Als we de Chao Prao rivier willen oversteken dondert het. Een flinke knal. Miss Water (haar echte naam is Naan) en Ken helpen de fietsen in de ferry te laden. We gaan zitten voor de overtocht. Twee minuten later staan we weer aan de kade. De veerboot heeft een lekkage. De fietsen worden weer uit de boot getild en we krijgen plan B: naar de overkant via de Memorialbridge. Vervolgens fietsen we over smalle betonnen fietspaden tussen plantages. Jawel, we zijn op weg door Bangkok met Co van Kessel. We krijgen een indruk van Chinatown van binnenuit. Bangkoks Chinatown is de grootste ter wereld. Bedrijvigheid is het sleutelwoord. We zien handel in allerlei vorm. Ik herken even een Brabant tafereel: naast de tempel staat een ATM (zoals in Brabant altijd de Rabobank bij de kerk staat). Maar ook de wachtkamer voor de dokter is in het tempelcomplex.
Ondertussen heeft de regen niet echt doorgezet, maar wel is het flink bewolkt. De regenponcho's kunnen weer in het fietsmandje.
Wat kent Bangkok toch een werelden van verschil. Dat merken we deze ochtend, maar ook in de middag. Tineke en ik besluiten om met de boot naar Pier 23 te gaan, gewoon een flink eind naar het noorden. De buurt waar we doorheen lopen is duidelijk aan het veranderen. De oorspronkelijke woningen worden gesloopt, nieuwbouw gaat verrijzen. Door de wijk gaat ook een nieuwe autoweg komen, op ongeveer twintig meter hoogte. Mensen wonen nog langs kanaaltjes, klongs. We zien longhouses, vervallen hutjes, tempels met kippen. Bij toeval komen we bij een restaurant. Niet te herkennen voor ons. Alles staat geschreven in Thai. " Do you speak Thai?", vraagt de ober. Het lijken de enige woorden engels te zijn die hij kent. We wijzen aan wat we willen eten. Het wordt een bouillonfondue met veel verse groente, kruiden, en een weinig garnalen. Lekker! En tja, samen met het drinken moet ik voor vijf euro afrekenen. Als Nederlander wil je dat onthouden.
Bij Pier 21 nemen we weer de boot.
En vochtige streken? De titel van dit blog heeft niets met de film te maken, maar wel met het vocht dat je op zo'n warme dag verliest. En soms voel ik me zo nat!
- Peter hoorde onderweg alleen Thaise muziek.
Ondertussen heeft de regen niet echt doorgezet, maar wel is het flink bewolkt. De regenponcho's kunnen weer in het fietsmandje.
Wat kent Bangkok toch een werelden van verschil. Dat merken we deze ochtend, maar ook in de middag. Tineke en ik besluiten om met de boot naar Pier 23 te gaan, gewoon een flink eind naar het noorden. De buurt waar we doorheen lopen is duidelijk aan het veranderen. De oorspronkelijke woningen worden gesloopt, nieuwbouw gaat verrijzen. Door de wijk gaat ook een nieuwe autoweg komen, op ongeveer twintig meter hoogte. Mensen wonen nog langs kanaaltjes, klongs. We zien longhouses, vervallen hutjes, tempels met kippen. Bij toeval komen we bij een restaurant. Niet te herkennen voor ons. Alles staat geschreven in Thai. " Do you speak Thai?", vraagt de ober. Het lijken de enige woorden engels te zijn die hij kent. We wijzen aan wat we willen eten. Het wordt een bouillonfondue met veel verse groente, kruiden, en een weinig garnalen. Lekker! En tja, samen met het drinken moet ik voor vijf euro afrekenen. Als Nederlander wil je dat onthouden.
Bij Pier 21 nemen we weer de boot.
En vochtige streken? De titel van dit blog heeft niets met de film te maken, maar wel met het vocht dat je op zo'n warme dag verliest. En soms voel ik me zo nat!
- Peter hoorde onderweg alleen Thaise muziek.
Location:Bangkok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten