Ik was 28

Ik was 28 toen mijn moeder overleed. Ria was net een paar weken overtijd. We dachten aan een tweede zwangerschap, maar we hebben dit aan mijn moeder nooit kunnen vertellen. David was een baby van acht maanden, die we meenamen in een draagrugzak. Op nieuwjaarsdag was het nog gezellig en een dag later was ze er niet meer. Hartstilstand. Ik voelde me erg jong om mijn moeder te verliezen. En nu overkomt mijn kinderen hetzelfde: Anne is 28. Vorige week was ze nog met haar moeder in Marrakesh. Een fijne week gehad, zo bleek uit de berichten op Facebook en wordfeud. En nu zijn deze jonge volwassenen ineens zonder moeder.
En ik rijd Agra in, de stad met het mooiste monument voor een overledene. De Taj Mahal. En ik denk aan wat mijn kinderen ver weg doormaken. En ik probeer te voelen wat zij nu zullen voelen; wat ik voelde toen ik 28 was.
Het laatste contact vannacht aan de telefoon, toen het trieste bericht verteld werd, klonk bemoedigend. Ze hebben elkaar en ze hebben naaste familieleden om hen heen. Goed te horen. Ze kunnen veel.
En ik gebruik deze dag om herinneringen op te halen, te delen, te huilen. Ondanks dat tijden veranderd zijn. Ondanks dat het meer dan 10 jaar is dat ik Ria voor het laatst, onder moeilijke omstandigheden, heb gesproken. De werkelijkheid is onwerkelijk.

Zondag ben ik weer thuis.


-Peter Berkers, vanaf de Ipad

Location:Agra, 2 aug