Ik heb het weer eens moeilijk onder controle: geduld. Het lijkt een ware levensles te worden. Op belangrijke momenten, maar wat is belangrijk, gaat het soms anders dan ik wens. Ik besef opnieuw dat ik moet leren te accepteren dat niet ik bepaal, maar dat er meer is dat het NU bepaalt.
Ik heb het over ons bezoek aan de tempel van de heilige tand. Deze tempel is het heiligste van het heiligste in Sri Lanka. In deze tempel wordt een tand van Buddha bewaard. De heilige tand is in de loop der eeuwen al op verschillende plaatsen in dit land geweest. De laatste rustplaats is Kandy. Daar komen dus veel pelgrims op af. En veel toeristen.
Rondom de relikwie is natuurlijk een hele ceremonie ontstaan. Gelovigen offeren bloemen, boodschappen, geld. De tand zelf is niet zichtbaar. Die is verstopt, wordt bewaard, in een kistje in een kistje. Drie maal per dag gaat er even een gordijn open en wordt het buitenste gouden voorwerp waarin dus de kistjes zich bevinden, van een afstand getoond.
Op het moment dat Tineke en ik er zijn weten we niet precies wat te doen. Ik heb me onvoldoende voorbereid. Ja, er is een website, die heb ik thuis aangeklikt en opgeslagen, maar hier niet meer bekeken. Ja, er is over geschreven, dat staat in mijn boek, maar dat heb ik niet meer nagelezen. Ja, de srilangkezen praten heel slecht engels.
We horen muziek, dat wil zeggen getrommel, en volgen de meute naar een plaats beneden waar een gordijn open gaat en waar enkele mannen in een huisje verdwijnen. Ruim twintig minuten staren we naar een gordijn. Op het moment dat ik dan maar naar boven wil gaan, waar ook alle pelgrims naar toe gaan, moet Tineke naar het toilet. Ze blijft een oneindige tijd weg en ik heb het een beetje gehad en sluit aan in de rij naar boven. Zinloos, want ik wil toch op haar wachten. Tezamen schuiven we een half uur later aan in de rij. Die komt plots tot stilstand. Waarom? Ik heb geen idee. Maar we wachten weer twintig minuten. Vervolgens komen we in beweging en mogen we langs de ruimte lopen waar de schrijn met de relikwie wordt tentoongesteld. Foto maken mag niet. Stilstaan mag niet. We worden gedwongen door te lopen. Na afloop gaan we even in de grote ruimte staan en zien daar wat we in de rij ook zagen. Kortom: ik heb me laten meevoeren in de hoop niets te missen. Ik heb weer eens het gevoel gehad dat ik tijd sta te verdoen. En dat is natuurlijk ook zo. De hele ceremonie is een grote test geweest voor mij. En ik heb er ook nog flink voor betaald.
De volgende middag ga ik terug. Ik geniet uitgebreid van het Internationaal Buddhamuseum. Ik laat de relikwie voor wat ie is. Ik betaal opnieuw en nu voelt het heel anders.
Er is een album van JJ Cale dat Grasshopper heet. Mooie titel. Maar mijn favoriete album is Naturally.
Peter Berkers, after midnight
En extra luistertip: Hey Jude, omdat de eigenaar van Amanda Hills in Kandy Jude heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten