Het begrip 'open keuken' krijgt er een betekenis bij. Het keukentje waar we deze week van gebruik gaan maken heeft een open verbinding met buiten. Alleen gaas moet de grotere insecten buiten houden.
We verblijven in Pura Vida, een huisje in het dorpje Pozo Azul. Echt basic. Als we de eerste avond naar bed willen is er geen water. Geen mogelijkheid dus om de toilet door te trekken. Pas 's morgens om zes uur komt met veel lawaai het water weer door de stortbak. Ik had juist in het woordenboek no hay agua en no functione opgezocht. Met gracias en la quenta por favor ga ik dit niet oplossen.
Dan hebben we 's avonds al een harige spin in de keuken ontdekt. Is dit familie van de vogelspin?
We horen apen, kippen, honden, vogels. Midden in de nacht is het even een hels kabaal. Dit is landleven in Costa Rica, denk ik. En draai me om.
De buren genieten zowel 's avonds als 's morgens van de muziek die ze op de radio horen. Ze zingen luid mee. Ik denk niet dat ze op gas koken, want ik zie steeds een vuur uit hun open keuken komen.
Voor ons hek ligt een onverhard pad waar met regelmaat cowboys (sabaneros) te paard langs komen. Alles heel rustig, dat wel.
Tineke maakt een drinkbakje voor kolibri's waaraan al snel een vlinder vast komt te zitten. Te plakkerig? De vlinder wordt verlost en lijkt even later terug te komen om te bedanken. Netjes opgevoed, dat wel. Het is wel wennen dat al ons eten goed opgeborgen moet worden. Het stokbrood was gisteren in bezit genomen door kleine insectjes.
We zetten hier alle luiken open. Glas is niet aanwezig in dit huis, de lucht kan goed circuleren.
Zondag lunchen we bij de kerk. Voor het compleet donker is hebben we gebarbecued. En verder genieten we van boek en tijdschrift op de veranda.
Dit is weg van de snelweg.
Deze week zien we het leven van dit kleine dorpje van dichtbij. Voor de vrouwen is er veel dorpsleven in en rondom de kerk. De Mariafeesten, waarbij op zondag meisjes en op dinsdag de vrouwen (inclusief Tineke kans maken gekroond te worden; de dorpsbingo, toch 10x de inzet van 100 colones (steeds 13,5 eurocent) verspeeld en het schooltje, van 56 kinderen en een echt ouderwets schoolhoofd. Bovenmeester. Hij laat ons met enige trots de verschillende klassen zien.
Elke werkdag zien we bij Nydia iemand de berm verharden. Hij doet dit met zelfgemaakt beton. Aan het eind van de week is hij redelijk wat meters opgeschoten.
De mannen en jongens zien we 's avonds bij het open lucht zaalvoetbal.
Ik start de ochtenden met het wegvegen van een tiental (soms zes, soms acht) kamikazebeetles die zich te pletter vlogen tegen de deur of elders in de kamer terechtkwamen.
De veranda is onze favoriete plek. Daar is het lekker zitten op de schommelstoelen. Alleen tussen zeven en negen 's avonds is het druk met insectenverkeer, waaronder de voornoemde beetles.
Aan het eind van de week is het veel Ola! Ola! als we langs de huizen komen.
En zo is Pozo Azul, dit dorpje, ons vertrekpunt voor tochten naar Monteverde, Playa Tamarindo, Liberia, Canas en Witch Rock (canopy).
Zeer aan te bevelen.
(De week wordt overschaduwd door het bericht van het neergeschoten vliegtuig dat van Amsterdam op weg was naar Kuala Lumpur. Het nieuws laat me donderdag en vrijdag niet los. Tragisch! Barbaars! Woedend ben ik! Costa Rica heeft haar leger afgeschaft. Dat zouden meer landen moeten doen. In Costa Rica, in Monteverde, leven nakomelingen van de Amish, die uit Amerika zijn ge-emigreerd om niet in een leger te hoeven)
Ik luister op vrijdagmorgen, tijdens een wandeling, op mijn I Pod, naar BTB (Back To Basic) van Ryuichi Sakamoto.
