Vandaag parkeren we de auto in Sagres, het meest zuidwestelijk puntje van Portugal. Ik voel dat ik op historische grond loop. Hier konden ook de Romeinen niet meer verder. Europa eindigt hier. Ik verwacht daar enige sporen van terug te vinden, maar dat valt tegen. Er staat een fort. In de verte is een vuurtoren. De kliffen vallen stijl de zee in. Ooit heeft Francis Drake hier de Portugezen verslagen. Daar heb ik wel een beeld bij, omdat ik de boot van Drake vaak gepasseerd ben in Londen.
Een wijnproducent is bezig zijn flessen wit en rood Malaca met behulp van een fotograaf op de trappen van de kerk van het fort in beeld te brengen. Ook ik doe een poging zijn drank zo goed mogelijk te fotograferen. Met trots vertelt de eigenaar dat de drank alleen nog in restaurants te verkrijgen is. Voor wie geinteresseerd is: facebook.com/vinho.malaca. Ik probeer nog aan een fles rood te komen, maar helaas. De wijn staat in zijn auto en die bevindt zich buiten het fort.
Even verderop is een man aan het vissen. Het lijkt erg saai, maar de manier waarop hij boven de rotsen bijna in het water duikt om avondeten te bemachtigen is angstig om te zien. Ik pak mijn camera. Wie weet..maak ik zo dadelijk een prachtige actiefoto van iemand die ruim vijftig meter naar beneden valt. De visser vangt met gemak mooie exemplaren vis. Het is hem gegund.
We lopen door.
Dit eind van de wereld is een prachtig stuk natuur. Met gemak had hier een aflevering van Star Trek gefilmd kunnen worden. De bodem, voornamelijk bedekt met brokken limestone, doet buitenaards aan. Het zijn slakkenhuizen, die helemaal bezit hebben genomen van vetplantjes, die doen lijken alsof het gebied in bloei staat.
Terug in Luz dineren we wederom in het restaurant even buiten de appartementen. Ook vandaag eten we als enigen in de grote eetzaal. De obers zijn blij dat ze ons kunnen bedienen. Ze zijn ook niet te lui om ons de sparklin' wine te laten proeven en de fles witte wijn en rode wijn van vier euro krijgen een behandeling alsof we zojuist een bijzondere keuze hebben gemaakt. De kok verrast ons met een voorgerecht van kokkels. Speciaal om 'madam', die voor de tweede keer om schelpdieren vraagt gelukkig te maken.
Na een onrustige nacht met veel geloop naar het toilet weet ik niet zeker of het geluk van lange duur is geweest.
Ik luisterde vandaag naar Serge Gainsbourg, Histoire de Melody Nelson
Een wijnproducent is bezig zijn flessen wit en rood Malaca met behulp van een fotograaf op de trappen van de kerk van het fort in beeld te brengen. Ook ik doe een poging zijn drank zo goed mogelijk te fotograferen. Met trots vertelt de eigenaar dat de drank alleen nog in restaurants te verkrijgen is. Voor wie geinteresseerd is: facebook.com/vinho.malaca. Ik probeer nog aan een fles rood te komen, maar helaas. De wijn staat in zijn auto en die bevindt zich buiten het fort.
Even verderop is een man aan het vissen. Het lijkt erg saai, maar de manier waarop hij boven de rotsen bijna in het water duikt om avondeten te bemachtigen is angstig om te zien. Ik pak mijn camera. Wie weet..maak ik zo dadelijk een prachtige actiefoto van iemand die ruim vijftig meter naar beneden valt. De visser vangt met gemak mooie exemplaren vis. Het is hem gegund.
We lopen door.
Dit eind van de wereld is een prachtig stuk natuur. Met gemak had hier een aflevering van Star Trek gefilmd kunnen worden. De bodem, voornamelijk bedekt met brokken limestone, doet buitenaards aan. Het zijn slakkenhuizen, die helemaal bezit hebben genomen van vetplantjes, die doen lijken alsof het gebied in bloei staat.
Terug in Luz dineren we wederom in het restaurant even buiten de appartementen. Ook vandaag eten we als enigen in de grote eetzaal. De obers zijn blij dat ze ons kunnen bedienen. Ze zijn ook niet te lui om ons de sparklin' wine te laten proeven en de fles witte wijn en rode wijn van vier euro krijgen een behandeling alsof we zojuist een bijzondere keuze hebben gemaakt. De kok verrast ons met een voorgerecht van kokkels. Speciaal om 'madam', die voor de tweede keer om schelpdieren vraagt gelukkig te maken.
Na een onrustige nacht met veel geloop naar het toilet weet ik niet zeker of het geluk van lange duur is geweest.
Ik luisterde vandaag naar Serge Gainsbourg, Histoire de Melody Nelson
Geen opmerkingen:
Een reactie posten