Slaven en suiker

Dinsdag 5 mei

Slaven en suiker

Onder begeleiding van onze huisgids Dariel bezoeken we vandaag de suikerplantages. Even buiten Trinidad ligt een dal, de Valle de los Ingenios, het dal van de suikermolens. Ooit lag hier het economische hart van Cuba. Hier ontstond de rijkdom die Trinidad op de kaart zette. De suikerbaronnen startten hun business in het begin van de 19e eeuw. Op enorme stukken grond lagen hier de suikerplantages. Dat suiker ooit het witte goud is geweest is nu natuurlijk moeilijk voor te stellen. Maar de restanten van de slavenhuisjes getuigen nog wel van de hoeveel arbeiders die hier verbleven. Ongeveer één miljoen Afrikanen zijn als slaaf naar Cuba gebracht. Een grote toren fungeerde als wachttoren, uitzichttoren, klokkentoren of gewoon om te laten zien dat je veel geld had.

We vernemen dat het produceren van suiker een ingewikkeld proces was en dat van de restanten oa de rum werd vervaardigd. Enkele kilometers verderop staat de grootste suikermolen ter wereld. Ook uit het verhaal van Dariel blijkt weer dat het in de mannenwereld belangrijk is wie de grootste  heeft.

We zien huidige arbeiders het oorspronkelijke huis van de suikerbaron weer opbouwen. Het huis is zo gebouwd dat je kunt genieten van de frisse wind. Ook is het zo gebouwd dat de geuren van de slavenhuizen de ander kant opwaaien. Deze compound blijkt de enige te zijn op Cuba die toeliet dat slaven gezinnen konden stichtten. Een bijkomend voordeel was natuurlijk de natuurlijke aanwas van arbeiders. Ook bleek dat door gezinsvorming de vluchtpogingen afnamen.

De hausse heeft ongeveer 50 jaar geduurd, dan lukt het om met andere technieken goedkoper suiker te produceren, met als gevolg dat de suikerprijs keldert. Het ontbreken van andere economieën in het gebied doen de glorie van Trinidad vergaan.

In 1886 is het voor de slaven van Cuba pas officieel 5 mei.

Muziektip bij dit blog: Slave to love van Bryan Ferry.