Viva Las Vegas

Op de hoek van de straat lossen twee Elvissen elkaar af. Het lukt me niet ze in een shot te vangen. We hopen te gaan genieten van een Elvis een blauw Vegaspak. Zijn sjaaltje heeft hij alvast aan ons buurmeisje op de betonnen bank gegeven. Fever... Nou ik heb weleens een betere uitvoering gehoord. Dit is, in my opinion, niks. We staan op en lopen verder.
Ik zag vanmiddag ook al de bassist van Kiss rondlopen met een rolkoffer. En op onze eerste avond in deze stad van waanzin, verspilling, fun en gekte, zien we ook veel supersterren uit comics klaar staan om op te treden. Verder veel zwervers met borden als: mijn ex had een betere advocaat.
Vegas.. Overal geluid.
Zelfs als je even over een brug wilt lopen komt er muziek uit luidsprekers. Zo stil als de canyon was... zo luid is het hier.
De canyon is een ode aan de schepping; Vegas is wat mensen in hun wijsheid met die schepping doen. (Nu vind ik wat er op andere plaatsen gebeurt, zoals in Syrie, ook niet getuigen van respect voor mens en natuur)
Ben je ontwerper en wil je iets mafs creeeren dan kan dat hier.
Ben je jong en vrouw en wil je wat geld bijverdienen dan kun je, gekleed met kwastjes en een string, hier op straat aan Las Vegasboulevard, mensen naar een hotel lokken. Je hoeft niet echt mooi te zijn, soms denk ik: dit wil ik helemaal niet zien! Niet eens in mijn ooghoek. Zo wil je toch ook niet je eigen dochters plotseling tegenkomen.
Heb je nieuwe borsten gekregen van je man, of laatste lover, dan kun je ze hier vrolijk uitlaten op straat.
En happy hour is voor ons onduidelijk. Cocktails zeven dollar staat er op een bord. Wij bestellen twee mojito's en worden even later geacht even vijfentwintig dollar af te rekenen. Unhappy hour. Gelukkig wordt het in ons voordeel opgelost.
We eten aan de Trevifontein; ook dat kan in Vegas.
Moe van al deze indrukken (indrukte) belanden we tegen half twaalf in hotel Excalibur weer in ons ridderlijk bed. Om half vier hoor ik de stad nog steeds leven.