Konya, 10 jaar later

We rijden op 1 mei Konya in, een miljoenenstad. Toch zijn we al heel snel op de plaats van bestemming, het Mevlana Museum. Althans, we parkeren in een nieuwe ondergrondse parkeergarage in het pitje waar je nummerbord met tijdsstip van aankomst automatisch wordt geregistreerd. Dat is alvast nieuw! Ook de entree van het museum is aangepast. Er is een groot plein verschenen en de ingang is aan de zijkant. Daar kunnen ook veel bussen parkeren. Het museum heeft een tuin erbij gekregen en de nissen van de derwisjen zijn opgeknapt. Gebleven zijn de vele vrouwelijke bezoekers, in lange jassen en met hoofddoek. Door de drukte en doordat ik het gevoel heb dat al deze dames ook lekker een dagje uit zijn, oogt het niet als een plek van devotie. Maar toch zie ik dat er veel gebeden wordt bij de graven van Rumi en zijn kloosterbroeders.








Het centrale plein van Konya is ook veranderd. Het is nog niet helemaal af. We zien terrasjes, nieuwe wandelpaden. De Alaaddin Moskee is ook in renovatie geweest. Het is een mooie rustige plek geworden, waar, wederom, de vrouwen met devotie in en met veel plezier omheen lopen.




Konya 10 jaar later. Ons hotelletje uit 2003 lijkt verdwenen. Er blijkt wel een verschil te zijn tussen Hotel en Otel. Hotel is internationaal, met Europese prijzen. Otel is Turks, met Turkse prijzen. Wij zijn Europeanen en kiezen dus voor het Otel. Otel Tur, kamer met bidkleedje.
(overigens, midden in de nacht hoor ik iemand in onze badkamer douchen. Omdat T. slaapt ga ik even nieuwsgierig kijken. Ik zie niets. De vloer is droog. Dan pas zie ik dat de buizen van de bovenburen gewoon midden door de badkamer lopen)
Konya 10 jaar later. Er zijn nog meer moskeeen. Als ik dit typ word ik alweer opgeroepen mijn bidkleedje te pakken. Toch zie ik meer vrouwen zonder hoofddoek dan in 2003. Ook hier, in hart van de Turkse Islam, slaat secularisering toe. Rebelse meiden.
En het is maar goed dat we ons eigen wijntje hebben meegenomen.
Wat is 10 jaar? Je slaat een stad op in herinneringen en dan blijkt na 10 jaar dat je je geheugenkaart moet bijstellen. Updaten. Uploaden. Opladen. En daar hebben ze in de stad weer automaten voor. Voor 1 lira, 42 cent, kun je op straat je telefoon opladen. Je moet er wel 20 minuten bij blijven staan. Ik weet niet of Turken dat geduld hebben.




Waarom zetten ze er geen theeshop bij? En wanneer verschijnen de eerste automaten om ons geheugen te updaten? Hoef je niet meer op reis om de verschillen te zien. Gewoon aan de snoer en nieuwe data worden aangevuld.
-Peter Berkers, luisterde vandaag in de auto naar de Moody Blues. Blijft leuk!