Madrid, 7 februari

Als we op zondagmorgen naar beneden lopen komt de geur van versgebakken brood ons tegemoet. Jawel, ons appartement ligt boven een bakker, een panderia. De bediening van de winkel bestaat uit vrolijk kijkende Chinezen, die me met een 'ola' verwelkomen. Aan de muur hangt een foto van een Amsterdamse gracht, met een fiets natuurlijk. Ook de groenteboer in het straatje is een Chinees. De middenstand lijkt hier in handen van mensen die een ware handelsgeest in de genen hebben. Dat blijkt ook uit de retail in de wijk die grenst aan onze wijk.
De Lidl is op ongeveer 150 meter van ons appartement, veel luxer kun je het bijna niet treffen. Alleen ... de Lidl verkoopt geen alcohol meer na 10 uur 's avonds, maar dat doen de Chinezen weer wel.
Op het plein in de buurt zien we, als we lekker aan de koffie zitten op zondagmorgen, een vrouw steeds heen en weer lopen. Ze maakt geen oogcontact met anderen, draagt een handtas. Steeds weer heen ... en weer.
In de multiculturele wijk bij Lavapies heb ik wel even oogcontact met een Afrikaan. Hij lokt me met een nauwelijks hoorbaar 'psss'. Ik vermoed een illegale handel, niet verwonderlijk als om hem heen een geur van cannabis hangt.

Op de vlooienmarkt van El Rastro staan zigeuners met bergen vol kleding en standwerkers die mesjes en zagen demonstreren, maar ook designers die een nieuw idee voor wierookstokjes bedacht hebben: antieke kolenkachels.
Kortom: Madrid is multiculti en veelzijdig.
Dat we 's avonds de enige gasten zijn in een aanbevolen restaurant, en dat het eten daar niet zo bijzonder is, is jammer. Jammerder is dat de prijs veel te hoog ligt. Dat zal er wel bij horen.