In eerste instantie lopen we het restaurant voorbij. Als ook de achterkant van het woonhuis geen duidelijkheid geeft, proberen we de voordeur. Die gaat gewoon open. We stappen binnen in de keuken. Mama heeft een grill en ze legt pinnen boven de houtskool. Papa zit op een stoel en slijpt de messen. Dan pakt hij enkele hompen vlees vanonder een papier tevoorschijn en gaat snijden. Als wij kip bestellen droogt hij zijn handen even af, pakt uit de koeling stukken kip en snijdt met de dezelfde messen. Hij rijgt ze aan de pinnen en geeft ze aan mama. Regelmatig gaat in de keuken de telefoon. Die kan mama tussendoor ook aannemen. Wij krijgen een tafeltje in een huiskamer waar nog meerdere mensen zitten. Lokalen. Dan moeten we zeker goed ziten. Ongevraagd krijgen we mezes, voorgerechten. Super lekkere yoghurt, sla, humus, kaas, pepers en brood. Papa brengt ons acht grote spiezen met kip. Aan tafel haalt hij ze van de pinnen af en legt het vlees trots op onze borden. Ik zie hem denken: probeer dat maar eens op te krijgen. Hij heeft gelijk, het lukt ons niet. Aan zijn buik te zien, geniet hij zelf ook wel van een spiesje. De kebab is superlekker. Nadat we afrekenen pakt mama de restanten in in een broodje en daarna in papier. Een doggybag, ook dat nog.
... En andere geheimen.
Dit is het enige restaurant dat we gevonden hebben in Guzelyurt, ook bekend onder de Griekse naam Morphou. Het is een stad vol opengebroken wegen, veel gaten in de weg. Het geheim van de stad, een bijzonder museum, blijft geheim. We krijgen het niet gevonden. Net zomin als een terrasje in de zon, uit de wind.
In Lapta zoeken we een prachtig gebouw boven op een heuvel. We hebben dit gebouw ook al bewonderd in de Capitoolgids. Met hulp van lokalen vinden we uiteindelijk deze plek. De oude Grieks Orthodoxe kerk en de gebouwen er naast hebben een bijzondere bestemming gekregen. Het blijkt een bejaardenhuis voor dementerenden te zijn. Ik word vrolijk toegezwaaid. Ik zie een oude verdwaasde man zijn rolstoel gebruiken om afval te verplaatsen. Verder is het rustig. Hoe ze bingo-en op Cyprus blijft een ander geheim. We rijden weer naar beneden.
-Peter Berkers, luisterde in de auto naar Paul Simon, So beautiful, or so what.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten