Twee man van de receptie wacht ons buiten op. Ze lachen en knikken naar elkaar. Ze herkennen ons. We worden als oude bekenden binnengehaald in het Side Altinkum Otel. Ja, we waren hier zo'n 12 dagen geleden. Slechts 1 nacht. Waarschijnlijk heeft de bewaking doorgegeven dat we terug zijn. Nou, dat voelt goed. We besluiten om de laatste twee dagen in dit Otel aan zee door te brengen. Terug in Side. De cirkel is weer eens rond. Snel wordt er ook nog doorgebeld dat er een lunch voor ons klaargezet moet worden. We krijgen een ruim huisje dicht bij het zwembad en de zee.
Vanmorgen hebben we in Alanya nog koffie gedronken met Ad en Gonnie (ik blijf ze God en Annie noemen als ik snel praat) en nu zitten we wederom aan de boulevard in Side.
Anamur was een prachtige rustige plek om te verblijven. Dragon. Meer een guesthouse dan een motel. De eigenaresse Pervin was behulpzaam, maar ook, vooral de laatste dag, erg weemoedig. Teleurgesteld over de politieke ontwikkelingen en vooral over de positie en waardering voor vrouwen in haar land. Samen met haar bejaarde en kromlopende moeder runt ze een mooie camping, motel en onderhoudt ze een bloemrijke tuin en prima restaurant. Het eten komt als het kan uit eigen tuin. Zoals de verse moerbeijam. Ondersteuning komt ook van een kettingrokende tante.
Dit is Turkije. Een land met vele gezichten. Hier, aan het zwembad, wil een aardig meisje, massages verkopen. Haar nog jonge kinderen groeien 400 km verder in Mersin op. Obers zijn aardig, wachtend en hopend op een fooi. Het is voor jonge mensen niet zo eenvoudig om geld te verdienen. Ze komen vanuit het gehele land hier werken.
In Anamur wil Pervin het beste voor ons. Vanuit haar hart. Met haar twijfels over het land en met haar liefde voor haar tuin.
Hier in Side is het westers. De voertaal is Duits en Russisch. In het binnenland bloeit de Islam nog steeds.
-Peter Berkers, die verblijft naast een hmmmnde Duitser.
Dit is het tevens het laatste blog over Turkije mei 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten