Bij het bruggetje staat een zestal mannen. Het zijn Afrikaanse Costaricanen. Hun voorouders zijn als arbeiders vanuit Jamaica in dit land gaan werken. Of zij zelf werken weet ik niet. Het is half negen in de ochtend en twee van de zes mannen hebben een blikje bier in handen. Ze staan op als ze ons zien. Of we een gids willen, vraagt er een. Een ander toont zijn telescoop. Cayman!, zegt hij. Alsof dat het bewijs is voor goed gidsschap. Nee, we gaan zonder deze mensen het park in.
We zijn in Cahuita, in het zuidoosten van Costa Rica en hier, en ook in Limon en Puerto Viejo, zien we en horen we een andere cultuur. Er zijn duidelijk invloeden vanuit Jamaica. Huizen zijn anders geschilderd, meer geel, groen en rood. Er zijn muurschilderingen die de vrolijkheid van het leven verbeelden. Er klinkt meer muziek vanuit auto's en restaurants. Vaak Reggae. Vaak Bob Marley. Met regelmaat zie ik mannen met dreadlocks loom voorbij fietsen. Ja, er wordt gefietst hier. Maar altijd rustig, heel rustig. En het is in deze stranddorpen vuiler. De getoonde levensvrolijkheid ervaren wij niet.
Tijdens onze wandeling door een regenachtig Puerto Viejo valt op dat het hier vuiler is. Hier mag afval gewoon weer op straat blijven liggen. Hier is het genieten geblazen voor de zwarte gieren.
We wonen even een stukje van een dienst bij van de Baptistenkerk. Als hier honderd mensen in de kerk hadden gezeten dan was dit mooie gospel. Helaas, er zijn maar tien mensen. Maar de psalmen worden ondersteund met gitaar en de teksten zijn in het engels. Ook hier is tachtig procent van het kerkbezoek vrouw. Kerken in nood worden vooral bezocht door vrouwen. Want tja, mannen werken nu eenmaal.
Terug in Cahuita zien we die mannen rondhangen op het plein en dus ook bij de ingang van het park. Het dorpsupermarktje wordt gerund door Chinezen. Ook dat zijn nakomelingen van arbeiders die in de 19e eeuw vanuit Taiwan hier zijn komen werken. Chinezen werken altijd. En ook hier zitten ze inmiddels in de retail en de horeca. Inmiddels is Costa Rica een van de weInig landen die Taiwan niet als staat erkent.
Ik geniet van onze tijd hier aan de Caribische kust door veel te lezen en te relaxen op de veranda.
Ik hoor veel Bob Marley, No Woman No Cry (en brulapen).
We zijn in Cahuita, in het zuidoosten van Costa Rica en hier, en ook in Limon en Puerto Viejo, zien we en horen we een andere cultuur. Er zijn duidelijk invloeden vanuit Jamaica. Huizen zijn anders geschilderd, meer geel, groen en rood. Er zijn muurschilderingen die de vrolijkheid van het leven verbeelden. Er klinkt meer muziek vanuit auto's en restaurants. Vaak Reggae. Vaak Bob Marley. Met regelmaat zie ik mannen met dreadlocks loom voorbij fietsen. Ja, er wordt gefietst hier. Maar altijd rustig, heel rustig. En het is in deze stranddorpen vuiler. De getoonde levensvrolijkheid ervaren wij niet.
Tijdens onze wandeling door een regenachtig Puerto Viejo valt op dat het hier vuiler is. Hier mag afval gewoon weer op straat blijven liggen. Hier is het genieten geblazen voor de zwarte gieren.
We wonen even een stukje van een dienst bij van de Baptistenkerk. Als hier honderd mensen in de kerk hadden gezeten dan was dit mooie gospel. Helaas, er zijn maar tien mensen. Maar de psalmen worden ondersteund met gitaar en de teksten zijn in het engels. Ook hier is tachtig procent van het kerkbezoek vrouw. Kerken in nood worden vooral bezocht door vrouwen. Want tja, mannen werken nu eenmaal.
Terug in Cahuita zien we die mannen rondhangen op het plein en dus ook bij de ingang van het park. Het dorpsupermarktje wordt gerund door Chinezen. Ook dat zijn nakomelingen van arbeiders die in de 19e eeuw vanuit Taiwan hier zijn komen werken. Chinezen werken altijd. En ook hier zitten ze inmiddels in de retail en de horeca. Inmiddels is Costa Rica een van de weInig landen die Taiwan niet als staat erkent.
Ik geniet van onze tijd hier aan de Caribische kust door veel te lezen en te relaxen op de veranda.
Ik hoor veel Bob Marley, No Woman No Cry (en brulapen).
Location:Cahuita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten