De laatste vijftien jaar had ik een speciaal maatje op school. Iemand waarmee ik prima kon werken. We inspireerden elkaar om het voor de studenten bijzonder te maken. Wekenlang waren we bezig met de voorbereiding van het afscheid van de derde jaars, de diplomering. Hele toeren hebben we daarvoor uitgehaald. Ik herinner me dat we bij aanvang fotograaf Amann lieten komen voor een groepsfoto. Voordat de studenten voor het laatst het gebouw verlieten kregen ze de foto mee naar huis. We maakten cabaret, gebaseerd op gebeurtenissen van het jaar. We filmden onze opkomst tevoren, soms in Ierland, een andere keer in de caravan van Paul, en eenmaal in een Rolls Royce. We bedachten een act waarbij we te voorschijn kwamen uit een Boels toilet. We oefenden dansjes in. En mijn maatje schikte zich in iedere rol.
We waren de drijvende kracht achter goed georganiseerde excursies naar Londen. Goed georganiseerd? Tot in de puntjes voorbereid! We kwamen met onze studenten midden in het pitje van de Londense retail. We probeerden studenten zonder verblijfsvergunning legaal mee te krijgen. Iets wat na de bomaanslagen in 2005 niet meer ging.
We bezochten jarenlang grote en kleine events en toonden onze trots voor de inzet en ondernemendheid van de studenten.
We waren verschillend. Heel verschillend zelfs. Mijn maatje was heel nauwgezet en kon duidelijk grenzen stellen. Iets wat pas gewaardeerd werd als de student de school had verlaten. Als je dan iemand terug zag kreeg je dat te horen.
Bij haar bed lag een bloknootje. Als mijn maatje midden in de nacht een inval kreeg, schreef ze dat op. In de maanden mei en juni maakte ze overuren.
Ze bleef in de vakantie altijd een weekje doorwerken en begon ook altijd een paar dagen eerder dan ik.
En in vakantietijd was een filosofiereis naar Frankrijk geen opgave.
Met Peter, Peter, Peter en Paul vormde ze een hecht team. PPO. De bus is er nooit gekomen. Maar mijn maatje had daarvoor graag een extra rijbewijs gehaald.
Mijn maatje was dol op uitdagingen. Er waren geen grenzen bij stagebezoeken. Soms in Ierland, soms in Frankrijk, en ook in Amerika.
Mijn maatje is dol op plezier. En dat hadden we op het werk. Leuke dingen met leuke mensen. Met veel dank aan Peter C.
Samen met mijn maatje heb ik twee jaar NLP gestudeerd. Een jaar met een docentenbeurs. Het andere jaar studie heeft ze zelf betaald, omdat Peter van der Aa niet meer in haar wilde investeren. Dan maar een studie doen in Bapo-tijd.
Mijn maatje wist bijtijds een stapje terug te doen. Ze liet de coordinatie over aan anderen. Ze concentreerde zich op wat ze leuk vond: studenten uitdagen om ondernemendheid te tonen. Mijn maatje kan goed relativeren. Ze weet: als ik stop dan gaat alles gewoon door.
En mijn maatje houdt ook niet van afwachten. Want afwachten leidt tot frustraties. Niet afwachten of je leidinggevende initiatief neemt. Niet afwachten of er een exitgesprek komt. Ze is liever regiseusse van haar eigen leven.
Vanaf 1 mei heb ik op mijn werk geen maatje meer. Maar God, wat ben ik dankbaar voor deze vijftien bijzondere jaren. Dankbaar voor respect, kracht, steun, inspiratie en energie. You lift me up, zongen The Simple Minds in Alive and Kickin'. En zo is het!
Gelukkig heb ik prive ook zo'n prima maatje.
Mijn maatje luistert graag naar muziek. Het liefst uit het zuiden van Amerika, maar ook naar Charles Aznavour of Maaike Rijnders.
We waren de drijvende kracht achter goed georganiseerde excursies naar Londen. Goed georganiseerd? Tot in de puntjes voorbereid! We kwamen met onze studenten midden in het pitje van de Londense retail. We probeerden studenten zonder verblijfsvergunning legaal mee te krijgen. Iets wat na de bomaanslagen in 2005 niet meer ging.
We bezochten jarenlang grote en kleine events en toonden onze trots voor de inzet en ondernemendheid van de studenten.
We waren verschillend. Heel verschillend zelfs. Mijn maatje was heel nauwgezet en kon duidelijk grenzen stellen. Iets wat pas gewaardeerd werd als de student de school had verlaten. Als je dan iemand terug zag kreeg je dat te horen.
Bij haar bed lag een bloknootje. Als mijn maatje midden in de nacht een inval kreeg, schreef ze dat op. In de maanden mei en juni maakte ze overuren.
Ze bleef in de vakantie altijd een weekje doorwerken en begon ook altijd een paar dagen eerder dan ik.
En in vakantietijd was een filosofiereis naar Frankrijk geen opgave.
Met Peter, Peter, Peter en Paul vormde ze een hecht team. PPO. De bus is er nooit gekomen. Maar mijn maatje had daarvoor graag een extra rijbewijs gehaald.
Mijn maatje was dol op uitdagingen. Er waren geen grenzen bij stagebezoeken. Soms in Ierland, soms in Frankrijk, en ook in Amerika.
Mijn maatje is dol op plezier. En dat hadden we op het werk. Leuke dingen met leuke mensen. Met veel dank aan Peter C.
Samen met mijn maatje heb ik twee jaar NLP gestudeerd. Een jaar met een docentenbeurs. Het andere jaar studie heeft ze zelf betaald, omdat Peter van der Aa niet meer in haar wilde investeren. Dan maar een studie doen in Bapo-tijd.
Mijn maatje wist bijtijds een stapje terug te doen. Ze liet de coordinatie over aan anderen. Ze concentreerde zich op wat ze leuk vond: studenten uitdagen om ondernemendheid te tonen. Mijn maatje kan goed relativeren. Ze weet: als ik stop dan gaat alles gewoon door.
En mijn maatje houdt ook niet van afwachten. Want afwachten leidt tot frustraties. Niet afwachten of je leidinggevende initiatief neemt. Niet afwachten of er een exitgesprek komt. Ze is liever regiseusse van haar eigen leven.
Vanaf 1 mei heb ik op mijn werk geen maatje meer. Maar God, wat ben ik dankbaar voor deze vijftien bijzondere jaren. Dankbaar voor respect, kracht, steun, inspiratie en energie. You lift me up, zongen The Simple Minds in Alive and Kickin'. En zo is het!
Gelukkig heb ik prive ook zo'n prima maatje.
Mijn maatje luistert graag naar muziek. Het liefst uit het zuiden van Amerika, maar ook naar Charles Aznavour of Maaike Rijnders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten