Roc Samui

Het kan niet anders dan dat er op Koh Samui een heel goed ROC is. Het is vooral de opleiding uv die veel afgestudeerden oplevert. In ons dorpje is om de vijftig meter wel een massagesalon te vinden. De dames zitten meestal verveeld kijkend klanten aan te spreken. Daarnaast heeft elk resort ook nog een massageteam en vervolgens lopen er op het strand nog zzp'ers rond. Misschien moet het College van Bestuur iets minder studenten toelaten.
Een andere goede tak van sport van dit ROC is horeca. Om de vijftig meter is een restaurant, elk resort heeft een eetplek en ook hier zzp'ers met ananas of sate.






Zzp'ers on the beach

Retail Samui doet het vast beter dan Summa. Tussen de massagesalons
en restaurants vind ik kledingwinkeltjes, drankwinkeltjes en op straat is er nog de ambulante verkoop, gespecialiseerd in zonnebrillen, merkkleding en hoofdtelefoons. De ruimte die overblijft is voor reisbureautjes.
Verder moet er nog een opleiding hospitality zijn. Ik zie immers heel wat Europese mannen met een Thais meisje flirten. De werkprocessen vragen om speciale vaardigheden. Waarschijnlijk heeft hospitality ook een speciale gayklas.

Als ik onze receptioniste wil vragen naar haar ROCervaringen blijkt ze echter uit een heel ander deel van Thailand te komen. Naar huis reizen met het ov kost haar twee dagen. Ze is samen met haar zus en moeder naar Samui afgereisd om werk te vinden. Ze is nu zeven jaar hier. Haar moeder is inmiddels weer teruggegaan. Waarschijnlijk had deze receptioniste Engels in haar pakket. Het lijkt erop dat die taal niet echt op niveau wordt aangeboden op Samui. Wel is zeker dat de locatiedirecteur voor een korte cursus Russisch heeft gekozen.

Bij de receptie worden we dwingend om hulp geroepen door een Duitse vrouw. Ze krijgt de medewerker er maar niet van overtuigd dat haar foto van de website verwijderd moet worden. Nou ja, haar foto. Ze is ergens te zien op een foto die een stukje van het terras van het resort laat zien. En nu maakt ze ongevraagd reclame voor dit verblijf en dat wil ze niet. Ze wil wel elk jaar terugkomen. En ze heeft gehoord dat ze in Amerika wel een rechtzaak kan beginnen. Tineke vertaalt haar verzoek beleefd aan de receptie. Verder halen we onze neus op en draaien om. De vrouw is nog steeds opgewonden over het voorval. Ik vraag nog of ze misschien was vreemdgegaan? Maar nee.
Ik besluit om alle websites van hotels, restaurants, resorts, winkels waar ik ooit ben geweest na te pluizen op foto's. En als ik er een vind verhuis ik naar Amerika.


Zowel Tineke als ik maken een foto van onze Duitse 'vriendin'. Ik hoop niet dat ze dit blog ooit leest!


Peter luistert naar Bole 2 Harlem