We verblijven in Pura Vida, een huisje in het dorpje Pozo Azul. Echt basic. Als we de eerste avond naar bed willen is er geen water. Geen mogelijkheid dus om de toilet door te trekken. Pas 's morgens om zes uur komt met veel lawaai het water weer door de stortbak. Ik had juist in het woordenboek no hay agua en no functione opgezocht. Met gracias en la quenta por favor ga ik dit niet oplossen.
Dan hebben we 's avonds al een harige spin in de keuken ontdekt. Is dit familie van de vogelspin?
We horen apen, kippen, honden, vogels. Midden in de nacht is het even een hels kabaal. Dit is landleven in Costa Rica, denk ik. En draai me om.
De buren genieten zowel 's avonds als 's morgens van de muziek die ze op de radio horen. Ze zingen luid mee. Ik denk niet dat ze op gas koken, want ik zie steeds een vuur uit hun open keuken komen.
Voor ons hek ligt een onverhard pad waar met regelmaat cowboys (sabaneros) te paard langs komen. Alles heel rustig, dat wel.
Tineke maakt een drinkbakje voor kolibri's waaraan al snel een vlinder vast komt te zitten. Te plakkerig? De vlinder wordt verlost en lijkt even later terug te komen om te bedanken. Netjes opgevoed, dat wel. Het is wel wennen dat al ons eten goed opgeborgen moet worden. Het stokbrood was gisteren in bezit genomen door kleine insectjes.
We zetten hier alle luiken open. Glas is niet aanwezig in dit huis, de lucht kan goed circuleren.
Zondag lunchen we bij de kerk. Voor het compleet donker is hebben we gebarbecued. En verder genieten we van boek en tijdschrift op de veranda.
Dit is weg van de snelweg.
Deze week zien we het leven van dit kleine dorpje van dichtbij. Voor de vrouwen is er veel dorpsleven in en rondom de kerk. De Mariafeesten, waarbij op zondag meisjes en op dinsdag de vrouwen (inclusief Tineke kans maken gekroond te worden; de dorpsbingo, toch 10x de inzet van 100 colones (steeds 13,5 eurocent) verspeeld en het schooltje, van 56 kinderen en een echt ouderwets schoolhoofd. Bovenmeester. Hij laat ons met enige trots de verschillende klassen zien.
Elke werkdag zien we bij Nydia iemand de berm verharden. Hij doet dit met zelfgemaakt beton. Aan het eind van de week is hij redelijk wat meters opgeschoten.
De mannen en jongens zien we 's avonds bij het open lucht zaalvoetbal.
Ik start de ochtenden met het wegvegen van een tiental (soms zes, soms acht) kamikazebeetles die zich te pletter vlogen tegen de deur of elders in de kamer terechtkwamen.
De veranda is onze favoriete plek. Daar is het lekker zitten op de schommelstoelen. Alleen tussen zeven en negen 's avonds is het druk met insectenverkeer, waaronder de voornoemde beetles.
Aan het eind van de week is het veel Ola! Ola! als we langs de huizen komen.
En zo is Pozo Azul, dit dorpje, ons vertrekpunt voor tochten naar Monteverde, Playa Tamarindo, Liberia, Canas en Witch Rock (canopy).
Zeer aan te bevelen.
(De week wordt overschaduwd door het bericht van het neergeschoten vliegtuig dat van Amsterdam op weg was naar Kuala Lumpur. Het nieuws laat me donderdag en vrijdag niet los. Tragisch! Barbaars! Woedend ben ik! Costa Rica heeft haar leger afgeschaft. Dat zouden meer landen moeten doen. In Costa Rica, in Monteverde, leven nakomelingen van de Amish, die uit Amerika zijn ge-emigreerd om niet in een leger te hoeven)
Ik luister op vrijdagmorgen, tijdens een wandeling, op mijn I Pod, naar BTB (Back To Basic) van Ryuichi Sakamoto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten