Cemal

Aan het eind van het zandweggetje richting zee staat een oude man bij een huis. Hij begroet ons vriendelijk. Wat meteen opvalt is zijn grote witte gekrulde snor. Net als Montgommery. Hij draagt verder een militair jasje over dikke kleding. Op zijn hoofd heeft hij een oranjeachtige doek zitten. Dit moet Cemal zijn. En deze puinhoop met kapotte auto, grote kruiken en stoelen in de bomen is zijn restaurant.
Cemal is een echte Turkse Cyprioot. Hij is opgegroeid in de bergen. Hij heeft moeten vechten in de burgeroorlog. Hij is wars van alle modernismen, uitgezonderd een televisie. Hij nodigt ons uit om kruidenthee te drinken. We moeten vooral doen alsof we thuis zijn. Even later laat hij ons zijn dieren zien: een drachtig paard, een puppy, een hond. Tussen de wijnranken liggen wat verroeste onduidelijke voorwerpen. Binnen stookt hij de kachel nog eens lekker voor ons op. Het interieur vertelt het levensverhaal. Tineke probeert de piano, maar misschien kan deze ook beter opgestookt worden. Een menukaart is er niet. Wel staan er grote tienliterflessen met zelfgemaakte wijn. Pak maar, is het advies. Cemal doet een eetsuggestie: lam en kip. En zelfgemaakte soep. Dat is wat we ook krijgen. De salade is puurder dan puur: op een bord liggen twee tomaten, een paar bladen sla, een halve citroen en een komkommer. Met een mes mag ik zelf aan de gang.
Hij geniet zichtbaar van zijn bezoek. Zorg ervoor dat je je thuis voelt, herhaalt hij een paar keer. Als Sue, een praatgrage Engelse buurvrouw, nog even binnenkomt danst hij met haar. Eerst een tango, dan toch liever op zijn Cyprioots.
http://www.youtube.com/watch?v=Ah2MPhCWMUE&feature=youtube_gdata_player















En zo genieten we op onze laatste dag van een bijzondere man, met een bijzonder restaurant en met bijzondere gasten. Want tussendoor komen er ook nog drie Roemeense vrouwen binnen. Twee ervan zijn op Cyprus gaan wonen. Cemal kennen ze allemaal.

-Peter Berkers, luistert thuis weer naar Ike and Tina Turner.