How 40 jaar onderwijs deel 11

2014-2015 is mijn 40e onderwijsjaar. Niet altijd is het vanzelfsprekend gegaan. Als voorbeeld hiervan wil ik de gebeurtenissen noemen uit 2011. Roc Eindhoven reorganiseerde en wij kregen op Handel en Marketing een nieuwe directie. Tegelijk kreeg ook elk team een teamleider, een nieuwe functie. Mijn nieuwe teamleider was jong, jonger dan mijn jongste dochter, en onervaren in een leidende functie. In plaats van mijn ervaring in te zetten koos ik voor de confrontatie, mede door een ongenoegen over mijn onderwijstaken. Al snel, nog voor Kerstmis, werd het vertrouwen in mij opgezegd en kon ik me bij de nieuwe directie verantwoorden. De vraag waarmee ik de vakantie ingestuurd werd was: Peter, wat ga jij doen om het beste uit jezelf te halen en een bijdrage te leveren aan ons onderwijs?

Ik heb serieus twee weken over deze vraag nagedacht en ter inspiratie het boek van Hans Heijnen gelezen over persoonlijk leiderschap.

Terug van vakantie kreeg ik als opdracht me te verdiepen in loopbaanbegeleiding (LOB), een onderwerp waar ik me jarenlang verre van had gehouden. Inmiddels, ruim drie jaar later, onderteken ik mijn mails met "passionaris voor lob". Henriette de Haas werd voor onbepaalde tijd mijn leidinggevende. We hebben de maanden daarop mooie gesprekken gehad, waarbij ik ook de dilemma"s van een Directeur Onderwijs leerde kennen. Vanaf augustus 2012 was ik lid van het onderwijsteam B2B, een team dat in eerste instantie niet zo blij was met mijn komst, omdat ik op het budget drukte.

In april 2012 kreeg ik als een van de eerste personeelsleden van onze school de kans om de HOW training te volgen. HOW is een driedaagse training over communicatie en persoonlijk leiderschap. Een mooi geschenk van de werkgever. Ik was direct enthousiast, HOW sloot aan bij mijn nlp-vaardigheden. Ik besloot ter plekke om te stoppen met de rol van commentator en voortaan alleen nog maar mee te spelen.

Een rol die ik nog steeds vervul en die goed bij me past.

Soms moet iets sterven om vrucht voort te brengen.

                             

Luistertip bij dit blog: Three van Ryiuichi Sakamoto