We stoppen op een plein met een gebouw dat op een typische Zuid-Europese molen lijkt.
Aan de overkant zie ik iets als een cafétje.
Hallo, ik kom de sleutel van het huis van Maria ophalen.
Welke Maria?
Ja welke Maria, Maria die ons een huis heeft verhuurd. Kijk hier.
Ik laat een foto zien met de gegevens. Kijk ik moet bij het café zijn van José en Natercia.
Oh Jose, dat is even verderop, bij het plein.
Ik loop naar het plein.
Hallo, ik zoek de sleutel van het huis van Maria.
Welke Maria?
Maria die hier om de hoek een huis heeft en dat verhuurt. Bent u niet Jose?
Nee, ik ken geen José.
Ik laat de foto zien, met de afspraak met José en Natercia.
Oh, dat is dat café daar aan de overkant.
Ik loop schuin naar de overkant, naar het cafe van José en Natercia.
Hallo, ik kom de sleutel ophalen van het huis van Maria.
Verbaasde blikken. Welke Maria?
Maria die haar huis heeft verhuurd aan ons.
Ik ken geen Maria.
Even aarzel ik. Is er een verborgen camera, of is dit de scoop van het jaar? De tomtom heeft ons toch echt naar hier gestuurd.
Wederom laat ik de foto met de afspraak zien.
Oh wacht. Dat zijn José en Natercia uit Longueira. Dat is een dorp verderop.
En ja hoor. Dat is de oplossing. We zijn gewoon in het verkeerde dorp, met een straat met dezelfde naam, met een windmolenplein, met een café en met een caféeigenaar die José heet en getrouwd is met een Natercia. We rijden twee kilometer terug en zien al snel het café bij de windmolen. Daar vinden ze het heel gewoon dat we de sleutel op komen halen. Gelukkig.
We reizen met Gonnie en Ad in zuid Portugal. Vanmorgen hebben we Lissabon verlaten met een huurauto. Twee dagen hebben we ons eerst ondergedompeld in de wijk van de fado, Alfama. Gisteren nog was de Portugese Conchita (winnaar/winnares van het songfestival in 2014) onze gastheer. Een lange slanke man, gebaard, met een vrouwelijke look. Maar wel een die mooi ingetogen, en met ogen dicht, fado's kan zingen. Een andere zangeres was een zeker zeventig jarige grijze vrouw met grote bril die soms lekker huppelend haar liederen vertolkte. Aan de muur hangt een orchtige zwartwit foto van haar. Haar karakteristieke oude gerimpelde hand prominent in beeld. Als we haar bedanken wil ze ook nog cd's aan ons slijten. We genieten van de voorstelling tijdens ons eten. De obers zingen soms ook mee. En achter onze tafel is de kleedruimte van de diva van de avond, een mooie jonge vrouw met prachtige stem. Conchita maakt een selfie van hen beiden.
Jammer alleen dat ik helemaal niets van de liederen kan verstaan. Enige notie van de inhoud kan het genot nog verhogen. Nu lijken het smartlappen over het leven op het land, of op zee, of in het dorp.
Ondertussen genieten we ook van typische Portugese restaurantjes. Soms gerund door pensionadas. Ook onze gesprekken gaan vandaag regelmatig over PIZ ( pensioen in zicht).
- in de auto richting zuiden luisteren we nog een keer naar fado's van Mariza.
Aan de overkant zie ik iets als een cafétje.
Hallo, ik kom de sleutel van het huis van Maria ophalen.
Welke Maria?
Ja welke Maria, Maria die ons een huis heeft verhuurd. Kijk hier.
Ik laat een foto zien met de gegevens. Kijk ik moet bij het café zijn van José en Natercia.
Oh Jose, dat is even verderop, bij het plein.
Ik loop naar het plein.
Hallo, ik zoek de sleutel van het huis van Maria.
Welke Maria?
Maria die hier om de hoek een huis heeft en dat verhuurt. Bent u niet Jose?
Nee, ik ken geen José.
Ik laat de foto zien, met de afspraak met José en Natercia.
Oh, dat is dat café daar aan de overkant.
Ik loop schuin naar de overkant, naar het cafe van José en Natercia.
Hallo, ik kom de sleutel ophalen van het huis van Maria.
Verbaasde blikken. Welke Maria?
Maria die haar huis heeft verhuurd aan ons.
Ik ken geen Maria.
Even aarzel ik. Is er een verborgen camera, of is dit de scoop van het jaar? De tomtom heeft ons toch echt naar hier gestuurd.
Wederom laat ik de foto met de afspraak zien.
Oh wacht. Dat zijn José en Natercia uit Longueira. Dat is een dorp verderop.
En ja hoor. Dat is de oplossing. We zijn gewoon in het verkeerde dorp, met een straat met dezelfde naam, met een windmolenplein, met een café en met een caféeigenaar die José heet en getrouwd is met een Natercia. We rijden twee kilometer terug en zien al snel het café bij de windmolen. Daar vinden ze het heel gewoon dat we de sleutel op komen halen. Gelukkig.
We reizen met Gonnie en Ad in zuid Portugal. Vanmorgen hebben we Lissabon verlaten met een huurauto. Twee dagen hebben we ons eerst ondergedompeld in de wijk van de fado, Alfama. Gisteren nog was de Portugese Conchita (winnaar/winnares van het songfestival in 2014) onze gastheer. Een lange slanke man, gebaard, met een vrouwelijke look. Maar wel een die mooi ingetogen, en met ogen dicht, fado's kan zingen. Een andere zangeres was een zeker zeventig jarige grijze vrouw met grote bril die soms lekker huppelend haar liederen vertolkte. Aan de muur hangt een orchtige zwartwit foto van haar. Haar karakteristieke oude gerimpelde hand prominent in beeld. Als we haar bedanken wil ze ook nog cd's aan ons slijten. We genieten van de voorstelling tijdens ons eten. De obers zingen soms ook mee. En achter onze tafel is de kleedruimte van de diva van de avond, een mooie jonge vrouw met prachtige stem. Conchita maakt een selfie van hen beiden.
Jammer alleen dat ik helemaal niets van de liederen kan verstaan. Enige notie van de inhoud kan het genot nog verhogen. Nu lijken het smartlappen over het leven op het land, of op zee, of in het dorp.
Ondertussen genieten we ook van typische Portugese restaurantjes. Soms gerund door pensionadas. Ook onze gesprekken gaan vandaag regelmatig over PIZ ( pensioen in zicht).
- in de auto richting zuiden luisteren we nog een keer naar fado's van Mariza.
Location:Milfontes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten