De lopende band
Maandag was de route meer dan fantastisch en dat begon al met het verlaten de autostrada bij Santiago. We rijden via kleine dorpjes, Guantanamo (waar onze cd speler de klassieker enkele malen laat horen en ik ook de vertaling van de tekst voorlees), Guantanamo Bay, een prachtige kustweg en een mooie bergpas (La Farola) naar het oudste Cubaanse stadje Baracoa.
Gelukkig veel afwisseling onderweg en dat betekent, met al dat rustige verkeer, dat we alle twee kunnen genieten van de omgeving.
Dat is veel beter dan de weg van Trinidad naar het oosten eerder deze week. Als je per honderd kilometer maar drie bochten hebt slaat de verveling snel toe. Gelukkig zijn er langs de weg wat personen die hun waren aanbieden. Dat gaat als volgt: als de bewuste persoon een auto hoort naderen, rent hij/zij de weg op en toont het product. Daarbij roept hij/zij iets. Ik vermoed dat als het product bananentros is, wat in veel gevallen ook zo is, dat de persoon dan bananas roept. Als we dus over deze weg rijden is het een komisch gezicht van komen en gaan van personen met producten. Het is net dat spel: de lopende band. Dus maken we er een spel van: we moeten de producten in goede volgorde kunnen opnoemen.
Even later staan er langs de kant, dicht tegen de weg aan, lage tafeltjes met fruit. Even doet dat aan het computerspel denken waarbij je zoveel mogelijk voorwerpen moet omver rijden. Tineke bedwingt zich. We zijn geen liefhebbers van geweldspelen.
De haarspeldbochten van gisteren staan in contrast hiermee. Natuurlijk zijn er op elk uitzichtpunt verkopers van chocolade, cacao, koffie, bananen te vinden en bijna springt een liftster in de auto, maar de uitzichten zijn bijzonder. Ook bijzonder was de lunch op een camping. Eindelijk was het gelukt een cafetaria te vinden en ik bestel bij de vriendelijke werkneemster, een uitzondering deze ochtend, vis. Er wordt over en weer overlegd, ook zij spreekt of verstaat geen enkel woord engels. Maar er komt eten. En het lijkt ergens op vis. Zelden heb ik zoiets vies geproefd. We laten beiden de vis staan en nuttigen alleen de rijst, met zwarte bonen en de tomatensalade. Als we tegen onze vriendelijke serveerster uitleggen dat we het niet zo heel lekker vonden, knikt ze. Volgens mij vindt ze het zelf ook niet te eten. Het is wel spotgoedkoop.
Het avondeten, vis met een heerlijke cocossaus, en zeer vriendelijk geserveerd door de hulp des huizes Ita, maakt veel goed. Evenals de muziek in de Casa de la Trova.
Baracoa is een stadje met twee gezichten. Het heeft een opgeknapt historisch centrum en daarnaast hardnekkige bedelaars en verwaarloosde woningen en flatgebouwen. Is dat het resultaat van een eerdere hurricane? Dat moeten we nog uitzoeken. We zijn onderweg nog wel getuige van het resultaat van een beslist illegaal hanengevecht. Gelukkig zijn er ook inwoners die op straat schaken, domino spelen of kaarten. Tineke wil ze graag het wippen uitleggen. Maar onderweg zien we een tweetal op straat die dat spel al redelijk onder de knie heeft.
Muziektip bij dit blog: Les Passants van Zaz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten