein wachtershuisje met daarnaast een slagboom. Ik fiets dus richting wachtershuisje, om goed duidelijk te maken dat we eventueel nog terug willen komen. Ik rem en kijk naar het wachtershuisje. Ik zie door het open raam een vrouwengezicht, met lang donker haar snel omhoog komen. Vervolgens zie ik een man overeind komen en snel zijn broek optrekken. Rits moet ook dicht.
Even later komt de wacht, wat moeilijk lopend, mijn kant op. Hij kan ons niet echt helpen. Het gesprek loopt ook wat ongemakkelijk. Ik ben onvoldoende geconcentreerd op mijn vraag en ook de wachter lijkt me er niet helemaal bij. We fietsen verder. Tineke wenst hem nog een fijne middag! Dan kan meneer verder met de secundaire arbeidsvoorwaarden.